Περνούσαμε τότε τις ανέμελες ημέρες των διακοπών και το τελευταίο του ταξίδι συγκίνησε όλους όσους τον γνώριζαν. Έφυγε από κοντά μας ο τελευταίος αριστοκράτης της Λάρισας, όπως τον αποκαλούσα από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα, κάτι που ο ίδιος πεισματικά το αρνιόταν. Καλός άνθρωπος, αγνός, ευπροσήγορος, με ευγενικούς τρόπους, διέχεε προς όλους, ανεξαρτήτως ηλικίας ή κοινωνικής θέσεως, μιαν αύρα αρχοντικής απλότητας και φιλικότητας.
Ο Δημήτριος Αλεξάνδρου γεννήθηκε το 1927. Γονείς του ήταν δύο σπουδαίες προσωπικότητες της κοινωνίας της Λάρισας Ο Ιωάννης Αλεξάνδρου και η Ευφημία Χολέβα [1]. Ο πατέρας του Ιωάννης Αλεξάνδρου ήταν επιτυχημένος καταστηματάρχης και το 1930 είχε κτίσει μια τριώροφη οικοδομή επί της οδού Μακεδονίας (Βενιζέλου σήμερα), στο ισόγειο της οποίας είχε στεγάσει το κατάστημα που είχε κληρονομήσει από τον πατέρα του Δημήτριο. Ανήσυχο άτομο καθώς ήταν, μετείχε σε πολλές εκκλησιαστικές και πολιτικές δραστηριότητες τοπικού ενδιαφέροντος. Παράλληλα είχε αναπτύξει και ένα σπουδαίο φιλανθρωπικό έργο, το οποίο προσπαθούσε να το κρατήσει αθόρυβο, έργο το οποίο ακολούθησε και ο γιος του. Η μητέρα του Ευφημία ήταν κόρη του Ιωάννη Χολέβα πλούσιου χρηματιστή και επιχειρηματία της Λάρισας. Ο Δημητράκης ήταν το τρίτο τέκνο της οικογένειας. Προηγήθηκε το 1914 η Ευφροσύνη (Φωφώ), η γνωστή λυρική υψίφωνος, η οποία παντρεύτηκε το 1936 τον Νικόλαο Κουκουτάρα που διατηρούσε εργοστάσιο υφαντουργίας στη Λάρισα και το 1921 την Έλλη, η οποία παντρεύτηκε τον γεωπόνο Δημήτριο Κολτσιδόπουλο, διευθυντή των κτημάτων Χαροκόπου.
Το 1953 ο Δημητράκης ανέλαβε την επιχείρηση του πατέρα του, η οποία είχε ξεκινήσει ως «Μέγα Υελοπωλείον Λούβρ», το 1933 μετετράπη σε κατάστημα γενικού εμπορίου και το 1980 λειτούργησε ως κατάστημα παιδικών παιχνιδιών. Η λειτουργία του καταστήματος διατηρήθηκε ακμαία μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2004, οπότε ο τελευταίος άρρην απόγονος συνταξιοδοτήθηκε. Έτσι έκλεισε ένας κύκλος 125 χρόνων επαγγελματικής δραστηριότητας, που είχε ξεκινήσει από το 1879 με την μεσολάβηση τριών γενεών της οικογένειας Αλεξάνδρου.
Η αρχική κατοικία της οικογένειας Αλεξάνδρου στα πρώτα χρόνια της παρουσίας της στη Λάρισα ήταν στον Αρναούτ μαχαλά (συνοικία Αγίου Αθανασίου), όπου κατοικούσε τότε το αρχοντολόι της Λάρισας, αφού στο κέντρο της πόλης είχαν τα κονάκια τους οι Οθωμανοί μπέηδες. Αργότερα η οικογένεια του Ιωάννη Αλεξάνδρου μετακόμισε σε ενοικιαζόμενο οίκημα ιδιοκτησίας του γαιοκτήμονα Ζάνου, το οποίο βρισκόταν επί της οδού Παύλου Μελά. Το 1922 η οικογένεια αγόρασε από τον υφασματέμπορο Αντωνιάδη που μετακόμισε οικογενειακώς στην Αθήνα, την σημερινή διώροφη κατοικία επί της οδού Παπακυριαζή την οποία είχε κατασκευάσει ο εργολάβος Δημήτριος Πουλιάδης σε νεοκλασικό ρυθμό. Με τον σεισμό του 1941 ο επάνω όροφος παρουσίασε σημαντικές ζημιές, οι οποίες επιδιορθώθηκαν σύντομα, χωρίς όμως να αποκατασταθεί το κτίσμα εξωτερικά στην παλιά αρχιτεκτονική μορφή του. Εσωτερικά ο Ιωάννης Αλεξάνδρου είχε μετατρέψει την κατοικία του σε ένα μικρό παλάτι, με όμορφη διακόσμηση. Ο γιος του σεβάσθηκε με ευλάβεια τον πλούσιο στολισμό και διατήρησε μέχρι και τους κοινόχρηστους χώρους όπως ήταν προπολεμικά, χωρίς να διαταράξει την αρμονία του.
