Έχει πρωταγωνιστήσει σε δεκάδες ταινίες του κινηματογράφου, παραστάσεις του θεάτρου και σειρές του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης! Πρωτοεμφανίσθηκε το 1960 στην ταινία «Ένα Κορίτσι σε Περιμένει», ενώ από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ήταν η ερμηνεία του ρόλου του ισοβίτη Νίκου Κοεμτζή στο έργο «Παραγγελιά» (1980) του Παύλου Τάσιου, με συμπρωταγωνιστές τον Αντώνη Καφετζόπουλο, την Όλια Λαζαρίδου και την Κατερίνα Γώγου.
Ο κ. Αντωνίου μίλησε στην «ΕτΔ» για την ιδιαίτερη προτίμησή του στα ποιοτικά έργα που εκπέμπουν ισχυρά κοινωνικά μηνύματα, ενώ δεν δίστασε να εκφράσει ξεκάθαρα την άποψή του για τα δεινά που περνάει η χώρα… Όπως χαρακτηριστικά επισήμανε: «Εφησυχάσαμε ότι για μια ζωή θα είμαστε σπάταλοι και θα απολαμβάνουμε τα πάντα χωρίς κόπο… Ξεχάσαμε τον ρόλο του μυρμηγκιού και φτάσαμε στο σημείο να πτωχεύσουμε διαλύοντας ένα κράτος! Τώρα θα πρέπει να σοβαρευτούμε, να καταλάβουμε ότι τελείωσε η οικογενειοκρατία, η συναλλαγή, η διαπλοκή και να τα φτιάξουμε όλα από την αρχή»!
Πιο αναλυτικά η συνέντευξη έχει ως εξής:
* Χαρακτηριστικό της επιτυχημένης καριέρας σας στο θέατρο, στον κινηματογράφο, αλλά και στην τηλεόραση είναι η συμμετοχή σε έργα με ισχυρά κοινωνικά μηνύματα;
- Πιστεύω ότι πρέπει να έχει νόημα η προσπάθεια που κάνεις ως ηθοποιός να μιλήσεις στον κόσμο. Χρειάζεται υπευθυνότητα όταν μιλάς δημόσια και ο άλλος σε ακούει, διότι πρέπει να ακούει κάτι που να αξίζει τον κόπο να ασχοληθεί, να του προσφέρει γνώση, έναν προβληματισμό, μια ποιοτική διασκέδαση. Από τη στιγμή που επέλεξα η επικοινωνία μου με το κοινό να έχει μια ποιοτική βάση, δεν θα μπορούσα να πάω σε φτηνά, επιπόλαια, ή πρόχειρα έργα! Θέλω πιο ουσιαστικά, πιο βαθιά, πιο προβληματισμένα, πιο ψαγμένα έργα, όπου μιλάς για την ψυχή του ανθρώπου, την κοινωνική δικαιοσύνη, την ίδια τη ζωή, την πορεία, τα κοινωνικά, οικογενειακά, καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα των ανθρώπων.
* Η πρόσφατη παρουσία σας στο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου της Καρδίτσας έγινε στο πλαίσιο των ποιοτικών καλλιτεχνικών προτιμήσεών σας;
- Φυσικά, διότι πιστεύω ότι έτσι όπως έχει αναπτυχθεί αυτή η χώρα, υδροκέφαλα, όπου σχεδόν τα πάντα γίνονται στην Αθήνα και εμπορευματοποιείται ο πολιτισμός λόγω συνθηκών, τέτοιες προσπάθειες που γίνονται σε μεγάλες και ιστορικές πόλεις της επαρχίας, αποτελούν τη μόνη λύση για να μπορέσει ο πολιτισμός να έχει συνέχεια! Να μην αποκοπεί από την υπόλοιπη χώρα και να δίνει διέξοδο στα νέα παιδιά και στους νέους δημιουργούς να έχουν επαφή με την τέχνη, καθώς η τέχνη δεν είναι μια παραξενιά! Είναι ο πολιτισμός σου, η ιστορία, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον σου. Οποιαδήποτε παρόμοια προσπάθεια γίνεται έξω από μεγάλα και αλλοτριωμένα αστικά κέντρα έχει μια ιδιαίτερη αξία η οποία θέλει στήριξη. Θα πρέπει να λέμε ευτυχώς που υπάρχει τέτοια δραστηριότητα σε αρκετές πόλεις της Ελλάδας και γνωρίζει άνθηση το ερασιτεχνικό θέατρο. Διότι είναι μια πηγή που αναβλύζει από μόνη της και έχει καθαρό, γάργαρο νερό.
