Όχι η θάλασσα από μόνη της, αλλά τα κύματά της. Όχι ο αέρας, αλλά η δύναμη του υγρού στοιχείου που βγαίνει από μέσα της.
Με μια σανίδα κάτω από τη μασχάλη, κοιτάζει πάντα προς το βάθος. Αναζητά την ψυχική ηρεμία μέσω της έντασης και την εσωτερική γαλήνη μέσα από την αναταραχή. «Έτσι είναι το σερφ» μας λέει ο Αχιλλέας Δαλαβίκας, πριν αρχίσει να μας εξηγεί μια περίεργη και σπάνια, όχι μόνο για την περιοχή αλλά γενικότερα για τα ελληνικά δεδομένα, ενασχόληση.
Το σερφ συστήθηκε στους περισσότερους Έλληνες μέσα από τις αμερικάνικες ταινίες, με τις ατελείωτες παραλίες, τα «χρυσοποίκιλτα» κορμιά στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και αρχές της επόμενης. Πρέσβευε το όνειρο της εποχής, ούτως ή άλλως. Πορσελάνινα χαμόγελα, αεράτο στυλ και οικονομική άνεση. Όλα εύκολα…
«Δεν είναι όμως έτσι» λέει με σιγουριά «πρόκειται για μια πολύ δύσκολη και επίπονη ενασχόληση και σίγουρα σπανίζει στην Ελλάδα. Λίγα τα καλά σημεία για κύματα και ακόμα λιγότεροι κι αυτοί που ασχολούνται με το καθαρό σέρφινγκ. Και σε καμία περίπτωση δεν εκφράζει όλα όσα βλέπαμε στις ταινίες…» λέει με χαμόγελο.
Σίγουρα οι παλιότεροι Πολυνήσιοι δεν είχαν στο μυαλό τους πως ένα τμήμα του πολιτισμού τους θα κέρδιζε όλο τον κόσμο με το πέρασμα των δεκαετιών και θα εμφανίζονταν πολλές παραλλαγές στη συνέχεια. Σύμφωνα με τους ειδικούς η πρώτη φορά που το είδαν οι Ευρωπαίοι ίσως ήταν στην Ταϊτή το 1767 και σιγά – σιγά ταξίδεψε παντού.
«Στη Λάρισα όμως μόνο εγώ και η παρέα μου κάνουμε καθαρό σέρφινγκ» τονίζει με περηφάνια και χιούμορ.
Ο ίδιος το γνώρισε όταν ήταν φοιτητής στην Αθήνα. «Πάντα με ενδιέφερε αλλά δεν γνώριζα καν αν υπάρχει στην Ελλάδα. Γνώρισα έναν φίλο που ασχολούταν με windsurf και πήγαινε στη Βουλιαγμένη». Έτσι πήγε κι αυτός. Αυτοδίδακτος και αφού ήπιε πολλά λίτρα θαλασσινό νερό, κέρδισε αρκετά ράμματα στο κεφάλι του, τον έκαψε πολλές ώρες ο ήλιος τελικά τα κατάφερε. Έκανε την αρχή.
«Μετά πήγα στην Πορτογαλία για μαθήματα, σε surf camp. Έμαθα κανονισμούς και προτεραιότητες. Πράγματα που είναι βασικά και πρέπει να γνωρίζεις». Ρωτάμε τι κανονισμοί μπορεί να υπάρχουν σε ένα τόσο ελεύθερο άθλημα –που γίνεται και ολυμπιακό το 2020- για να απαντήσει πως «Υπάρχουν κριτήρια. Πέντε κριτές βαθμολογούν ταχύτητα, στροφές, κόλπα και συνδυασμό όλων αυτών και το στυλ. Με βάση αυτά βγαίνει η βαθμολογία. Η διάρκεια δεν παίζει ρόλο γιατί κύματα με κύματα διαφέρουν».
Κι αν υποθέτετε πως περνάει τα καλοκαίρια στις θάλασσες και τις παραλίες πέφτετε έξω. «Το καλοκαίρι δουλεύω πιο πολύ από τον χειμώνα για να ετοιμαστώ. Αφού μαζέψω χρήματα στα τέλη Σεπτέμβρη ξεκινάω για να πάω σε χώρες που έχουν κύματα και καλύτερη οργάνωση στο σέρφ».
Dj στο επάγγελμα με εφόδιο τη μουσική ταξιδεύει νοερά σε χώρες όπου χαρακτηρίζονται ιδανικές για σέρφιγκ. Ινδονησία, Σρι Λάνκα, Χαβάη, Βραζιλία, Καλιφόρνια, Κόστα Ρίκα. Όχι όμως. Αυτά τα μεγέθη είναι για άλλα μπάτζετ. Προς το παρόν βολεύεται με την Ευρώπη. Και στην περιοχή μας; «Η πιο κοντινή περιοχή είναι το Χορευτό στον Άι Γιάννη. Αλλιώς μετά μεταξύ Πάργας και Πρέβεζας, μεταξύ Ασπροβάλτας και Καβάλας. Αυτά για χειμώνα.
Τα καλοκαίρια σε νησιά και Πελοπόννησο. Ειδικά στην Τήνο και την Ικαρία υπάρχουν και σχολές σοβαρές και εκπαιδευτές επαγγελματίες».
Και μην νομίζετε πως κάθεται και περιμένει τα κύματα. Σηκώνεται, τρέχει, κολυμπάει, κάνει βάρη και skate. Όλοι περιμένουν το καλοκαίρι και τις θάλασσες «λάδι». Αυτός προτιμάει τους χειμώνες και τα κύματα. Σερφάρει κανονικά και όχι σαν τους λοιπούς μόνο στο διαδίκτυο…
*Στιγμιότυπα από την παραλία Λυγιάς στην Πρέβεζα (Φωτ. Λεωνίδας Μπακόλας)
