Το Γούντστοκ υπήρξε ένα μοναδικό υπαίθριο φεστιβάλ Ροκ μουσικής, με σύνθημα «τρεις μέρες μουσική και ειρήνη». Πραγματοποιήθηκε σε μια γαλακτοκομική φάρμα 69 χλμ. νοτιοδυτικά της πόλης Γουντστοκ της Ν. Υόρκης, με ακροατήριο πάνω από 400.000 άτομα, όπου στήθηκε μια τεράστια εξέδρα για να τραγουδήσουν οι καλλιτέχνες. Κράτησε 4 ημέρες (από τις 15 έως τις 18 του μήνα) και θεωρήθηκε σημαντική στιγμή στην ιστορία της μουσικής του Rock and Roll. Διοργανώθηκε από τρία άτομα για καθαρά κερδοσκοπικούς λόγους. Χαρακτηρίστηκε από την παρουσία νέων, αποκαλουμένων «παιδιά των λουλουδιών», Χίπις με περίεργα ρούχα, μακριά μαλλιά, μπαντάνες στο κεφάλι, δερμάτινα γιλέκα, ξυπόλητες κοπέλες με ινδικά φορέματα, χαϊμαλιά στο στήθος, φορώντας κελεμπίες και κραδαίνοντας από αμερικάνικες σημαίες μέχρι σημαίες των Βιετκόνγκ. Μην ξεχνάμε ότι η Αμερική είχε εμπλακεί στον πόλεμο του Βιετνάμ. Ήταν η εποχή της αμφισβήτησης, της σεξουαλικής απελευθέρωσης, της μαριχουάνας, του ροκ, του πολιτικού ριζοσπαστισμού.
Εμφανίστηκαν, τραγούδησαν και έπαιξαν μουσική πάνω από 30 καλλιτέχνες. Ανάμεσά τους ο Κάρλος Σαντάνα, η Τζόαν Μπαέζ, οι Who, ο Τζίμμυ Χέντριξ, η Τζάνις Τζόπλιν, ο Τζο Κόκερ, οι Jefferson Airplain, οι Gratefuldead, Crosby, ο Still Nash and Young, οι Mountain, o Kantry, o Tzo Macdonald κ.ά. Από την Ευρώπη δεν εμφανίστηκαν οι Μπίτλς, οι οποίοι τελούσαν υπό διάλυση, ενώ στον Τζον Λένον δεν επέτρεψαν οι Αμερικανοί την είσοδό του στη χώρα τους, καθώς και οι Ρόλινγκ Στόουνς, οι οποίοι είχαν κανονίσει ηχογραφήσεις εκείνο το διάστημα.
Εκείνο τον καιρό υπηρετούσα τη θητεία μου στην 110 Π.Μ. και συμμετείχα στην ορχήστρα της μονάδας. Συνυπηρετούσα με τον αείμνηστο Νίκο Παπάζογλου, ο οποίος ήταν ένας φοβερός ροκάς. Διέθετε ένα τρανζίστορ παγκόσμιας εμβέλειας και άκουγε τη μετάδοση του φεστιβάλ από ένα σταθμό που εξέπεμπε από τον Τάμεση της Αγγλίας. Εμείς, οι περισσότεροι, λίγα καταλαβαίναμε από την κοσμογονία που συνέβαινε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Αργότερα το ΄70, το φεστιβάλ που είχε κινηματογραφηθεί ως ντοκιμαντέρ, έφθασε στην Ευρώπη και στη χώρα μας. Για αρκετό διάστημα παιζόταν στον κινηματογράφο «Παλλάς» στην Αθήνα, αφού πέρασε τη λογοκρισία, αν και η πρεμιέρα έγινε με επεισόδια και συλλήψεις. Αργότερα και στη Λάρισά μας στο σινέ-Βικτώρια, αν θυμάμαι καλά.
Μετέπειτα προσπάθησαν να αναβιώσουν το φεστιβάλ, αλλά απέτυχαν δυο φορές.
Το Γούντστοκ προέβαλλε ιδέες και αξίες όπως αγάπη, ειρήνη, ελεύθερη χρήση ναρκωτικών, μακριά από πολέμους, ελεύθερο έρωτα. Ήταν μια εποχή που οι νέοι πάλευαν για κάποια θέματα, που πλέον είναι αυτονόητα και ξεπερασμένα πια για τους σημερινούς νέους.
Γράφει ο Πέτρος Χατζής
