Είχε αποφοιτήσει από το Ελληνικό Γυμνάσιο της Μυτιλήνης όταν το 1886 εγκαταστάθηκε στη Λάρισα με σκοπό να εργασθεί στις επιχειρήσεις του θείου του και τότε δημάρχου της Λάρισας. Φιλοξενήθηκε στην έπαυλη που διέμενε ο τελευταίος στη συνοικία Παράσχου (θέση Σουρμαλή τζαμί). Την περίοδο όμως εκείνη ο Χρήστος Γεωργιάδης ασθενούσε βαρέως και στις μεταξύ τους συζητήσεις τον είχε συμβουλεύσει να σπουδάσει Νομικά και να επιστρέψει στη Λάρισα για να ασκήσει το λειτούργημα του δικηγόρου ή του συμβολαιογράφου. Μετά τον θάνατο του θείου του (26 Δεκεμβρίου 1886) ο Ευστράτιος Γεωργιάδης εγγράφθηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Υποπτευόμαστε ότι ο πρώην δήμαρχος θα του είχε εξασφαλίσει κάποιο καταπίστευμα για τις σπουδές του, αφού σύμφωνα με τη δημόσια διαθήκη που συνέταξε δύο ημέρες πριν τον θάνατό του όριζε ως μόνο και γενικό κληρονόμο της ακίνητης και κινητής περιουσίας του τον ανήλικο τότε γιο του Αθανάσιο [2]. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην πρωτεύουσα, ο Ευστράτιος απέκτησε την ελληνική ιθαγένεια (1889) μετά από σχετικό αίτημα που είχε υποβάλλει στον τότε δήμαρχο Αθηναίων [3].
Μετά τη λήψη του πτυχίου από τη Νομική Σχολή των Αθηνών (1891) επέστρεψε στη Λάρισα όπου εξάσκησε τη δικηγορία ασχολούμενος κυρίως με υποθέσεις αστικού και εμπορικού δικαίου. Ως άριστος γνώστης της τουρκικής και γαλλικής γλώσσας είχε διορισθεί πληρεξούσιος πολλών Ευρωπαϊκών εμπορικών οίκων που δραστηριοποιούνταν στην πόλη. Με την έναρξη του Ελληνοτουρκικού πολέμου και την μετέπειτα κατοχή της Θεσσαλίας (1897-1898) κατέφυγε στη Μυτιλήνη. Επέστρεψε στη Λάρισα στις 5 Οκτωβρίου 1901: «Μετά μακράν απουσίαν επανέκαμψε προχθές εκ Μυτιλήνης ο έγκριτος παρ’ ημίν δικηγόρος κ. Ευστάτιος Γεωργιάδης, ον μετά χαράς επανείδον οι φίλοι του και πολυπληθείς αυτού πελάτες» [4]. Το 1904 μετά από εξετάσεις έλαβε την άδεια του συμβολαιογράφου και διορίσθηκε στη Λάρισα. Ίδρυσε γραφείο στη σημερινή οδό Ρούσβελτ το οποίο λειτούργησε επί τριάντα συνεχόμενα έτη (1904-1934). Για αρκετά χρόνια διετέλεσε και πρόεδρος του συμβολαιογραφικού συλλόγου της πόλης. Το πλήρες συμβολαιογραφικό του αρχείο φυλάσσεται σήμερα στα Γενικά Αρχεία του Κράτους (Αρχεία Νομού Λάρισας).
Παράλληλα με την επαγγελματική του σταδιοδρομία ο Γεωργιάδης επέδειξε φιλανθρωπική και κοινωνική δράση. Βαθειά θρησκευόμενος υπήρξε από τους δωρητές του ναού του Αγίου Κωνσταντίνου στη Λάρισα και του ιστορικού προσκυνήματος της Παναγίας της Γλυκοφιλούσας στην Πέτρα της Μυτιλήνης. Έλαβε μέρος σε πολλά συλλαλητήρια που διοργανώθηκαν στη Λάρισα ταχθείς υπέρ της πώλησης από την κυβέρνηση των κτημάτων Στεφάνοβικ και τη διανομή τους στους ακτήμονες γεωργούς. Έμειναν στην ιστορία οι πύρινοι λόγοι που είχε εκφωνήσει για το ζήτημα αυτό, τόσο ο ίδιος όσο και ο δικηγόρος της Λάρισας Αλέξανδρος Φουρτούνας [5]. Την περίοδο 1909-1910 διετέλεσε σύμβουλος του Μουσικού και Γυμναστικού Συλλόγου Λαρίσης (πρόεδρος Γεώργιος Δεσύπρης) [6], ενώ το 1914 με απόφαση του υπουργού Εμμανουήλ Ρέπουλη (1863-1924) ορίσθηκε ως ένα από τα μέλη της συσταθείσας Επιτροπής για τη συλλογή εράνων υπέρ του Κουτλιμπάνειου Νοσοκομείου της Λάρισας [7]. Αν και ο ίδιος δεν πολιτεύθηκε ποτέ εξ αιτίας της ιδιοσυγκρασίας του, εν τούτοις αρθρογραφούσε συχνά για παρόμοια ζητήματα σε τοπικά έντυπα.
