Του Κ. Γκιάστα
Φωτ. Β. Ντάμπλης
Από εκεί που εξέδιδε δάνεια βρέθηκε να ψιλοκόβει κιμά και μάλιστα περιποιημένο. Ενώ μέχρι πρότινος ανέλυε τα επιτόκια, με την ίδια άνεση ξεδιαλέγει σπαλομπριζόλες. Τι και αν μερικούς μήνες πριν έδινε συμβουλές για προγράμματα κλειστών καταθέσεων, τώρα με μεγαλύτερη όρεξη δίνει συμβουλές για μια λαχταριστή μοσχαρίσια ουρά...
Η Μαρία Σωτηριάδου είναι μια Λαρισαία που ενώ διετέλεσε ως και διευθύντρια υποκαταστήματος τραπέζης στην πόλη αποφάσισε, στη δημιουργική ηλικία των 43 ετών, να πάρει μια γενναία απόφαση και να γίνει κρεοπώλισσα και μάλιστα εκτός πόλης, στην παραλία της Σωτηρίτσας.
Η ίδια αποτελεί μια μικρογραφία της κατάστασης που ζούμε τα τελευταία χρόνια στη χώρα. Πλήρης απαξίωση των επαγγελμάτων που μέχρι πριν από λίγα έτη χαρακτηρίζονταν από σταθερότητα, κύρος και καλούς μισθούς.
Τη συναντάμε στον φυσικό της πλέον χώρο, πίσω από τον επαγγελματικό της πάγκο και η πρώτη ερώτηση είναι «πώς κάποιος αφήνει μια τράπεζα που τόσα χρόνια κάποιοι προσπαθούν να μπούνε;» και παίρνει τον λόγο καθώς εξυπηρετεί έναν πελάτη: «Από τότε που η εργασία σταμάτησε να είναι τραπεζική και έγινε μόνο εισπρακτική μετατράπηκε σε ταμείο του δημοσίου. Έγινε μίζερη και το επάγγελμα του τραπεζικού φθίνει. Όποιος δεν το καταλαβαίνει απλά εθελοτυφλεί. Οι συγχωνεύσεις θα γίνουν κι άλλες. Το προσωπικό πλεονάζει. Πού θα απορροφηθεί και πώς θα πληρωθεί; Τα νούμερα είναι σκληρά. Οι ζημιές μεγαλώνουν χρόνο με τον χρόνο. Όταν το επάγγελμα δεν είναι δημιουργικό και σε φθείρει τότε χτυπάει το καμπανάκι».
Τη βλέπουμε να ακονίζει τα μαχαίρια και αποφεύγουμε κάποια επικίνδυνη ερώτηση. Βαδίζουμε εκ του ασφαλούς και ζητάμε τεχνικές λεπτομέρειες για την απόφασή της. «Εκμεταλλεύτηκα την εθελούσια γιατί αυτό που λείπει από όλες τις οικογένειες είναι το κεφάλαιο, αφού οι τράπεζες δεν δίνουν πλέον δάνεια. Κονδύλια δεν υπάρχουν από την ένωση και τα λιγοστά χρήματα που έχει ο κόσμος τα κρατάει γιατί πρέπει να ζήσει. Έτσι ως παιδί εμπόρων και με τη βοήθεια του συζύγου που είναι σχετικός, άδραξα την ευκαιρία, εκμεταλλεύτηκα το κεφάλαιο και επένδυσα στην επιχείρηση».
Μπαίνει στο ψυγείο και βγαίνει με ένα μπούτι χοιρινό. Βαριά δουλειά της λέμε και ζητάμε να κάνει μια σύγκριση ανάμεσα στις δύο εργασίες. Την τράπεζα και το κρεοπωλείο. «Δεν υπάρχει εύκολη δουλειά και φυσικά δεν μπαίνουν στο ζύγι. Δύσκολη είναι η δουλειά που δεν σε ευχαριστεί. Η δυσκολία δεν μετριέται με την κούραση που σου αφήνει αλλά με την ευχαρίστηση που σου δίνει. Τουλάχιστον έτσι το λαμβάνω εγώ».
Κάποιος τη ζητάει στον ταμείο. Βγάζει το δεξί της γάντι και αρχίζει να πληκτρολογεί αριθμούς χωρίς να κοιτάζει. Εύκολα πράγματα με τόση εμπειρία στην τράπεζα άλλωστε. «Οι εμπειρίες που έχεις, τις χρησιμοποιείς στην καθημερινότητά σου» λέει καθώς δίνει απόδειξη και συνεχίζει, «όλη η ζωή μας είναι μια μακροοικονομία. Το σπίτι και το νοικοκυριό. Από την πιο μικρή επιχείρηση ως τη μεγαλύτερη διεθνή επιχείρηση ο κορμός είναι ο ίδιος: έσοδα – έξοδα. Ένα ισοζύγιο είναι η ζωή και πρέπει να το κρατάμε θετικό. Αν δεν το καταφέρουμε τίποτα δεν πετυχαίνει. Ούτε η επιχείρησή μας, ούτε η ζωή μας».
Και του σαλονιού και του αλωνιού, λοιπόν η κ. Σωτηριάδου από την οποία ζητάμε μια εκτίμηση λύσης για το μέλλον όλων «να αλλάξουμε νοοτροπία και φιλοσοφία. Να συνειδητοποιήσουμε πως δεν υπάρχει τίποτα σίγουρο και να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε το βόλεμα. Τρεις γενιές μεγάλωσαν για να βολευτούν στο δημόσιο όμως αυτό γύρισε μπούμερανγκ και το «σπυρί» έσπασε».
Κάποτε οι παλιότεροι έλεγαν όταν ερχόταν γαμπρός στο σπίτι: «χωροφύλακας, καλό παιδί». Πέρασαν τα χρόνια και αυτό μετατράπηκε σε: «τραπεζικός, σίγουρος και καλός μισθός». Μα έλα που φτάσαμε στο σήμερα και όλα εξαφανίστηκαν. Και τα καλά παιδιά και οι σιγουριές στους μισθούς...