* Πιστεύετε ότι έχει μέλλον ο ελληνικός κινηματογράφος;
- Δεν το ξέρω! Δεν βλέπω πολύ σπουδαίο μέλλον, διότι ακόμη δεν έχει φτιάξει ύφος! Σποραδικά και χωρίς προγραμματισμό γίνονται κάποιες πολύ όμορφες ταινίες, αλλά δεν έχουν συνέχεια. Δεν υπάρχει προγραμματισμός, μεθοδολογία, σχολή ελληνικού σινεμά! Πού και πού βγαίνουν κάποιοι σκηνοθέτες, κάνουν κάποιες ταινίες που δίνουν ανάσες στο ελληνικό σινεμά, μέχρι να ξαναβγεί κάποιος άλλος σκηνοθέτης που μακάρι να είναι καλός, να έχει καλό σενάριο για να συνεχίσει να υπάρχει!
ΑΠΟ ΤΗΝ «ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΑ» ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ
* Έχετε ζήσει την Ελλάδα της αξέχαστης «Παραγγελιάς», ταινία στην οποία υποδυθήκατε με τεράστια επιτυχία τον Νίκο Κοεμτζή, αλλά και την Ελλάδα της πρωτόγνωρης οικονομικής κρίσης! Ποια είναι η άποψή σας για τις αλλαγές που συντελέστηκαν αυτή τη χρονική περίοδο στη χώρα μας;
- Η 10ετία του ’70 ήταν μια περίεργη, άναρχη, μεταβατική περίοδος για την ελληνική κοινωνία. Εκεί, γύρω στο ’80 εξελίχθηκε σε πιο λογικά επίπεδα για αρκετά χρόνια μέχρι την περίοδο μετά το 2000 – 2005, όταν αφού είχαμε εφησυχάσει ότι για μια ζωή θα είμαστε σπάταλοι και θα απολαμβάνουμε τα πάντα χωρίς κόπο, φτάσαμε στο σημείο να πτωχεύσουμε, να διαλύσουμε ένα κράτος, να μην έχουμε καμία φροντίδα παραγωγής και ανάπτυξης! Ξεχάσαμε τον ρόλο του μυρμηγκιού, να μαζεύουμε δηλαδή για να έχουμε! Απαιτούσαμε να έχουμε χωρίς να μαζεύουμε! Αυτό μοιραία έφερε τη σημερινή πολύ δυσάρεστη κατάσταση και από κει και πέρα οι χειρισμοί - πετυχημένοι, αποτυχημένοι, ή εγκληματικοί - που κάνανε οι εκάστοτε κυβερνώντες, ή επιδείνωσαν τα πράγματα, ή αυτοί ήταν ανίκανοι να τα βελτιώσουν. Το κακό είναι ότι δεν βλέπουμε καμία τάση βελτίωσης, ούτε δυνατότητα να γίνει προσπάθεια για να φτιάξουν τα πράγματα. Παρότι αισιοδοξώ ότι στο τέλος θα τα καταφέρουμε, διαπιστώνω πως χρειάζεται πολύ μεγάλη προσπάθεια και σκληρός αγώνας γι’ αυτό!
* Πιστεύετε ότι οι άνθρωποι του πολιτισμού και του πνεύματος, πρέπει να παρεμβαίνουν στην πολιτική και στην κοινωνία για να αποτρέψουν - όσο αυτό είναι δυνατόν - την κακή εθνική πορεία;
- Ο καλλιτέχνης σε οποιαδήποτε μορφή τέχνης δεν έχει παρά να καταγγείλει και να φρεσκάρει τη μνήμη του κόσμου. Δεν νομίζω ότι έχει τη δυνατότητα να αλλάξει τα πράγματα, διότι αυτό είναι θέμα της εξουσίας. Οι καλλιτέχνες δεν έχουν πολιτική εξουσία, αλλά πνευματική. Η γνώμη τους ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά διατυπώνεται, όπως και οι αντιρρήσεις, η δυσφορία τους απέναντι σε αυτά που γίνονται! Είναι διάχυτη η ανησυχία του πνευματικού κόσμου πού πάει η χώρα! Όμως είναι περιορισμένες οι δυνατότητες για ηχηρές παρεμβάσεις αφού και να γίνουν, την επόμενη ημέρα θα έχουν ξεχαστεί! Δεν έχουμε τη δυνατότητα να καθορίσουμε τις εξελίξεις. Αυτή τη δυνατότητα κατά την άποψή μου την έχει ο ελληνικός λαός όταν έρθει η ώρα να επιλέξει, να εκλέξει, αυτούς που θα τον κυβερνήσουν. Αυτή είναι μια πολύ σπουδαία παρέμβαση την οποία βέβαια όλοι θέλουν και επιζητούν, όλοι αναφέρονται σε αυτήν και μακάρι να δοθεί άλλη μια ευκαιρία στον ελληνικό λαό να επανακαθορίσει και να επαναπροσδιορίσει τα θέλω του!
