Υποστηρίζουν δε, μεταξύ άλλων, ότι: «Η Παγκόσμια Ημέρα Βιοποικιλότητας, ασφαλώς δεν είναι αρκετή για να αντιμετωπίσουμε ένα από τα μεγαλύτερα παγκόσμια προβλήματα του σήμερα: τη μείωση με πρωτοφανείς, σε όρους γεωλογικής ιστορίας, ρυθμούς του αριθμού των ζωντανών ειδών του πλανήτη.
Είναι όμως ευκαιρία να σκεφθούμε το πρόβλημα και να κατανοήσουμε ότι, συνεχίζοντας να εξαφανίζουμε είδη με το σημερινό ρυθμό, δηλαδή 1000 έως 10000 φορές ταχύτερα από το φυσικό ρυθμό εξαφάνισης ειδών, καταργούμε την ίδια τη βάση και της δικής μας ύπαρξης και ευημερίας ως είδους.
Σύμφωνα με στοιχεία της Κομισιόν στην Ευρώπη 42% των θηλαστικών, 15% των πτηνών και 45% των πεταλούδων και των ερπετών τελούν υπό απειλή εξαφάνισης. Παρά τις διεθνείς διασκέψεις για την αναχαίτιση του φαινόμενου, ήδη από το 1992 (Ρίο Βραζιλίας), όπου και αποφασίστηκε η αναχαίτιση της απώλειας ειδών και οικοσυστημάτων, συνεχίζουμε σε παγκόσμιο επίπεδο να πορευόμαστε σαν να μην μας ενδιαφέρει αν θα επιβεβαιωθεί μέσα στον αιώνα μας η ζοφερή προοπτική της «Σιωπηλής Άνοιξης», του προφητικού βιβλίου που η Ραχήλ Κάρσον έγραψε την δεκαετία του ’60.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει πολιτική για την υπεράσπιση της βιοποικιλότητας: την πολιτική προστατευόμενων περιοχών του δικτύου Natura 2000, αλλά και την ανακήρυξη του περιβάλλοντος ως πυλώνα της βιώσιμης ανάπτυξης. Που δεν είναι, όμως, αρκετή, αφού για να μην μείνουμε μόνοι σε έναν έρημο πλανήτη δεν φτάνουν επιμέρους, έστω και ορθές, πολιτικές προστασίας οικοσυστημάτων και απειλούμενων ειδών.
Χρειάζεται βαθιά αλλαγή αξιών, παραγωγικών δομών, καταναλωτικών προτύπων, χρειάζεται να απαλλαγούμε από την αυταπάτη της σύνδεσης ευημερίας και συνεχούς οικονομικής μεγέθυνσης. Χρειάζεται να συνδέσουμε τη ζωή και την ευημερία μας με την επιβίωση των άλλων ειδών, ΟΛΩΝ των άλλων ειδών.
Ειδικότερα, στη χειμαζόμενη χώρα μας απαραίτητο είναι να εναρμονίσουμε τις πολιτικές μας με αυτές της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την προστασία του περιβάλλοντος, να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι μονόδρομος η δημιουργία βιώσιμης οικονομίας μέσα από το περιβάλλον ως διέξοδος από την πολύπλευρη κρίση, αλλά και να εφαρμόσουμε την ελληνική νομοθεσία που συχνά καταπατείται χωρίς τίμημα για τους παραβάτες. Ειδικότερα, είναι απαραίτητο να απαλλαγούμε από την αυταπάτη ότι ξεπουλώντας με διαδικασίες fast track φιλέτα πολύτιμων για την (εξαιρετική) βιοποικιλότητά μας οικοσυστημάτων, θα σωθούμε. Αντιθέτως, θα πλήξουμε με μη αναστρέψιμο τρόπο ένα από τα βασικά στοιχεία κάνουν τη χώρα μας ελκυστική.
Ενεργοί πολίτες, περιβαλλοντικά κινήματα, πολιτικοί φορείς των οικολογικών ιδεών δεν μπορούμε παρά να συνεχίσουμε και να εντείνουμε τη μάχη για μια αξιοβίωτη ζωή σε ένα ζωντανό πλανήτη».
