Πώς να χωρέσεις 30 χρόνια εργασίας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο μέσα σε λίγα λεπτά; Ο Βολιώτης νομικός, ήταν ο πρώτος Ελληνας υπάλληλος διοίκησης που προσλήφθηκε από διεθνή διαγωνισμό νομικής πληροφορικής στο συγκεκριμένο όργανο της Ε.Ε.. Τιμήθηκε προ ημερών για την προσφορά του επί τρεις συνεχόμενες δεκαετίες. Σπουδαία στιγμή!
Καθώς σταματάμε μπροστά στο Παλάτι του Δούκα, εξηγεί πώς μπολιάστηκε σε θέματα Ιδιωτικού Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Δικαίου από τον Δημήτρη Ευρυγένη.
Μιλάει για το πόσο μπροστά από την εποχή του εκείνος έβλεπε, μετέπειτα ευρωβουλευτής και δικαστής στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, αφού σύστησε ομάδα νομικής πληροφορικής πριν ακόμα υπάρξουν υπολογιστές στα σπίτια (ποια σπίτια; ούτε στα γραφεία) των Ελλήνων.
Στον δρόμο μας για το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, διασχίζουμε την εντυπωσιακή γέφυρα Passerelle. Απαντάει στο τηλέφωνό του στα γαλλικά, χαιρετάει έναν γνωστό του στα αγγλικά. Δίνει οδηγίες στα γερμανικά, συνεχίζει τη συζήτησή μας από εκεί που τη σταματήσαμε, φυσικά στα ελληνικά. Γνωρίζει επίσης Ισπανικά και πορτογαλικά.
«Η πολυγλωσσία είναι το καλύτερο εφόδιο για δουλειά στο εξωτερικό. Αν συνδυαστεί και με καλή νομική συγκρότηση είναι το πιο δυνατό όπλο για να εργαστείς σε γραφεία δικαστών» εξηγεί.
Αυτή τη στιγμή -σύμφωνα με δικές του εκτιμήσεις- το 5% του πληθυσμού των ενεργών εργαζομένων στους οργανισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι Έλληνες. Υπολογίζει περίπου τρεις χιλιάδες. Στο δικαστήριο του Λουξεμβούργου εργάζονται περίπου 2.100 άνθρωποι. Από αυτούς οι 88 είναι Έλληνες. Μεταφραστές οι περισσότεροι αλλά υπάρχουν και εισηγητές στα γραφεία των δικαστών. Δεν λέει τυχαία αριθμούς.
Ήταν ένας από τους έξι διαπραγματευτές εκπροσώπους του προσωπικού στην τεχνική ομάδα που προετοίμασε τις προτάσεις για την αναμόρφωση του Κανονισμού Προσωπικού στην Επιτροπή συνδιαλλαγής του Συμβουλίου ενόψει της μεγάλης διεύρυνσης της Ε.Ε. το 2004. Έπειτα ακολούθησε το δικαστήριο δημόσιας διοίκησης 2005 και το 2007 ανέλαβε προϊστάμενος του Τμήματος Δικαιωμάτων εκ του κανονισμού προσωπικού Ιατρικών και κοινωνικών ζητημάτων και συνθηκών εργασίας – με ένα διάλειμμα, στη διάρκεια του οποίου αποσπάσθηκε στο γραφείο του Β. Σκουρή, του Έλληνα Προέδρου του Δικαστηρίου. Παράλληλα είναι και πρόεδρος για τρίτη φορά του Ταμείου περίθαλψης των υπαλλήλων της Ε.Ε. (μιλάμε για 130.000 άτομα!).
Κάνουμε στάση για φαγητό, στο κέντρο της πόλης όπου μεγάλο μέρος της είναι υπό την προστασία της Unesco. Βγάζουμε από την τσάντα ένα μικρό σουβενίρ. Μια εφημερίδα «Ελευθερία». Την ανοίγει αμέσως. Τα χέρια του, πάντοτε μύριζαν μελάνι. Από μικρό παιδί στην εφημερίδα «Ταχυδρόμος» του Βόλου. Εκτύπωνε, διόρθωνε, έλυνε τεχνικές βλάβες, μα και έγραφε. Ακόμα γράφει. Για όλα. Για την πολιτική, την τοπική αυτοδιοίκηση και φυσικά και την Ευρώπη.
