Του Χρήστου Τσαντήλα
Με ορατό τον κίνδυνο μεγάλης περιβαλλοντικής ρύπανσης που θα έχει δυσάρεστα αποτελέσματα, ζει (χωρίς να το γνωρίζει) τέσσερα χρόνια τώρα, η Λάρισα και φυσικά οι κάτοικοί της. Ο κίνδυνος είναι «στοιβαγμένος» και αποθηκευμένος, σε απόσταση αναπνοής από το κέντρο της πόλης, στην βόρεια έξοδο, καταλαμβάνει δε έναν τεράστιο χώρο και έχει βάρος... 40.000 τόνους!
Ακριβώς έτσι. Ένα βουνό στην κυριολεξία, ποσότητας βιομάζας και εναλλακτικών καυσίμων που υπολογίζεται σε 40.000 τόνους, βρίσκεται τόσο καιρό τώρα, μπροστά σε εκτεταμένο κίνδυνο ανάφλεξης και επέκτασης της πυρκαγιάς σε βιομηχανία, με απρόβλεπτα και δυσάρεστα αποτελέσματα κυρίως στο περιβάλλον και εμμέσως στον πληθυσμό της περιοχής.
Τον κίνδυνο, δεν τον επισημαίνουμε πρώτοι εμείς. Επανειλημμένως, η εταιρία «TERRA A.E ΒΙΟΚΕΡΑΛ» (βιομηχανία κεραμοποιίας που βρίσκεται στο 6ο χλμ του δρόμου Λάρισας - Συκουρίου), στην οποία ανήκει το βουνό της βιομάζας, και η οποία προσπαθεί σε πείσμα της γραφειοκρατίας να απεγκλωβιστεί από μια παλιά υπόθεση συμμόρφωσης σε περιβαλλοντικούς λόγους, έχει στείλει SOS με αίτημα την αποσφράγιση των αποθηκευτικών χώρων της και των μηχανολογικών της εγκαταστάσεων, και για τη λήψη μέτρων προστασίας πυρκαγιάς από διαφόρους παράγοντες, σε όλες τις αρμόδιες υπηρεσίες, στα υπουργεία, στον πρωθυπουργό ακόμα και στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας!
Αλλά ας αναφέρουμε πρώτα αυτό που άμεσα αφορά στους πολίτες, δηλαδή τον κίνδυνο που διατρέχουμε, όπως επισημαίνει και η εταιρία στις αρχές. Γράφει λοιπόν στην αίτησή της προς την Πυροσβεστική Υπηρεσία: «...παρ’ όλα αυτά, σας καλούμε να προστατεύσετε την περιουσία της εταιρείας μας, τις θέσεις εργασίας και το περιβάλλον, όπως πράττετε σε άλλες παρόμοιες περιπτώσεις. Υπενθυμίζουμε ότι οι εγκαταστάσεις της εταιρίας μας στο 6ο χιλιόμετρο ε.ο. Λάρισας – Συκουρίου, γειτνιάζουν με ιδιοκτησίες (αγροτεμάχια) τα οποία είτε είχαν καλλιεργηθεί με ψυχανθή, είτε παρέμειναν ακαλλιέργητα, με αποτέλεσμα να υπάρχει εκτεταμένος κίνδυνος ανάφλεξης και εισπήδησης της πυρκαγιάς εντός του «σφραγισμένου» χώρου της εταιρίας μας. Αξίζει να επισημάνουμε, την ύπαρξη αποθήκης μεγάλης ποσότητας βιομάζας και εναλλακτικών καυσίμων (περίπου 40.000 τόνοι) καθώς επίσης και η αδυναμία της εταιρίας μας να μας ανεφοδιάσει με νερό σε περίπτωση ανάγκης, λόγω διακοπής της ηλεκτροδότησης με απόφαση του νομάρχη Λάρισας».
Επειδή όμως το θέμα έχει παλιές (και νέες) διαστάσεις, καλό είναι να θυμίσουμε σε γενικές γραμμές την υπόθεση της μεγάλης και ιστορικής λαρισινής εταιρίας που σφραγίσθηκε προ τετραετίας περίπου επειδή «δεν πληρούσε κάποιους περιβαλλοντικούς όρους». Ένας απ’ αυτούς ήταν και η συγκεκριμένη καύσιμη ύλη (το γνωστό πετ-κοκ) που ενώ χρησιμοποιείτο σε πολλές βιομηχανίες στην Ελλάδα, στην συγκεκριμένη απαγορεύθηκε με αποτέλεσμα να κλείσει το εργοστάσιο και να μείνουν στο δρόμο 120 εργαζόμενοι.
