Ήταν φλογερός πατριώτης και είναι γνωστό ότι πήρε μέρος στην επανάσταση του 1878, στην περιοχή της Ραψάνης. Μάλιστα, κατά τη διάρκεια των μαχών ο ίδιος τραυματίστηκε ελαφρά, το κτίριο του Επισκοπείου στη Ραψάνη πυρπολήθηκε και μαζί με τα κτίριο καταστράφηκαν και πολλά προσωπικά του αντικείμενα, όπως η βιβλιοθήκη, τα άμφιά του και ιερά σκεύη.
- Η αντιπαλότητα του Αμβροσίου με το παλάτι ξεκινάει από την περίοδο ακόμη του ατυχούς ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897. Τις συνέπειες του πολέμου αυτού τις έζησε από κοντά, μια που ο κενός θρόνος της Λαρίσης τον έφερνε τακτικά στην πόλη μας να χοροστατεί σε πανηγύρεις και σε εορταστικές και κοινωνικές εκδηλώσεις. Ο Αμβρόσιος δεν έπαυε να καταλογίζει δημόσια ευθύνες στον διάδοχο Κωνσταντίνο για την ταπεινωτική ήττα από τους Τούρκους. Η συνεχής αναφορά του Αμβροσίου στα γεγονότα του 1897 έφερνε τον Κωνσταντίνο σε μεγάλη αμηχανία. Επειδή δε η παρουσία της βασιλικής οικογένειας στη Λάρισα την περίοδο εκείνη -πρώτη δεκαετία του 20ού αι.- ήταν συχνή και πολλές φορές πολυήμερη, για να παρακολουθεί από κοντά τα γυμνάσια του ελληνικού στρατού, υπέβοσκε κάποια ψυχρότητα μεταξύ των δύο ανδρών.
- Ακολούθησε η ενεργός συμμετοχή του Αμβροσίου στα «Ευαγγελικά» του 1901. Όπως είναι γνωστό, η βασίλισσα Όλγα είχε την πρωτοβουλία να αναθέσει το 1898 στη γραμματέα της τη μετάφραση του Ευαγγελίου στην καθομιλούμενη γλώσσα για να είναι κατανοητό το κείμενό του στο ευρύ κοινό. Όμως, όταν υποβλήθηκε το κείμενο αυτό για έγκριση, η Ιερά Σύνοδος, πρωτοστατούντος του Αμβροσίου, το απέρριψε. Έπειτα από κάποιο διάστημα η εφημερίδα «Ακρόπολις» των Αθηνών δημοσίευσε αποσπάσματα άλλης μετάφρασης που έκανε ο Αλ. Πάλλης σε ακραία δημοτική. Αυτό ερέθισε επί πλέον το θρησκευτικό αίσθημα του κόσμου, ο οποίος τα έβαλε με τη βασίλισσα Όλγα που είχε την πρωτοβουλία και κατ’ επέκταση με το παλάτι. Ακολούθησαν διαδηλώσεις μπροστά στο Πανεπιστήμιο, όπου πρωτοστάτησαν οι φοιτητές. Οι συγκεντρώσεις αυτές κατέληξαν στις 8 Νοεμβρίου 1901 σε αιματηρές συμπλοκές με έντεκα νεκρούς, εκ των οποίων τρεις ήταν φοιτητές. Έναν μήνα αργότερα, στις 6 Δεκεμβρίου, ο Μητροπολίτης Αμβρόσιος πρωτοστάτησε στην πανήγυρη του ναού του Αγίου Νικολάου στη Λάρισα. Όπως μας διέσωσε ο πρύτανης της λαρισαϊκής δημοσιογραφίας Θρασύβουλος Μακρής [1], ο Αμβρόσιος «εμνημόνευσε με την στεντορίαν εκείνην φωνήν του και εν αρχή της προσκομίσεως των Τιμίων Δώρων κατά την Μεγάλην Είσοδον, των εν Αθήναις πεσόντων φοιτητών κατά τας διαδραματισθείσας τότε σκηνάς, επί τη απειληθήσει μεταφράσει του ιερού μας Ευαγγελίου εις την σαχλήν μαλλιαρήν γλώσσαν». Το γεγονός αυτό έφθασε μέχρι τους διαδρόμους του παλατιού και ενόχλησε αφάνταστα τη βασιλική οικογένεια.
