Μεταξύ των πελατών του συμπεριλαμβάνονταν ανώτεροι κρατικοί και διπλωματικοί υπάλληλοι καθώς και στελέχη πολυεθνικών εταιρειών. Νυμφευμένος με την αρκετά μεγαλύτερή του αλλά πλούσια και εκπάγλου καλλονής Πιραπίτζα (Pirapiza), εγκαταστάθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1870 στη Λάρισα, με σκοπό την αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης.
Αμέσως μετά την άφιξή τους στη Λάρισα, η σύζυγός του αγόρασε μία μεγάλη διώροφη έπαυλη στη συνοικία Ντάρκολι, στην «οδό την άγουσα εις την πόλιν των Φαρσάλων» και δίπλα από τις επαύλεις του μετέπειτα δημάρχου της Λάρισας Χρήστου Γεωργιάδη, του Νουρή Μουλά Ζαδέ, του Σεΐτ εφένδη και από το οικόπεδο του Οσμάν Γκέκα. Η έπαυλη διέθετε μεγάλο αυλόγυρο, στάβλο, αποθήκες και διάφορους βοηθητικούς χώρους. Ο Τζούμπεκας διαμόρφωσε έναν χώρο για ραφείο και σύντομα έγινε ευρέως γνωστός ανάμεσα στους Οθωμανούς μπέηδες για την ποιότητα της εργασίας του ειδικά πάνω στα Λονδρέζικα κασμήρια. Η απελευθέρωση της πόλης (1881) τον βρήκε να έχει πολλές και «ισχυρές» γνωριμίες που τον βοήθησαν στην μετέπειτα επαγγελματική του πορεία. Ανέστειλε τη λειτουργία του ραφείου και ασχολήθηκε με ενοικιάσεις κτημάτων, ως πληρεξούσιος πολλών Οθωμανών κτηματιών που είχαν αναχωρήσει από τη Θεσσαλία.
Τον Σεπτέμβριο του 1883 η σύζυγός του, στην οποία ανήκε η πλήρης κυριότητα της προαναφερθείσας έπαυλης, «αποβλέπουσα εις την προβεβηκόταν ηλικίαν της και εκτιμώσα την προς αυτήν αρίστην συμπεριφοράν και τας περιποιήσεις του συζύγου της καθ’ όλην την μέχρι τούδε συμβίωσίν των και προσέτι στερουμένη παντελώς ανιόντων και κατιόντων συγγενών», του μεταβίβασε (δωρεά) την ψιλή κυριότητα, κρατώντας την επικαρπία μέχρι το θάνατό της [1].
Το 1885 ο Τζούμπεκας χρησιμοποίησε για κατοικία του τον όροφο της έπαυλης, ενώ διαμόρφωσε το ισόγειο και το υπόγειό της για χρήση ξενοδοχείου (δωμάτια, μαγειρείο, εστιατόριο και καφενείο) στο οποίο προσέδωσε την επωνυμία «Η Ανατολή» [2].
Πρώτος ενοικιαστής αναφέρεται ο Αχιλλεύς Πανόπουλος από τον Βόλο [3]. Ο τελευταίος εγκατέλειψε σύντομα τη διαχείριση του ξενοδοχείου και ο Τζούμπεκας το ενοικίασε για 16 μήνες στον Δημήτριο Καγιόπουλο [4] ο οποίος προέβη σε εκτεταμένες επισκευές και ανακαινίσεις του κτιρίου καθώς και σε προμήθεια νέων επίπλων με χρήματα που δανείστηκε από τον Ιωάννη Νικολάου. Η λειτουργία όμως της επιχείρησης δεν είχε τα αναμενόμενα κέρδη, με αποτέλεσμα ο Καγιόπουλος να βρεθεί χρεωμένος τόσο απέναντι στον δανειστή του, όσο και στον Τζούμπεκα από οφειλόμενα μισθώματα. Το συνολικό χρέος του Καγιόπουλου προσδιορίσθηκε στα 2.213 χρυσά φράγκα με την απόφαση 34/1886 του Πρωτοδικείου της Λάρισας και την έκθεση συντηρητικής κατάσχεσης της 3ης Φεβρουαρίου 1886. Τελικά επήλθε συμβιβασμός και νέα συμφωνία. Στην κυριότητα του Τζούμπεκα περιήλθαν οι κινητές αξίες του Καγιόπουλου «οίον κλίνας, κλινοστρωμνάδες, σκεύη και έπιπλα ξενοδοχείου και εστιατορίου», ενώ κάποια χρήματα εδόθησαν στον Νικολάου. Ο ιδιοκτήτης ενοικίασε εκ νέου το ξενοδοχείο στον Καγιόπουλο [5].
Από το 1887 έως το 1889 το ξενοδοχείο ενοικιάστηκε στους Ιωάννη Γερμελή (καπνοπώλη) και Βασίλειο Μεϊμαράκη (ξενοδόχο) αντί συνολικού τιμήματος 168 χρυσών Τουρκικών λιρών [= χλΤ.] (3.776,64 δρχ.). Η μίσθωση του ξενοδοχείου για άγνωστους λόγους ακυρώθηκε και ο Τζούμπεκας το ενοικίασε στον επιχειρηματία Γεώργιο Τσάμη, αντί 143 χλΤ. (3.225,88 δρχ.) [6]. Ο τελευταίος ανανέωσε τις μισθώσεις μέχρι το 1892 και μετά αποχώρησε για να λειτουργήσει το ξενοδοχείο «Όλυμπος». Την ίδια χρονιά ο Τζούμπεκας ενοικίασε το ξενοδοχείο (μέχρι το 1893) στον Ιωάννη Γερμελή που είχε διατελέσει ενοικιαστής και παλαιότερα [7].
