Από τον Λάζαρο Αρσενίου
(ΜΕΡΟΣ Β)
Παραδειγματισμένος από τις παραδόσεις της Αγωνιζόμενης Δημοσιογραφίας που καθιέρωσαν οι πρώτοι Έλληνες δημοσιογράφοι Θεσσαλοί Ρήγας Βελενστινλής, Άνθιμος Γαζής και Θεόκλητος Φαρμακίδης γράφει καθημερινά σχεδόν επί πενήντα χρόνια με αίσθημα ευθύνης και αγωνίζεται με τον τρόπο του από τις στήλες της εφημερίδος του για την πρόοδο της περιοχής και την δημοκρατική εξέλιξη της χώρας. Στα πενήντα αυτά χρόνια μεσολάβησαν ο Πόλεμος του 1940-41 και η Εθνική Αντίσταση για ελευθερία και δημοκρατία, ο Εμφύλιος Πόλεμος, δυο δικτατορίες και αρκετές άλλες βίαιες πολιτικές και κοινωνικές αναστατώσεις, Μεσολάβησαν δηλαδή συμπυκνωμένα γεγονότα που αντιστοιχούν σε εξέλιξη αιώνων. Οι δύσκολες και δραματικές μερικές από αυτές τις καταστάσεις υπήρξαν δοκιμασίες από τις ισχυρότερες για την δημοσιογραφία και τους δημοσιογράφους. Στην Κατοχή ο Περραιβός διηύθυνε τον «Λαρισαϊκό Τύπο» αναγκαστική κοινή έκδοση των τοπικών εφημερίδων «Ελευθερία» και «Ημερήσιος Τύπος». Με τους συναδέλφους του Στέλιο Γαργαλιάνο και Τάκη Γεωργίου καταγίνονται στην υπερνίκηση της λογοκρισίας των Ιταλών και Γερμανών κατακτητών και εκτίθενται στους κινδύνους που δημιουργεί η Κατοχή. Ειδικότερα ο Περραιβός, βλαχικής καταγωγής ο ίδιος, γράφει αψηφώντας τους κινδύνους σειρά άρθρων εναντίον της «Λεγεώνας» που επιδιώκουν να συγκροτήσουν προδότες βλάχοι, πράγμα που τελικά στοίχισε τον εγκλεισμό του στο στρατόπεδο των Ιταλών. Με την αποφυλάκισή του συνεχίζει την πατριωτική δράση, συλλαμβάνεται και φυλακίζεται από τους Γερμανούς. Με την αποφυλάκισή τους διατηρεί μυστική επαφή με την αντίσταση. Από το γραφείο του στην εφημερίδα στην οδό Παπασταύρου φυγαδεύτηκε με την μεσολάβηση του Περραιβού ο Γερμανός αξιωματικός που στάλθηκε στο βουνό και ανέλαβε την 'Αντιφασιστική Επιτροπή Γερμανών» που είχε συσταθεί στην έδρα του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ.
Στην διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου υπήρξαν μεγαλύτερες οι δοκιμασίες εφημερίδων και δημοσιογράφων. Ειδικότερα στην Θεσσαλία έκλεισαν τότε προσωρινά ή και οριστικά εφημερίδες με πυρπόληση των γραφείων τους από επιθέσεις παρακρατικών και στρατιωτικών με χειροβομβίδες, που απέληγαν σε καταστροφές των εγκαταστάσεων, σε τραυματισμούς μελών του ανύποπτου τεχνικού προσωπικού, και εκτελέσεις δημοσιογράφων, ενώ άλλοι διώχθηκαν και άλλοι υποχρεώθηκαν να εργάζονται κάτω από συνεχείς κινδύνους και απειλές κατά της ζωής τους. Μέσα σε τέτοιο κλίμα ο Περραιβός κατηυριάζει με άρθρα τα πρώτα κρούσματα τρομοκρατίας εκ μέρους των παρακρατικών και απευθύνει εκκλήσεις για αποτροπή της αιματοχυσίας και αποκατάσταση της ομαλής εξέλιξης. Όπως ήταν επόμενο η αρθρογραφία αυτή δεν ευνοούσε την πολιτική της Δεξιάς για διώξεις με συνέπεια να δεχθεί η εφημερίδα αλλεπάλληλες επιθέσεις με χειροβομβίδες και να τραυματιστούν δυο τυπογράφοι της. Επειδή, όμως, η εφημερίδα συνέχισε την αρθρογραφία της κατά της τρομοκρατίας, επέδραμαν .όμως μια νύχτα παρακρατκοί και στρατιωτικοί με χειροβομβίδες, κατέστρεψαν μέρος των εγκαταστάσεών της, έκαψαν το πολύτιμο για την ιστορία της πόλης αρχείο της, και η έκδοσή της κατέστη ασύνατη. Με την αποκατάσταση αργότερα της Νέας Τάξης η «Ελευθερία» επανόρθωσε τις καταστροφές των εγκαταστάσεών της και επανεκδόθηκε με διευθυντή τον Κώστα Περραιβό.
