Μετά από το πέρας των εγκυκλίων σπουδών του, εγγράφθηκε αρχικά στην Εκκλησιαστική Σχολή της Κρήτης [1] και αργότερα στη Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Χειροτονήθηκε Διάκονος και Πρεσβύτερος από τον μακαριστό Μητροπολίτη Κυδωνίας κυρό Αγαθάγγελο Ξηρουχάκη (1872-1958) και υπηρετώντας τη στρατιωτική του θητεία τοποθετήθηκε ως στρατιωτικός ιερέας στην Α΄ Στρατιά της Λάρισας. Έκτοτε παρέμεινε στη Λάρισα, όπου ο τότε μητροπολίτης Λαρίσης Ιάκωβος Σχίζας (1909-1968), τον τοποθέτησε ως εφημέριο του ιερού ναού των Παμμεγίστων Ταξιαρχών στο παλαιό νεκροταφείο της πόλης.
Στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου της 9ης Νοεμβρίου του 1965, ο π. Δαμιανός Μυλωνάκης αιτήθηκε από τον τότε δήμαρχο της Λάρισας Αλέξανδρο Χονδρονάσιο (1902-1996) την παραχώρηση ενός τμήματος του δημοτικού νεκροταφείου (στην επέκταση του πρώην Γερμανικού νεκροταφείου), με σκοπό να κατασκευαστεί αίθουσα πολλαπλών χρήσεων, η οποία θα χρησίμευε ως κατηχητικό και ως χώρος συσσιτίου των άπορων γερόντων της ενορίας. Ο Δήμος αναγκάστηκε να απορρίψει το αίτημά του, επειδή εκείνη την περίοδο επρόκειτο να συζητηθεί η έφεση που είχε κατατεθεί από τους κληρονόμους Στεργίου, κατά της πρωτόδικης απόφασης, η οποία δικαίωσε τον Δήμο για το επίμαχο τμήμα του οικοπέδου [2].
Ο π. Δαμιανός Μυλωνάκης επανήλθε έναν χρόνο αργότερα για το ίδιο ζήτημα. Στο διάστημα όμως που μεσολάβησε κατόρθωσε να συγκεντρώσει ποσό 300.000 δρχ. από εισφορές εύπορων κατοίκων της Λάρισας, τα οποία κατέθεσε στο υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας της πόλης. Παράλληλα, εξασφάλισε μία δωρεά ύψους 300.000 δρχ. της οικογένειας Χάλα, χρήματα που θα καταβάλλονταν μόνον εφόσον λειτουργούσε η αίθουσα συσσιτίου. Με αυτά τα «όπλα» στο χέρι, ο π. Μυλωνάκης εξέφρασε τις απόψεις του στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου της 21ης Μαρτίου του 1966 και ζήτησε εκ νέου την παραχώρηση οιασδήποτε δημοτικής έκτασης που ήταν διαθέσιμη στην ευρύτερη περιοχή του δημοτικού νεκροταφείου [3]. Με τις απόψεις του συντάχθηκαν όλοι σχεδόν οι δημοτικοί σύμβουλοι εκτός από έναν, ο οποίος ήταν αντίθετος με αυτήν την παραχώρηση. Ο δημοτικός σύμβουλος Γεώργιος Καραγιαννίδης περιέγραψε το θεάρεστο έργο του π. Μυλωνάκη για τα συσσίτια στον ναό των Ταξιαρχών, αλλά εξέφρασε τη λύπη του για το θέαμα των άπορων γερόντων, οι οποίοι σιτίζονταν διάσπαρτοι πάνω στους τάφους του νεκροταφείου, επειδή δεν υπήρχε μία οργανωμένη αίθουσα για τον σκοπό αυτό. Το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε κατά πλειοψηφία τη δωρεάν παραχώρηση στην επιτροπή συσσιτίων του ναού των Ταξιαρχών, μίας δημοτικής έκτασης γύρω από το νεκροταφείο, στην οποία θα ανεγειρόταν η αίθουσα του συσσιτίου (απ. 66/1966) [4]. Το επίμαχο οικόπεδο έκτασης 305,50 τ.μ. συνόρευε προς Β. με το οικόπεδο του πρώην Γερμανικού νεκροταφείου επί πλευράς 8,60 μ., προς Δ. και Ν. με δημοτικές εκτάσεις και προς Α. με το δημοτικό νεκροταφείο. Η παραχώρηση πραγματοποιήθηκε διά 20ετή χρήση, και μετά τη λήξη της, το οικόπεδο και τα επ’ αυτού ευρισκόμενα κτίρια θα περιέρχονταν εκ νέου στη δημοτική περιουσία.