Η οικογένεια Αλεξάνδρου είναι από τις λίγες που η παρουσία της ανιχνεύεται από την περίοδο της τουρκοκρατίας ακόμα. Ο Δημητράκης Αλεξάνδρου κατόρθωσε όλα αυτά τα χρόνια, με μεγάλη υπομονή και χάρη στην οξυδέρκεια, την οξύτατη μνήμη του και τις έρευνές του να αποκαλύψει το γενεαλογικό του δένδρο, με ελάχιστα κενά, και ο ανεψιός του Γιάννης Κουκουτάρας το φιλοτέχνησε το 2006 [2] με μεγάλη επιμέλεια. Η καταγωγή της οικογένειας είναι από τα Αμπελάκια και η αναζήτηση προγόνων έφθασε μέχρι το 1780, δηλ. 2,5 αιώνες περίπου από σήμερα. Γενάρχης θεωρείται κάποιος Δωδώνης με τη σύζυγό του Δέσποινα Λεονάρδου. Από το ζευγάρι αυτό ξεκινούν τα κλαδιά του δένδρου, τα οποία διακλαδίζονται συνεχώς μέχρι σήμερα. Μέσα σ’ αυτό το δένδρο συναντά κανείς πολλές γνωστές οικογένειες της Λάρισας όπως Κουκουτάρα, Γκόλαντα, Κίττα, Μπαρμπούτη, Ζαρίμπα, Δημητρακοπούλου, Μουλούλη, Ροδόπουλου, Αλεξάνδρου, Βασιλείου, Καραμπίλια, Κολτσιδόπουλου και πολλές άλλες, θα έλεγα τη μισή ιστορία της Λάρισας.
Τον θάνατο του Δημητράκη Αλεξάνδρου πένθησε όλη η Λάρισα. Ήταν γνωστός όχι μόνο στους παλιούς αλλά και στους νέους κατοίκους αυτής της πόλης. Πάντα γελαστός με τους πελάτες του καταστήματος και ιδίως με τα μικρά παιδιά, όταν είχε μετατρέψει το τεράστιο σε έκταση κατάστημά του σε παράδεισο παιδικών ειδών και παιχνιδιών. Δεν αρνιόταν σε κανέναν την επιθυμία να επισκεφθεί και να θαυμάσει το εσωτερικό του σπιτιού του. Είχε πάντοτε στις τσέπες του κάτι να σε κεράσει ακόμα και στο δρόμο. Ιστορικά όμως έμειναν τα σοκολατάκια Leonidas τα οποία πρόσφερε αφειδώς σε γνωστούς και μη, ιδίως σε μικρά παιδιά. Πιστεύω ότι για τον κλειδοκράτορα άγιο του Παραδείσου να κράτησε το τελευταίο και μεγαλύτερο….
[1]. Ο γάμος τους έγινε στην Κωνσταντινούπολη στον πατριαρχικό ναό και οι προσκεκλημένοι από τη Λάρισα που παρευρέθηκαν, ταξίδευσαν με φροντίδα των μελλονύμφων, ατμοπλοϊκώς από τον Βόλο στην Κωνσταντινούπολη. Το γαμήλιο ταξίδι διήρκησε δύο μήνες. Ξεκίνησαν από την Κωνσταντινούπολη με την ταχεία αμαξοστοιχία της Ανατολής (Orient Express) και ύστερα από 15μερη στάση στη Βουδαπέστη, κατέληξαν στην Βιέννη όπου παρέμειναν το υπόλοιπο διάστημα.
[2]. Το φιλοτεχνημένο γενεαλογικό δένδρο προθυμοποιήθηκαν πολλοί να μου το εμπιστευθούν. Τελικά μελέτησα το αντίγραφο του φιλικού μου ζεύγους Γιώργου και Σούλας Κίττα, τους οποίους και ευχαριστώ πολύ.
