Από τον Νίκο Παπαθεοδώρου
nikapap@hotmail.com
Το 1925 πυρκαγιά από άγνωστη αιτία κατέστρεψε το εξοχικό κέντρο «Αλκαζάρ», μαζί με όλα τα υπάρχοντά του. Ο επιχειρηματίας του Ρωμύλος Αυδής, ένας ευφυής και προοδευτικός επαγγελματίας, ο οποίος προπολεμικά άφησε εποχή στη Λάρισα στον τομέα της ψυχαγωγίας [1], βρέθηκε ξαφνικά μετέωρος. Το κτίριο και όλα τα εντός αυτού υπάρχοντα καταστράφηκαν εντελώς. Ο Αυδής δεν θέλησε να το επισκευάσει και έστρεψε τις επιχειρηματικές δραστηριότητές του σε κάποια άλλα σημεία της πόλης.
Έπειτα από αναζητήσεις προτίμησε μια περιοχή πρασίνου στην αριστερή όχθη του Πηνειού, απέναντι από τα παλιά Σφαγεία.
Την περίοδο εκείνη η περιοχή αυτή αποτελούσε το τελευταίο υπόλειμμα πυκνού δάσους που υπήρχε τα παλαιότερα χρόνια και το οποίο άρχιζε από το Δασοχώρι (Ορμάν τσιφλίκ) και έφθανε μέχρι την αριστερή όχθη του Πηνειού. Το δένδρο που κυριαρχούσε στο δάσος αυτό, ιδιαίτερα κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας ήταν το καραγάτσι (η φτελιά). Όμως η συνεχής υλοτόμηση εξαφάνισε βαθμηδόν το δάσος και κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου είχε απομείνει μόνον η μικρή αυτή όαση απέναντι από τα Σφαγεία. Ο Αυδής βρήκε την τοποθεσία ειδυλλιακή και πολύ δροσερή για τους καλοκαιρινούς μήνες. Αποφάσισε λοιπόν να ζητήσει από τον Δήμο να του παραχωρηθεί για μια πενταετία ένα τμήμα της, με σκοπό να δημιουργήσει θερινό κέντρο αναψυχής για τους Λαρισαίους.
Ο δήμαρχος Μιχαήλ Σάπκας, έπειτα από τη σύμφωνη γνώμη του Δημοτικού Συμβουλίου, έδωσε την έγκρισή του. Ο Ρωμύλος Αυδής, έμπειρος επιχειρηματίας, δημιούργησε στο σημείο αυτό ένα πολιτισμένο οικογενειακό ψυχαγωγικό κέντρο με το ιταλικό όνομα «Λούνα παρκ» (θα το μεταφράζαμε «άλσος του φεγγαριού»). Το πρόβλημα που είχε με τη διακίνηση των ατόμων ανάμεσα στις δύο όχθες του Πηνειού το έλυσε με την εγκατάσταση ειδικής σχεδίας, το «καραβάκι» όπως το έλεγαν τότε, η πορεία του οποίου καθοδηγείτο με ένα χοντρό συρματόσχοινο, προσαρμοσμένο στερεά στις δύο όχθες. Πολλοί ονόμαζαν τη σχεδία και «περαταριά».
Ο κόσμος έφθανε με τα πόδια ή με τις άμαξες στη σημερινή οδό Αεροδρομίου, κατέβαινε το μονοπάτι της όχθης μέχρι τη «Σκάλα» όπου προσάραζε η περαταριά. Επιβιβάζονταν σ’ αυτή και σε λίγα λεπτά πατούσαν στην αριστερή όχθη. Εκεί με τη βοήθεια λίγων σκαλιών ανέβαιναν σ’ ένα ξέφωτο. Υπήρχαν και μερικοί που με τις άμαξες που διέθεταν, ξεκινούσαν από το Αλκαζάρ, ακολουθούσαν τον χωματόδρομο που είχε χαραχθεί στην αριστερή όχθη παράλληλα με την πορεία του ποταμού και έφθαναν, κάπως δύσκολα ειν’ αλήθεια, στο «Λούνα παρκ».