Γεγονός είναι ότι η εταιρία από τότε παραμένει κλειστή, παρά τις συνεχείς εκκλήσεις της για επαναλειτουργία, αφού όπως λέει, έχει συμμορφωθεί με τις αποφάσεις για τους περιβαλλοντικούς όρους (μάλιστα το παράδοξο είναι πως σήμερα έχει ήδη πάρει εκ νέου την έγκριση των περιβαλλοντικών όρων!) για πολλοστή φορά έχει υποβάλει αίτημα για επαναλειτουργία της, προτείνοντας μάλιστα και τον τρόπο που θα καταστούν ακίνδυνα τα επικίνδυνα και εύφλεκτα υλικά, διαδικασία που αναλαμβάνει από μόνη της και με την παρουσία των εκπροσώπων του υπουργείου να υλοποιήσει. Στα απανωτά έγγραφα προς το υπουργείο και στον ίδιο τον πρωθυπουργό, αναφέρει: «...για πολλοστή φορά έχουμε υποβάλει αίτημα αποσφράγισης των αποθηκευτικών χώρων και των μηχανολογικών εγκαταστάσεων. Παράλληλα αιτούμαστε την ηλεκτροδότησή της με παράλληλη έγκριση της ανάμειξης των καύσιμων υλών που διατηρεί η εταιρία στους αποθηκευτικούς της χώρους, σε ποσοστό ανάμιξής τους με χώμα (πρώτη ύλη κεραμικών προϊόντων), (πρόταση την οποία έχουμε υποβάλει αποδεχόμενοι εκβιαστικά την «άποψη» των υπηρεσιών και ευρήματα μελετών), έτσι ώστε να ικανοποιηθεί ο όρος της στεγασμένης αποθήκευσής τους. Η παρατεταμένη και σκόπιμη αδιαφορία των υπηρεσιών ΕΥΕΠ, ΕΑΡΘ, στην αξιολόγηση του ανωτέρου αιτήματος, αφενός έχει ως αποτέλεσμα την οικονομική επιβάρυνση της εταιρίας με ταυτόχρονη απώλεια εργασίας για 120 εργαζομένους, αφετέρου την πιθανότητα ανάπτυξης κινδύνου πυρκαγιάς.
Με απλά λόγια, για να γίνει πιο κατανοητό, οι 40.000 τόνοι λυματολάσπης που κινδυνεύουν, ευρισκόμενοι στο προαύλιο σε ανοιχτό χώρο δηλαδή, να αναφλεγούν με τις όποιες συνέπειες στο περιβάλλον και στον πληθυσμό, είναι το σημείο «μηδέν» που χωρίζει υπηρεσίες και βιομηχανία. Με θύματα πάντα τους εργαζόμενους που έχασαν τη δουλειά τους και βέβαια όλους εμάς που δεν χρωστάμε τίποτα να ζούμε υπό τον φόβο πιθανής ανάφλεξης των καύσιμων υλικών, που αν γίνει κάτι τέτοιο τουλάχιστον θα επιβαρυνθεί υπέρμετρα το περιβάλλον.
Είναι χαρακτηριστική η επιστολή της εταιρίας που εστάλη στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια και στον πρωθυπουργό κ. Αντ. Σαμαρά. Σ’ αυτήν αφού υποβάλλεται το αίτημα επαναλειτουργίας για μια ακόμα φορά, γίνεται σαφής αιχμή και για ανυπαρξία πρόθεσης από τους αρμοδίους να φροντίσουν για την επαναλειτουργία, το διατυπώνουν δε ως εξής: «...ασχέτως με την εμμονή της διοίκησης να εφαρμόσουμε σχέδιο συμμόρφωσης σύμφωνα με το Π.Δ. 148/09 ΦΕΚ Α 190 (μοναδική εταιρία στην Ελλάδα) γεγονός το οποίο αποδεχθήκαμε έχοντας την πεποίθηση και τη βεβαιότητα της ορθότητας των ισχυρισμών και των προτάσεών μας, παρατηρούμε ότι συντάσσονται επιστολές από αρμοδίους οι οποίοι επιδεικνύουν παντελή και σκόπιμη άγνοια της σφράγισης των εγκαταστάσεων της εταιρίας μας. Και ρωτάμε το αυτονόητο: με σφραγισμένες εγκαταστάσεις κτιριακές και μηχανολογικές, πώς θα εκπληρωθούν οι υποχρεώσεις της εταιρίας μας ώστε να επαναλειτουργήσει;».
Όπως και να έχει εκείνο που θα πρέπει να διασφαλιστεί πρώτα και τάχιστα από τις αρμόδιες υπηρεσίες δεν είναι άλλο από την ασφάλεια των πολιτών και την προστασία του περιβάλλοντος, με την υλοποίηση και της πρότασης της εταιρίας για ανάμιξη των επικίνδυνων υλικών με χώμα που είναι το μόνο που απενεργοποιεί τον οποιονδήποτε κίνδυνο.
