Ο Γεώργιος Βλάχος γεννήθηκε στη Λάρισα το 1873[2] και ανήκε σε μια απλή οικογένεια της χριστιανικής κοινότητας της Λάρισας. Αφού περάτωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στο Γυμνάσιο Λαρίσης, γράφτηκε στη Σχολή Νομικών και Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τότε δεν υπήρχαν εισαγωγικές εξετάσεις. Για να μπορέσει να ανακουφίσει την οικογένειά του από τα βάρη των σπουδών του, φρόντισε και διορίσθηκε έκτακτος υπάλληλος στο Υπουργείο Εσωτερικών. Ο διορισμός του όμως αυτός ζημίωνε τις σπουδές του γιατί είχε την κακή τύχη στο τμήμα που τον τοποθέτησαν να έχει έναν βάναυσο και αυταρχικό προϊστάμενο που του επέβαλε να εργάζεται και πέρα από τις κανονικές ώρες και έτσι δεν είχε καθόλου ελεύθερες ώρες για διάβασμα. Βρισκόταν στο τέταρτο έτος, όταν μια μέρα διάβασε στις εφημερίδες ότι η κυβέρνηση θέσπισε ευεργετικά μέτρα για τους φοιτητές που επρόκειτο να λάβουν μέρος εθελοντικά στην Κρητική Επανάσταση. Για τον Γεώργιο Βλάχο το ευεργέτημα αυτό ήταν ουρανόπεμπτο δώρο. Παρουσιάσθηκε στον κοσμήτορα της Νομικής Σχολής, του ζήτησε να τον εγγράψει στη «Φοιτητική φάλαγγα» που θα πήγαινε στην Κρήτη και στην παρέλαση που προηγήθηκε της αναχώρησης τον τοποθέτησε σημαιοφόρο λόγω του ύψους του και του επιβλητικού παραστήματος που διέθετε. Πάντως η συμμετοχή του το 1896 στη Φοιτητική Φάλαγγα της οποίας διοικητής υπήρξε ο Εμμανουήλ Ζαμβαρακάκης, τον βοήθησε αφάνταστα στην πολιτική του σταδιοδρομία. Μετά την απόκτηση του πτυχίου ο Γεώργιος Βλάχος ήλθε και εγκαταστάθηκε μονίμως στη Λάρισα, όπου και άρχισε τη δικηγορική του καριέρα. Καθώς ήταν απλός στους τρόπους και τύπος πρόσχαρος, απέκτησε συμπάθειες στα λαϊκά στρώματα, από τα οποία και προερχόταν το μεγαλύτερο μέρος της πελατείας του. Απέφευγε τις πολιτικές υποθέσεις και προτιμούσε τις ποινικές, όπου μπορούσε να εντυπωσιάζει το ακροατήριο με την πειστικότητα του λόγου του. Μερικούς από τους πελάτες του τους εξυπηρετούσε δωρεάν και αυτοί με τη σειρά τους, υποχρεωμένοι καθώς ήταν, γινόταν ένθερμοι υποστηρικτές του. Λίγα χρόνια μετά την άσκηση της δικηγορίας είχε αποκτήσει μεγάλη δημοτικότητα, γιατί του άρεσε να συναναστρέφεται με απλούς ανθρώπους, να μιλάει τη γλώσσα τους και να τον νοιώθουν άνθρωπο δικό τους. Όλοι αυτοί αποτέλεσαν το βάθρο για να ξεκινήσει την πολιτική του σταδιοδρομία. Τα πρώτα εκλογικά σκιρτήματα ο Γεώργιος Βλάχος τα ένοιωσε νεότατος. Το 1899 επρόκειτο να γίνουν δημοτικές εκλογές. Την εποχή εκείνη ίσχυε η εκλογή με σφαιρίδιο. Δεν υπήρχαν δηλαδή ψηφοδέλτια με συνδυασμούς. Οι δήμαρχοι εκλέγονταν απ’ ευθείας από τον λαό, όπως και οι δημοτικοί σύμβουλοι. Εκλέγονταν επίσης και δημοτικοί πάρεδροι, αλλά ο ρόλος τους ήταν περιορισμένος. Δεν μετείχαν στα Δημοτικά Συμβούλια και απλώς αναπλήρωναν τον δήμαρχο όταν απουσίαζε. Μ’ αυτόν τον τρόπο όλες οι υποψηφιότητες ήταν μεμονωμένες, αλλά οι υποψήφιοι εκ των προτέρων γνωστοποιούσαν