Λίγο αργότερα επανεκδόθηκε και ο «Ημερήσιος Κήρυξ», ως όργανο του «Λαϊκού Κόμματος» και κάλεσε τον Περραιβό να αναλάβει και πάλι την διεύθυνσή του, με την υπόσχεση του κόμματος αυτού ότι θα τον στηρίξει για να εκλεγεί βουλευτής στις επικείμενες εκλογές. Ο Περραιβός, καίτοι διατηρούσε το 1/3της ιδιοκτησίας της εφημερίδας, δεν αποδέχθηκε την πρόταση και παρέμεινε στην διεύθυνση της εφημερίδας «Ελευθερία», που ήταν ανέκαθεν ταγμένη στην πολιτική του «Κόμματος των Φιλελευθέρων», ενώ ο διευθυντής της Βασίλης Δημητρακόπουλος, γιος του ιδιοκτήτη και τριτοετής της νομικής, ήταν οπαδός του Κομμουνιστικού Κόμματος. Σε συζήτηση του γράφοντος με τον Περριβό τον ρώτησε γιατί αρνήθηκε να αναλάβει τον «Ημερήσιο Κήρυκα» και να εκλεγεί βουλευτής, απάντησε:
-Μετά από τους αγώνες για ελευθερία και δημοκρατία στην Κατοχή δεν ήταν δυνατό να ταυτιστώ με την πολιτική του «Ημερήσιου Κήρυκα» πού είχε καταστεί όργανο των παρακρατικών και του «Λαϊκού Κόμματος», που απουσίασε από την Εθνική Αντίσταση και επί πλέον περιέλαβε στους κόλπους του συνεργάτες των κατακτητών.
Με τον εκσυγχρονισμό κατόπιν των εγκαταστάσεων της «Ελευθερίας» από τον νέο ιδιοκτήτη της Τάκη Δημητρακόπουλο, μικρότερο αδελφό του Βασίλη, δόθηκε η δυνατότητα στον Περραιβό να πλουτίσει το περιεχόμενο, την εμφάνιση και την αρχιτεκτονική της της εφημερίδας, και να περάσει σε νέα περίοδο. Ο Κώστας Περραιβός επιδόθηκε σ' αυτή τη νέα περίοδο σε όλα τα είδη της δημοσιογραφίας. Είδηση, σχόλια, άρθρο, χρονογράφημα, ευθυμογραφήματα, σελιδοποίηση και τεχνικά ζητήματα του τότε τυπογραφείου. Και σε όλα τα γραπτά του απέθετε την προσωπική του σφραγίδα. Τα γραφτά του ξεχωρίζουν για το ωραίο ύφος, την γλαφυρή αφήγηση, την ευπρέπεια. Προικισμένος με γόνιμη φαντασία, ξετύλιγε το θέμα του άνετα και κέντριζε το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Η σκέψη του κυλούσε σαν νεράκι σε κατηφοριά. Γράφει με σπάνια ευκολία, σταθερά και καθαρά. Στοιβάζει χειρόγραφα, χωρίς να τα ξαναδιαβάζει και χωρίς να υπάρχει έστω και μια σβησμένη λέξη σε κάποιο από τα δεκάδες αυτά ημερησίως. Αλλά με όλη αυτή στην ευχέρεια γράφει και με ποιότητα. Και γράφει κάθε μέρα, επί πολλά χρόνια: κύριο άρθρο, κατόπιν σχόλια, χρονογράφημα και τα ιστορικά του «Εφήμερα». Πρόκειται για καθημερινή παραγωγή ενός δημοσιογράφου που στις αθηναϊκές εφημερίδες παρέχονταν τότε και παρέχεται και τώρα από δυο και τρεις ειδικευμένους συντάκτες για κάθε είδος χωριστά, όπως άρθρο, σχόλια, χρονογράφημα, εύθυμα κλπ. Και κάθε ένα από αυτά τα χωριστά είδη δημοσιογραφίας τα αποδίδει με το καθιερωμένο για το καθένα χωριστό ύφος. .Και τα αποδίδει μάλιστα με τρόπο ώστε ο αναγνώστης δεν υποπτεύεται ότι όλα αυτά τα ξεχωριστά σε ύφος και δομή είδη, γράφτηκαν από ένα και μόνο δημοσιογράφο, σε ένα και μόνο πρωινό διαρκείας πέντε ωρών περίπου. Τα προσόντα αυτά συνθέτουν εκείνο που οι κριτικοί αποκαλούν «σπάνιο συγγραφικό ταλέντο», με το οποίο ήταν προικισμένος ο Κώστας Περραιβός, που θυσιάστηκε για τον βιοπορισμό και συντήρηση πολυμελούς οικογένειας, και περιορίστηκε στην αγωνιζόμενη θεσσαλική δημοσιογραφία. Η Ελλάδα, όμως, έχασε ένα συγγραφέα