Ο Ευστράτιος Γεωργιάδης αρραβωνιάστηκε τον Οκτώβριο του 1903 την «αβρά και καλλίμορφον δεσποινίδα» Ιουλία Μαλίδου από την Μυτιλήνη [8]. Ο γάμος τους τελέστηκε στην Πέτρα της Μυτιλήνης ένα χρόνο αργότερα (Οκτώβριος 1904) [9]. Δεν γνωρίζουμε εάν απέκτησε απογόνους. Είναι γνωστό όμως ότι είχε έναν μικρότερο αδελφό και μία αδελφή: τον Αριστομένη και την Εριφύλη.
Ο Αριστομένης που είχε γεννηθεί στη Μυτιλήνη το 1883 έπασχε από χρόνια κατάθλιψη. Όταν επισκέφθηκε τον Μάιο του 1903 τον αδελφό του στη Λάρισα φιλοξενήθηκε στο ξενοδοχείο «Όλυμπος». Μία εβδομάδα όμως αργότερα αυτοκτόνησε στο δωμάτιό του «βληθείς διά περιστρόφου Γκρά κατά την καρδιακήν χώραν». Στην επιστολή που άφησε εξέφρασε «την βαθείαν ευγνωμοσύνην του προς τον αδελφόν του Ευστράτιον δι’ άς επιδαψήλευσεν αυτώ πάντοτε φιλοστόργους περιθάλψεις» [10].
Η Εριφύλη αρραβωνιάστηκε στις 28 Απριλίου 1911 τον πολιτευτή του δήμου Φακίου και μετέπειτα διδάκτορα της μαιευτικής Θεοχάρη Ν. Μπλιάτσιο [11]. Ο γάμος τους τελέστηκε στον ναό του Αγίου Κωνσταντίνου της Λάρισας στις 2 Οκτωβρίου 1911[12]. Την επομένη αναχώρησαν για το Παρίσι όπου ο νεαρός τότε ιατρός εκπονούσε τη διδακτορική του διατριβή. Επέστρεψαν τον Νοέμβριο του 1912 [13].
Ο Ευστράτιος Γεωργιάδης απεβίωσε στη Λάρισα στις 21 Φεβρουαρίου 1934 σε ηλικία 67 ετών. Λίγο αργότερα στον τάφο του, στο Παλαιό Νεκροταφείο της Λάρισας, τοποθετήθηκε επιτύμβια ενεπίγραφη στήλη από γρανίτη ανατολικής τεχνοτροπίας που πιθανότατα προερχόταν από το παλαιό Οθωμανικό νεκροταφείο της πόλης [14].
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[ ]. Αλέξανδρος Χ. Γρηγορίου, «Χρήστος Γεωργιάδης: ο πρώτος αιρετός δήμαρχος της Λάρισας (20.6.1883-26.12.1886)», Θεσσαλικό Ημερολόγιο (Λάρισα), τ. 69 (2016), σ. 393-404.
[2]. Γενικά Αρχεία του Κράτους, Αρχεία Νομού Λάρισας (ΓΑΚ/ΑΝΛ), Συμβολαιογραφικό Αρχείο Αγαθάγγελου Ιωαννίδη, φκ. 020 [1886-1887], αρ. 6126 (24 Δεκεμβρίου 1886).
[3]. Βασιλικό Διάταγμα (23 Φεβρουαρίου 1889): «Περί Ελληνικής πολιτογραφήσεως του ομογενούς εκ Μυτιλήνης Ευστρατίου Γεωργιάδου» (ΦΕΚ 52/Α/25-2-1889).
[4]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 597 (7 Οκτωβρίου 1901).
[5]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 602 (11 Νοεμβρίου 1901).
[6]. Μικρά (Λάρισα), φ. 31/433 (24 Δεκεμβρίου 1909).
[7]. Υπουργική απόφαση 28212 (22 Ιουλίου 1914): «Περί συστάσεως επιτροπής προς συλλογήν εράνων υπέρ του εν Λαρίση Κουτλιμπανείου δημοτικού νοσοκομείου» (ΦΕΚ 209/Α/26-7-1914). Τα άλλη μέλη της επιτροπής ήταν ο Ευριπίδης Μακρής, ο Κωνσταντίνος Π. Οικονομίδης και ο Βασίλειος Σηλυβρίδης.
[8]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 702 (5 Οκτωβρίου 1903).
[9]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 756 (17 Οκτωβρίου 1904).
[10]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 683 (25 Μαΐου 1903).
[11]. Μικρά (Λάρισα), φ. 50/504 (30 Απριλίου 1911).
[12]. Μικρά (Λάρισα), φ. 15/521 (4 Οκτωβρίου 1911).
[13]. Μικρά (Λάρισα), φ. 2/558 (11 Νοεμβρίου 1912).
[14]. Αλέξανδρος Χ. Γρηγορίου, Το Α΄ Δημοτικό Νεκροταφείο της Λάρισας (1899-1993), Θεσσαλονίκη 2013, σ. 90, αρ. ταφικού μνημείου 083.
Από τον Αλέξανδρο Χ. Γρηγορίου