Τον Σεπτέμβριο του 1893 το εστιατόριο του ξενοδοχείου ενοικιάστηκε στον μάγειρα Αντώνιο Μουσή [8], ενώ τον Νοέμβριο του ιδίους έτους το ξενοδοχείο εκμισθώθηκε στον ξενοδόχο Πέτρο Ναουμίδη αντί 210 δρχ. μηνιαίως. Στο ακριβό για τα δεδομένα της εποχής μίσθωμα, συμπεριλαμβανόταν και ο εξοπλισμός της επιχείρησης [9]. Τα προσωπικά αντικείμενα του Ναουμίδη (είδη ξενοδοχειακού εξοπλισμού αξίας 200 δρχ. που είχε φέρει μαζί του) κατασχέθηκαν στις 14 Ιανουαρίου 1894 με απόφαση του Πρωτοδικείου Λαρίσης λόγω χρεών προς τον τραπεζίτη Αβραάμ Κοέν [10]. Κατά τη διάρκεια του Ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897 στο ξενοδοχείο διέμεναν ανώτεροι Οθωμανοί αξιωματικοί ενώ η επιχείρηση επανέλαβε τις εργασίες της μετά το 1898, χωρίς ωστόσο να έχουν εντοπιστεί (τουλάχιστον μέχρι σήμερα) οι μετέπειτα ενοικιαστές της.
Όπως προαναφέρθηκε, ο Τζούμπεκας δεν είχε αποκτήσει απογόνους. Το 1891 με συμβολαιογραφική πράξη παραχώρησε (δωρεά μετά θάνατο) στην οικιακή του βοηθό Μαριγώ, θυγατέρα του Γεωργίου Σαμούρη 150 χλΤ. και όλα τα έπιπλα και σκεύη της κατοικίας του. Σύμφωνα με τους όρους του συμβολαίου, η οικιακή βοηθός έπρεπε να εργάζεται μέχρι τον θάνατό του και εάν αυτό συνέβαινε, δεν θα απαιτούσε από την σύζυγό του, επιπλέον χρήματα για αντιμισθίες, αμοιβές ή λοιπές αποζημιώσεις. Εάν η Μαριγώ απεβίωνε πριν από τον Τζούμπεκα το συμβόλαιο θα ακυρωνόταν [11].
Ο Τζούμπεκας απεβίωσε στη Λάρισα το 1902. Την ίδια χρονιά το ξενοδοχείο «Η Ανατολή» ανέστειλε οριστικά την λειτουργία του.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1]. Γενικά Αρχεία του Κράτους, Αρχεία Νομού Λάρισας (ΓΑΚ/ΑΝΛ), Συμβολαιογραφικό Αρχείο Ανδρέα Ροδόπουλου, φκ. 006 [1883], αρ. 1726 (8 Σεπτεμβρίου 1883).
[2]. Αλέξανδρος Χ. Γρηγορίου, Χάνια, πανδοχεία και ξενοδοχεία της Λάρισας, 1423-1973 (υπό έκδοση).
[3]. «Ξενοδοχείον η «Ανατολή». Εν Λαρίσση. Απέναντι του γυμνασίου εν τη μεγάλη οδώ. Άκρα περιποίησις, ευάερον και καθαρά δωμάτια και καθαρά τροφή. Διευθυντής Αχιλλεύς Πανόπουλος εξ’ άνω Βόλου». Βλ. Ανεξαρτησία (Βόλος), φ. 413 (18 Ιουνίου 1885).
[4]. Αρχείο Φίλιου, αρ. 7206 (4 Αυγούστου 1885).
[5]. Αρχείο Φίλιου, φκ. 017 [1884-1886], αρ. 8419 και αρ. 8420 (21 Μαρτίου 1886).
[6]. Αρχείο Ροδόπουλου, φκ. 025 [1887-1888], αρ. 7064 (15 Δεκεμβρίου 1887) και αρ. 8689 (17 Φεβρουαρίου 1889).
[7]. Αρχείο Ροδόπουλου, φκ. 044 [1892], αρ. 13259 (30 Σεπτεμβρίου 1892).
[8]. Είχε εργασθεί στο ξενοδοχείο την περίοδο που ενοικιαστής ήταν ο Γεώργιος Τσάμης. Βλ. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 198 (12 Σεπτεμβρίου 1893).
[9]. Αρχείο Ροδόπουλου, φκ. 047 [1893-1894], αρ. 14568 (19 Νοεμβρίου 1893).
[10]. Στον αναγκαστικό πλειστηριασμό που διενεργήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 1894, τελευταίος πλειοδότης (και αγοραστής) αναδείχθηκε ο αρτοποιός Γεώργιος Αντωνίου αντί 220 δρχ. Βλ. Αρχείο Ροδόπουλου, φκ. 048 [1894], αρ. 14718 (23 Ιανουαρίου 1894) και αρ. 14722 (24 Ιανουαρίου 1894).
[11]. Αρχείο Ροδόπουλου, φκ. 038 [1891], αρ. 11064 (18 Μαρτίου 1891).
* Από τον Αλέξανδρο Χ. Γρηγορίου