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ
* Το κράτος στηρίζει το θέατρο, τον πολιτισμό στη χώρα μας;
- Δεν υπάρχει στήριξη! Αλλά και όταν υπήρχε γινόταν μέσα σε πλαίσια αναξιοκρατίας, κομματικής ή παραταξιακής συναλλαγής και πάει λέγοντας… Δυστυχώς εδώ που φτάσαμε, νομίζω ότι η χώρα θα πρέπει να φτιάξει όχι μόνο τον πολιτισμό της, αλλά τα πάντα από την αρχή! Πρέπει να σοβαρευτούμε, να καταλάβουμε ότι τελείωσε η οικογενειοκρατία, η συναλλαγή, η διαπλοκή και να φτιάξουμε μια χώρα αξιοκρατική, που να θέλει την πρόοδο και την ανάπτυξη, που να θέλει να φτιάξει τις επόμενες γενιές να ζούνε μέσα σε αξιοπρέπεια και δημιουργικότητα. Αν και νομίζω ότι αυτά είναι ένα άπιαστο όνειρο, ελπίζω και εύχομαι ότι κάποια στιγμή θα γίνουν πραγματικότητα.
* Ποια είναι η άποψή σας για τη «Μουρμούρα», το δημοφιλές τηλεοπτικό σίριαλ όπου είστε ένας από τους πρωταγωνιστές του;
- Η «Μουρμούρα» έχει υπέροχα κείμενα και ένα πολύ ωραίο ερμηνευτικό τιμ. Είναι ένα επιτυχημένο σίριαλ διότι μπόρεσε να κρατήσει μια ποιότητα και έναν σεβασμό στο κοινό, που είναι πάρα πολύ σημαντικά πράγματα. Το να σέβεσαι τον θεατή σου σημαίνει ότι σέβεσαι τον εαυτό σου και αυτός ο σεβασμός είναι αμοιβαίος, αφού σαν χιονόμπαλα αυξάνει την ποιότητα της ζωής μας. Η σειρά ασχολείται με πολύ απλά πράγματα, δεν υποτιμάει τον κόσμο, αντίθετα τον έχει φίλο και συνομιλητή του. Αυτή η ζεστασιά κάνει τη «Μουρμούρα» να έχει τέτοια επιτυχία!
* Έχετε δικό σας θέατρο στην Αθήνα. Ποιο έργο παίζετε αυτή την περίοδο;
- Το θέατρό μας ονομάζεται «Θεατρική Σκηνή» και βρίσκεται στην οδό Νάξου κοντά στην πλατεία Κολιάτσου. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια παίζουμε ένα πολύ σπουδαίο ελληνικό έργο του Διονύση Χαριτόπουλου με τίτλο «Αυγά μαύρα»! Παίζω με τη σύζυγό μου, (ηθοποιό) Νατάσα Ασίκη. Τα σκηνικά τα έχει κάνει ο Νίκος Κασαπάκης και τη μουσική του έργου μας την έχει προσφέρει η Ελένη Καραΐνδρου. Είναι ένα σπουδαίο έργο που χαιρόμαστε πολύ και εμείς και ο κόσμος γι’ αυτό άλλωστε το συνεχίζουμε. Το έργο διαδραματίζεται στη σημερινή εποχή, αλλά η πηγή του είναι ο εμφύλιος, αυτή η τραγική σελίδα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας! Σκοπός του είναι να καταλάβουμε όλοι μας τι έγινε τότε και όσο μπορούμε να αποφύγουμε μια τέτοια καταστροφική εξέλιξη στη χώρα. Αυτή εξάλλου είναι και η ουσιαστική έκκληση του συγγραφέα. Πέρα όμως από το ιστορικό πλαίσιο, το έργο αναδεικνύει και τη συναισθηματική σχέση που είχαν δύο αδέλφια τα οποία είχαν χωριστεί σε στρατόπεδα, χάθηκαν στον Εμφύλιο και σήμερα ξαναβρίσκονται αναμετρώντας τι πέρασαν και προσπαθώντας να προσεγγίσουν ξανά μια νέα ζωή, μια καινούργια αρχή.
Συνέντευξη στον Φώτη Καραγιάννη