Πνεύμα ανήσυχο, περασμένο με βερνίκι από τα άγρια χρόνια του Μπέλφαστ. Δεν τον ξεγελάς εύκολα. Διαπεραστικό βλέμμα και ευγενική φυσιογνωμία.
«Όταν ήρθανε οι πρώτοι Ελληνες εδώ, ο συναγωνισμός ήταν μικρότερος. Είχαν μια δυσκολία να πλασαριστούν αλλά ως ανοικτόμυαλοι είχανε εκπλήξει πολύ κόσμο. Δεν είχαν πρόβλημα ενσωμάτωσης και φυσικά δεν υπήρχαν φαινόμενα ρατσισμού», λέει καθώς ενδιάμεσα εξηγεί τις διαφορές των κρασιών με φινέτσα.
Και κάπου εκεί μπαίνει στην κουβέντα μας η κρίση. Η άτιμη οικονομική κρίση. «Απολογούμασταν για τα προβλήματα και τις δυσκολίες. Προσπαθούσαμε να αντικρούουμε αντιλήψεις πως στην Ελλάδα δεν δουλεύουν», θυμάται νευριασμένα.
Κάνει χιούμορ με τον ιδιοκτήτη του εστιατορίου, όταν μιλάνε για το γλυκό.
«Οι Λουξεμβούργιοι είναι ένας λαός επιφυλακτικός. Δεν τους αρέσει η επίδειξη και είναι πολύ μετρημένοι. Δεν τους αρέσουν οι κολακείες».
Εξηγεί πως γνωρίζουν ότι η ευμάρεια που απολαμβάνουν είναι μια χρονική συγκυρία και πρέπει να τη διαφυλάξουν για τα παιδιά τους.
«Είναι ένας λαός που πέρασε πολύ δύσκολα χρόνια στο παρελθόν. Κάποιο σημαντικό πρόσωπο σε μεγάλη ηλικία έλεγε πρόσφατα, ότι τα κορίτσια τους πήγαιναν πριν 150 χρόνια να δουλέψουν στο Παρίσι παραδουλεύτρες». Τώρα μιλάμε για τη χώρα με το μεγαλύτερο κατά κεφαλήν εισόδημα στην Ευρώπη.
Η ζωή έχει αλλάξει πολύ, λέει στο Λουξεμβούργο τα τελευταία χρόνια. Το ίδιο και στην Ελλάδα λέμε εμείς, αλλά από την ανάποδη.
«Η εργασία είναι ο κεντρικός πόλος ανθρώπινης δραστηριότητας. Δικαιώνεσαι μέσα από την εργασία σου. Υπάρχει αξιοκρατία. Σου λένε εδώ είναι η αρένα. Μπες και παίξε σε μια πολυπολιτισμική πόλη».
Και ο Κώστας Πώποτας νέο παιδί τότε, μπήκε στην αρένα και έπαιξε. Τώρα, 30 χρόνια μετά, βγαίνει κερδισμένος. Δεν μιλάμε για χρήματα. Για ποιότητα ζωής μιλάμε (δεν είναι απαραίτητα το ίδιο πράμα).
Η συμβολή των Ελλήνων στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση; «Ισότιμη με αυτή όλων των άλλων, οι Έλληνες δεν μπήκαν στην υπηρεσία της Ε.Ε. με πρόθεση πλουτισμού, ήρθαν με κύριο κίνητρο τη συμμετοχή σε κάτι μεγάλο».
Μιλάει για τη μουσική, τη φωτογραφία, τον αγαπημένο του Λαύκο στο Πήλιο και τη Μηλίνα.
«Έχουμε κόμπλεξ οι Έλληνες, Κώστα;» τον ρωτάμε καθώς διασχίζουμε τη Chemin de la Corniche, ίσως το ωραιότερο σημείο της πόλης.
«Πολλά. Ο Έλληνας διακατέχεται από πολλά κόμπλεξ. Όμως όπως έλεγε και ο Τσάμπερλεϊν, αν δεν έχεις κόμπλεξ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα στη ζωή σου».
Υπέροχη πόλη. Υπέροχος άνθρωπος…
Του Κώστα Γκιάστα