Το 1967 προσκλήθηκε από τον μακαριστό μητροπολίτη Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας Καλλίνικο Πούλο (1919-1984), ο οποίος του χορήγησε το οφφίκιο του Πρωτοπρεσβύτερου και τον τοποθέτησε ως Γενικό Αρχιερατικό Επίτροπο και εφημέριο του μητροπολιτικού ιερού ναού της Αγίας Σκέπης Εδέσσης. Στην Έδεσσα παρέμεινε επί 17 συναπτά έτη μέχρι την κοίμηση του μητροπολίτη Καλλινίκου (7 Αυγούστου 1984). Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην πόλη διακρίθηκε για τη φιλανθρωπική του δραστηριότητα σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής, δραστηριότητα την οποία ενθυμούνται με συγκίνηση μέχρι σήμερα οι γηραιότεροι κάτοικοι της πόλης.
Λίγο αργότερα (1984), επέστρεψε στη Λάρισα και με τη συγκατάθεση του τότε μητροπολίτη Λαρίσης Σεραφείμ Ορφανού (1931-1989) τοποθετήθηκε αρχικά ως εφημέριος στον ναό του Αγίου Γεδεών στον Τύρναβο και αργότερα (μέχρι τη συνταξιοδότησή του) στον ναό του Αγίου Αθανασίου στη Λάρισα. Κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας του στη Μητρόπολη Λαρίσης διετέλεσε πρόεδρος του φιλανθρωπικού συλλόγου «Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων».
Ο π. Δαμιανός Μυλωνάκης εκοιμήθη στη Λάρισα στις 30 Νοεμβρίου 2010 και ετάφη στο νέο νεκροταφείο της πόλης. Από τον γάμο του (1951) με τη Ζωή Παπαδάκη από τη Θέρισο της Κρήτης απέκτησε τρία παιδιά: τον Νικόλαο, την Μακρίνα και τον Ματθαίο.
Υπήρξε από τους ελάχιστους κληρικούς της Λάρισας που τιμήθηκε στις 6 Μαρτίου του 2001 από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος (υπό την προεδρία του μακαριστού αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου) για την κοινωνική και φιλανθρωπική δραστηριότητα που επέδειξε καθ’ όλη τη διάρκεια της ιερατικής του θητείας.
Ο σημερινός σεβασμιώτατος μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεος Βλάχος, είχε την τύχη να συνεργαστεί μαζί με τον π. Δαμιανό Μυλωνάκη στη Μητρόπολη Εδέσσης. Αρχιμανδρίτης και ιεροκήρυκας ο πρώτος, αρχιερατικός επίτροπος ο δεύτερος, συνεργάστηκαν από κοινού σε ζητήματα που αφορούσαν ιδιαίτερα στη μαθητιώσα νεολαία, προσπαθώντας να εμφυσήσουν σε αυτήν τα κοινωνικά και ηθικά διδάγματα των Πατέρων της Εκκλησίας. Η θλίψη του για τον εκδημία του δεύτερου ήταν μεγάλη. Τον χαρακτήρισε ως «κόσμημα της Εκκλησίας, εκλεκτό κληρικό, ευλαβή, εργατικό, ευσυνείδητο, δραστήριο με εκκλησιαστικό φρόνημα» [5]. Ιδιαίτερα λόγια για έναν ξεχωριστό ιερωμένο στη Μητρόπολη της Λάρισας.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1]. Η σχολή στεγάστηκε αρχικά (1930-1946) στην ιερά μονή Ζωοδόχου Πηγής (Χρυσοπηγής) Χανίων, ενώ από το 1947 έως το 1974 στην ιερά μονή της Αγίας Τριάδος.
[2]. Γενικά Αρχεία του Κράτους, Αρχεία Νομού Λάρισας, Πρακτικά Δημοτικού Συμβουλίου (ΠΔΣΛ), φκ. 038 [1965-1966], 9 Νοεμβρίου 1965, 204-206.
[3]. Είχε προηγηθεί αναβολή της συζήτησης στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου της 8ης Μαρτίου 1966. Βλ. ΠΔΣΛ, φκ. 038 [1965-1966], 8 Μαρτίου 1966, 499.
[4]. ΠΔΣΛ, φκ. 038 [1965-1966], 21 Μαρτίου 1966, 546-550.
[5]. Εκκλησιαστική Παρέμβαση (Ιερά Μητρόπολις Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου), τχ. 174 (Ιανουάριος 2011).
* Εκφράζονται θερμές ευχαριστίες στην κυρία Μακρίνα Μυλωνάκη για τις πληροφορίες και το φωτογραφικό υλικό που έθεσε στη διάθεσή μου
Από τον Αλέξανδρο Χ. Γρηγορίου