Επειδή το κέντρο ήταν θερινό, ο καταστηματάρχης απέφυγε να κτίσει μόνιμη κατασκευή. Είχε μόνον εγκαταστήσει έναν μπουφέ σκεπαστό και κάτω από τα βαθύσκια καραγάτσια είχε απλώσει τραπεζοκαθίσματα. Φρόντισε ακόμα να ομορφύνει το περιβάλλον και με κάθε είδος λουλούδια. Το «Λούνα παρκ» άρχισε να λειτουργεί από το καλοκαίρι του 1926 και αμέσως χάρη στη γοητεία του τοπίου προσείλκυσε αρκετή πελατεία. Τις βραδινές ώρες κατέφθανε στο κέντρο η καλή κοινωνία της Λάρισας και με τη συνοδεία κάποιου γραμμόφωνου χόρευαν και διασκέδαζαν μέχρι αργά. Σερβίριζε κάθε είδους ποτά και εδέσματα. Βανίλιες ή «υποβρύχια» όπως τα ονόμαζαν μικροί και μεγάλοι, λεμονάδες από τα τοπικά εργοστάσια του Χαμαϊδή και του Δικόπουλου, γλυκά του κουταλιού και φυσικά τσίπουρο με γαργαλιστικούς μεζέδες.
Η λειτουργία του ξεκινούσε κάθε χρόνο την ημέρα της Πρωτομαγιάς. Πολλοί Λαρισαίοι πήγαιναν και γιόρταζαν τον ερχομό του καλοκαιριού ανάμεσα στο πράσινο και την οργιώδη βλάστηση. Μάλιστα την ημέρα εκείνη ο Σύλλογος των Παντοπωλών Λαρίσης είχε καθιερώσει να κάνει την ετήσια συγκέντρωσή του και τα μέλη του κατέφθαναν οικογενειακώς, καταλάμβαναν όλο το κέντρο και ξεφάντωναν [2].
Ο χώρος του «Λούνα παρκ» αγαπήθηκε πολύ από τους παλιούς Λαρισαίους. Όμως η λειτουργία του δεν κράτησε πολλά χρόνια. Περί το 1930 ο Ρωμύλος Αυδής αρρώστησε σοβαρά. Το γεγονός αυτό στάθηκε η αιτία να σταματήσει να εργάζεται. Όταν μετά από λίγο καιρό απεβίωσε, κανένας δεν ενδιαφέρθηκε να συνεχίσει τη λειτουργία του.
Κατά την περίοδο της κατοχής η περιοχή του εξοχικού κέντρου είχε την ίδια τραγική μοίρα με το άλσος του Αλκαζάρ.
Ο παγερός χειμώνας του 1941-1942 ανάγκασε τους κατοίκους για να ζεσταθούν, να προβούν στη λαθραία υλοτόμηση των δένδρων, ακόμα και της γειτονικής περιοχής της Αγίας Μαρίνας. Σήμερα στην περιοχή αυτή περιφέρονται μόνον οι μνήμες των παλιών λαρισινών καλοκαιριών, με τις φεγγαρόλουστες βραδιές, τα γλέντια και τους ήχους ενός ξεκούρδιστου γραμμόφωνου. Το άλσος χάθηκε, όμως το όνομά του παραμένει.
————————————————
[1]. Το 1915 με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου παραχωρήθηκε στον Ρωμύλο Αυδή μέρος του Άλσους των Νυμφών (Αλκαζάρ), εκεί όπου σήμερα βρίσκεται το Κηποθέατρο και έκτισε μια ελαφρά πολυγωνική κατασκευή ανάμεσα στα δένδρα και δίπλα από το ποτάμι. Τοποθέτησε τραπεζάκια με καρέκλες κάτω από την παχιά σκιά των δένδρων και προμηθεύτηκε γραμμόφωνο με το οποίο πρόσφερε μουσική απόλαυση στους επισκέπτες οι οποίοι απολάμβαναν τον καφέ ή το τσίπουρο.
[2]. Πολλοί σύλλογοι της Λάρισας, διοργάνωναν τις ετήσιες συγκεντρώσεις των μελών τους το καλοκαίρι. Παλαιότερα τόπος συγκέντρωσης ήταν η περιοχή της Αγίας Μαρίνας, αλλά όταν άνοιξε το «Λούνα παρκ», το προτιμούσαν, γιατί ήταν πιο οργανωμένο και βρισκόταν πιο κοντά.
