Του Κ. Γκιάστα
Έχει ανέβει σε πολλά δύσκολα βουνά ανά την υφήλιο. Ελβετία, Ιορδανία, Αμερική, Περού, Γαλλία, Πολωνία, Κίνα, Ουζμπεκιστάν και άλλα που ίσως του διαφεύγουν. Στα 55 του ο κ. Χριστόφορος Κουνιάκης δεν προβληματίζεται για το γεγονός πως πέρασαν τα χρόνια καθώς ήδη φτιάχνει τις βαλίτσες του για τον Καναδά. Το μόνο που σκέφτεται είναι πως έχει να ξεπεράσει και ένα ακόμα βουνό λίγο πριν φύγει για τον «Πύργο του Λωτού». Το βουνό με τις πολιτικοκοινωνικές εξελίξεις...
«Στο βουνό οι συνθήκες είναι πολύ άστατες όμως καταλάβαμε πως το ίδιο ισχύει και με την πολιτική», κάπως έτσι ο καθηγητής Μαθηματικών και Πληροφορικής του 15ου Γυμνασίου στη Νέα Πολιτεία βρέθηκε να προσπαθεί να συντονίσει ένα ταξίδι διάρκειας ενός μήνα από την Ελλάδα που πλέον το μυαλό όλων είναι αλλού «και το δικό μας αλλού είναι αλλά όταν προετοιμάζεσαι για ένα τέτοιο ταξίδι δεν μπορείς να κάνεις πίσω».
Και ο κ. Κουνιάκης φυσικά δεν έκανε πίσω. Με καθημερινή γυμναστική, τρέξιμο και αναρρίχηση είναι έτοιμος να φύγει σε λίγες ημέρες για τον Καναδά, στα γρανιτένια βουνά της περιφέρειας Yukon στον «circle of the unclimbables» με στόχο τον «Lotus Flower Tower».
«Είναι από τις πιο σοβαρές διαδρομές του κόσμου και παράλληλα όμορφο μέρος. Θα χρειαστούμε να λείπουμε για ένα μήνα διότι οι καιρικές συνθήκες είναι άστατες και οι βροχές είναι πολλές» τονίζει καθώς μας δείχνει όλα τα παλιά του κατορθώματα και υπογραμμίζει: «Τώρα στα 55 έχεις την τεχνική και την εμπειρία όμως αυτό που πέφτει είναι η έκρηξη και η δύναμη. Είναι σαν το κατοστάρι στο στίβο. Μια φορά κάνεις το ρεκόρ».
Ο ίδιος είχε κάνει το ρεκόρ του στις αρχές του ’90 όταν ανέβηκε μια από τις πιο απότομες πλαγιές στον κόσμο στο «Nose». Όμως δεν σταμάτησε εκεί. Το 2007 παίρνει την απόφαση να σκαρφαλώσει στο Devil’s Tower στην πολιτεία Wyoming των ΗΠΑ και θυμάται σχετικά: «Δεν μπορώ με βεβαιότητα ποιος ή ποιοι ήταν οι λόγοι για τους οποίους ήθελα να σκαρφαλώσω στο μέρος αυτό. Ίσως ήταν λόγω της φήμης του, ως ένα από τα καλύτερα αναρριχητικά πεδία με σχισμές βράχου και πολύεδρες βράχινες κολώνες. Ίσως να με εντυπωσίασαν οι φωτογραφίες της Catherine Destivelle, βλέποντάς την να σκαρφαλώνει σόλο επάνω σε τέλεια γεωμετρικά δίεδρα και τρίεδρα της διαδρομής El Matador. Επίσης, και η κινηματογραφική ταινία του Spielberg «Στενές επαφές τρίτου τύπου», η οποία γυρίστηκε στα βράχια αυτά, μπορεί να με επηρέασε. Τέλος, μπορεί και η ίδια η ονομασία των βράχων, “Πύργος του Διαβόλου”, να μου προκάλεσε το ενδιαφέρον και την περιέργεια να αναρριχηθώ κάποτε σε αυτό το μέρος».
Μετά από αυτό φυσικά ούτε πάλι σταμάτησε. Πέρυσι το καλοκαίρι ταξίδεψε μέχρι τη Βραζιλία. Εκεί βρέθηκε 150 χιλιόμετρα πιο βόρεια από το Ρίο και αναρριχήθηκε στις «3 κορυφές» και μετά ανέβηκε στον βράχο που βρίσκεται το άγαλμα του Χριστού «ήταν μια μοναδική εμπειρία» τονίζει ο κ. Κουνιάκης που το τελευταίο διάστημα εκπαιδεύει και τα μέλη του ΕΟΣ Λάρισας και όχι μόνο όσον αφορά στην αναρρίχηση μέσω της σχολής βουνού.
Τον ρωτάμε γιατί σκαρφαλώνει στα βουνά για να μας πει πως «οι λόγοι για τους οποίους οι άνθρωποι σκαρφαλώνουν στα βουνά ήταν πάντοτε ένα μυστήριο. Εάν προσπαθήσουμε να ψάξουμε για ποιο λόγο αναρριχάται κάποιος σε ένα βράχο ή σε μια ορθοπλαγιά, θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή του, μάλλον δεν θα βρούμε την πραγματική αιτία. Για τον μη ορειβάτη είναι μια άσκοπη και χωρίς νόημα δραστηριότητα. Οι περισσότεροι θα πουν ότι όλα αυτά είναι παράλογα και τρελά και δεν εξυπηρετούν κανένα πρακτικό σκοπό. Κάποιοι άλλοι όμως, που σκέφτονται λίγο διαφορετικά, θα πουν ότι αυτό είναι η τελειοποίηση μιας συνειδητής πράξης τρέλας».
Τρέλα λοιπόν η αναρρίχηση. Πόσο μάλιστα όταν πρόκειται να την κάνεις με πολλές προσωπικές θυσίες και εν μέσω μιας πολιτικής θύελλας...