Τα κύρια άρθρα του και με τα σχόλια γράφει για τα προβλήματα που απασχολούν ομάδες εργαζομένων, την πόλη, κατοίκους συνοικιών ή χωριών της περιοχής. Με άλλα άρθρα προβάλει τα μεγάλα προβλήματα της περιοχής και της Θεσσαλίας, όπως τα εγγειοβελτιωτικά έργα, τα προβλήματα των αγροτών και άλλα, που προϋποθέτουν γνώση τους. Με τα πολιτικά άρθρα ακολουθεί την πολιτική της εφημερίδας του που εκφράζουν και τον ίδιο. Δηλαδή πιστεύει σε αυτά που γράφει. Γραμμένα με αγωνιστική διάθεση, με σωστή αρχιτεκτονική, με ωραίο ύφος και με ευπρέπεια διαβάζονται και γίνεται αγαπητός από τους ομοϊδεάτες του και σεβαστός από τους πολιτικούς του αντιπάλους. Εχθρούς δεν δημιουργούσε. Και αυτό είναι απόδειξη της αξίας του ως αγωνιζόμενου δημοσιογράφου που επιτύγχανε να διαδίδει τις ιδέες του χωρίς να προκαλεί τα πάθη και τα μίση που συνοδεύουν ακόμα και στην εποχή μας με τον εμπαθή κανόνα «να θεωρείται εχθρός και προδότης» καθένας που διαφωνεί με τις πολιτικές αντιλήψεις του άλλου. Οι νεότεροι θα διδαχθούν πολλά αν διαβάζουν άρθρα του.
Το 1956 μετέφερε ο γράφων πρόταση της ΕΔΑ στον Περραιβό για την συμμετοχή του στο ψηφοδέλτιο της στο οποίο επικεφαλής θα ήταν ο στρατηγός Στέφανος Σαράφης, με την βεβαίωση ότι το κόμμα της θα τον επιδοτούσε με σταυρούς ώστε να εκλεγεί βουλευτής στις επικείμενες εκλογές. Εμμεσα έδωσε ο γράφων να καταλάβει ο Περραιβός ότι του μιλούσε και από μέρος της παράνομης οργάνωσης της Επιτροπής Λάρισας του Κομμουνιστικού Κόμματος, με την οποία διατηρούσε επαφή. Ο Περραιβός δεν δέχθηκε με την δικαιολογία ότι ανέκαθεν ήταν στο Κόμμα των Φιλελευθέρων και δεν θέλει να φύγει από αυτό. Τότε ο γράφων του είπε: -Κώστα, υποψήφιος σε ψηφοδέλτιο της Δεξιάς με το Λαϊκό Κόμμα δεν δέχθηκες, υποψηφιότητα σε ψηφοδέλτιο της Αριστεράς δεν δέχεσαι, τότε πώς θα εκλεγείς βουλευτής όταν το Κόμμα των φιλελευθέρων στο οποίο παραμένεις δεν διαθέτει δύναμη; Απάντησε: - Θα μείνω στο Κόμμα των φιλελευθέρων και ας μη γίνω βουλευτής.
Εξελέγη όμως βουλευτής το 1964 με την Ενωση Κέντρου στην οποία μετείχε και το Κόμμα των Φιλελευθέρων. Με την κήρυξη δικτατορίας το 1948 συνελήφθη και φυλακίστηκε δυο μέρες στο κρατητήριο του Β! Αστυνομικού Τμήματος Λάρισας, μαζί με τους άλλους δυο δημοσιογράφους βουλευτές Τάκη Γεωργίου και Χρίστο Γραμματίδη. Με την αποφυλάκισή τους δεν ήταν δυνατό να εργασθούν σε εφημερίδα οι δημοσιογράφοι αυτοί, όπως και ο γράφων. Ο Περραιβός αναγκάστηκε να πάρει πρόωρη σύνταξη για να συντηρεί την οικογένειά του. Κι επειδή η σύνταξη δεν επαρκούσε έγραφε με το ψευδώνυμο «Ο Παλιός» στην «Ελευθερία» αναμνήσεις από την ζωή της παλιάς Λάρισας. Ο γράφων άρχισε από το 1969 και επί τριάντα χρόνια να γράφει ως συνεργάτης του περιοδικού «Οικονομικός Ταχυδρόμος» Αθηνών. Ο Περραιβός συνέχισε να γράφει στην Ελευθερία» με το ψευδώνυμο μέχρι το 1983 που αρρώστησε και πέθανε.