- Με το στρατιωτικό κίνημα του Αυγούστου 1909 (Γουδί), υπό τον συνταγματάρχη Νικ. Ζορμπά, ο Μητροπολίτης Αμβρόσιος στάθηκε αλληλέγγυος. Όμως, η συμπαράστασή του αυτήν τον βρήκε εκτεθειμένο απέναντι τόσο σε πολιτικούς και το παλάτι, όσο και σε θρησκευτικούς ιθύνοντες.
- Λίγους μήνες μετά, το φθινόπωρο του 1909, ο διάδοχος Κωνσταντίνος ήλθε στη Λάρισα για να παρακολουθήσει τα μεγάλα γυμνάσια του Στρατού, όπως έκανε κάθε χρόνο. Στη Θεία Λειτουργία της Κυριακής στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Αχιλλίου, όπου χοροστατούσε ο Αμβρόσιος, προσήλθε και ο διάδοχος φορώντας καλπάκι [2] γερμανικού τύπου και όχι το συνηθισμένο πηλίκιο των Ελλήνων αξιωματικών. Αυτό εκνεύρισε τον Μητροπολίτη, ο οποίος κατά τη διάρκεια του κηρύγματος βρήκε την ευκαιρία να επιτεθεί κατά του διαδόχου Κωνσταντίνου. Οι χρονικογράφοι της εποχής μας αναφέρουν ότι ο Μητροπολίτης απευθυνόμενος στο εκκλησίασμα που είχε κατακλύσει τον ναό είπε χαρακτηριστικά: «Μου επροξένησε κατάπληξιν η εν τω Ναώ προσέλευσις του Υψηλοτάτου Διαδόχου φέροντος στολήν και κάλυμμα της κεφαλής όχι ελληνικόν. Δεν δύναμαι να γνωρίζω ποίοι λόγοι υπηγόρευσαν την μεταμφίεσίν του, αλλά δεν θέλω να πιστεύω ότι ματαιόδοξος διάθεσις ήγαγε εις την τοιαύτην επίδειξιν του Υψηλοτάτου εις χώρον ιερόν, ως αυτός εις όν ευρίσκεται κατά την παρούσαν ώραν». Με το ύφος αυτό και με φράσεις περισσότερο αυστηρές συνέχισε την επίθεσή του, γεγονός που ανάγκασε τον Κωνσταντίνο να αποχωρήσει με το επιτελείο του από τον Άγιο Αχίλλιο.
Το περιστατικό αυτό είχε ως αποτέλεσμα να λήξει η ανοχή εκ μέρους του παλατιού απέναντι στις πράξεις του Αμβροσίου και να περιπέσει σε δυσμένεια. Γι’ αυτό αμέσως κατηγορήθηκε στην Ιερά Σύνοδο, με τη βοήθεια ψευδομαρτύρων, για «σιμωνία» [3] και άλλες αξιόποινες εκκλησιαστικά πράξεις. Αποτέλεσμα όλων αυτών υπήρξε η καθαίρεσή του το 1910 από το επισκοπικό αξίωμα. Μετά την καθαίρεση διέμενε «σχολάζων» στο Συκούριο, όπου από καιρό είχε μετακομίσει από την Κάλυμνο, την ιδιαίτερη πατρίδα του, όλη η οικογένειά του. Το Πάσχα του 1918 αναπαύθηκε και ο τάφος του διατηρείται μέχρι σήμερα στο προαύλιο του Ναού του Αγ. Κωνσταντίνου στο Συκούριο.
----------------------------------------
[1]. Ο Θρ. Μακρής ήταν ενορίτης του Αγίου Νικολάου και λόγω καλλιφωνίας συμμετείχε στο αναλόγιο του δεξιού ψάλτη του ναού. Επιπλέον, είχε και την άδεια του Μητροπολίτη να κηρύττει τον θείο λόγο στις εκκλησίες της Λάρισας.
[2]. Είδος στρατιωτικού σκούφου τουρκικής προέλευσης, το οποίο αργότερα πέρασε και σε άλλους λαούς.
[3]. Σιμωνία ονομάζεται η χειροτονία στους διάφορους βαθμούς της ιεροσύνης με χρηματικό ή άλλο αντάλλαγμα και γενικώς η εμπορία και εκμετάλλευση της θείας χάριτος.