με κάποιον τρόπο τη συμπάθειά τους προς έναν από τους υποψηφίους δημάρχους. Και οι τελευταίοι από την άλλη μεριά προσπαθούσαν με τον τρόπο τους να εκλεγούν δημοτικοί σύμβουλοι οι φίλα προσκείμενοι προς αυτούς, για να εξασφαλίσουν την πλειοψηφία στο Δημοτικό Συμβούλιο. Ο Βλάχος για να δοκιμάσει τη δημοτικότητά του δεν τάχθηκε στο πλευρό κανενός εκ των υποψηφίων δημάρχων και κατέβηκε σαν ανεξάρτητος. Στις εκλογές πήρε την πρώτη θέση μεταξύ των συμβούλων, γεγονός που του εξασφάλισε την προεδρία του Δημοτικού Συμβουλίου σύμφωνα με τον εκλογικό νόμο της εποχής. Δήμαρχος είχε εκλεγεί ο Αναστάσιος Ζαρμάνης και από τους δώδεκα εκλεγμένους δημοτικούς συμβούλους μόνον οι τέσσερες δεν ήταν φίλοι του, μεταξύ αυτών και ο Βλάχος, ο οποίος διατήρησε την ανεξαρτησία του. Μνημειώδης έχει μείνει στα χρονικά της παλιάς Λάρισας συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου[3] κατά την οποία οι δύο ενοικιαστές των δημοτικών φόρων στη Λάρισα ζήτησαν κάποια χρονιά μείωση των οφειλών τους επειδή η γεωργική παραγωγή ήταν περιορισμένη και ως εκ τούτου η αγορά της Λάρισας υποτονική. Ο πρόεδρος όμως του Δημοτικού Συμβουλίου Γεώργιος Βλάχος ήταν αντίθετος με την πλειοψηφία η οποία ήθελε τη μείωση αυτή και η αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου έγινε πεδίο μάχης, με αποτέλεσμα να διακοπεί η συνεδρίαση και να μην εκδοθεί απόφαση. Όταν μετά την επανάσταση του 1909 στο Γουδί ήλθε στην Ελλάδα ο Βενιζέλος, ο Γεώργιος Βλάχος παρουσιάσθηκε στον μεγάλο Κρητικό, του δήλωσε πολιτική φιλία και ήταν από τους πρώτους που είχαν προσχωρήσει στο κόμμα των Φιλελευθέρων που είχε ιδρύσει το 1909 ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Έκτοτε έγινε το χαϊδεμένο, αλλά και άτακτο παιδί του. Με τα κόμμα αυτό ο Γεώργιος Βλάχος εκλέχθηκε τέσσερες φορές βουλευτής Λαρίσης (1910, 1912, 1915, 1923) και δύο φορές γερουσιαστής (1929, 1932[4]. Μαζί του προσχώρησε στο κόμμα των Φιλελευθέρων και ο αδελφός του γιατρός Κωνσταντίνος Βλάχος, ο οποίος διορίσθηκε Δήμαρχος Λαρίσης το 1917, μετά την είσοδο των Γάλλων στην πόλη κατά τη διάρκεια του εθνικού διχασμού . Ο Γεώργιος Βλάχος δεν νυμφεύτηκε και μετά την αναχώρηση του αδελφού του στην Αθήνα διέμενε στο πατρικό τους σπίτι στη Γεωργάκη Ολυμπίου (σήμερα Ίωνος Δραγούμη).Ανατολικά συνόρευε με το κτίριο του Γεωργίου Νικόδημου, που κατελάμβανε τη γωνία Ίωνος Δραγούμη με τη σημερινή οδό Παπαναστασίου. Ως γνωστόν, στη θέση των δύο αυτών κτιρίων έχει ανεγερθεί από την περίοδο της δημαρχίας Δημητρίου Χατζηγιάννη το Δημαρχιακό Μέγαρο[5].
[1]. Η Γερουσία ιδρύθηκε το 1927 ως δεύτερο νομοθετικό σώμα. Οι πρώτες εκλογές για τη συγκρότησή της έγιναν στις 21 Απριλίου 1929. Με καθολική ψηφοφορία εξελέγησαν από τον λαό 92 γερουσιαστές ενώ επιπλέον 18 εξελέγησαν από τα διοικητικά συμβούλια επαγγελματικών οργανώσεων και τα πνευματικά ιδρύματα. Σε αυτούς προστέθηκαν άλλοι 10 που εξέλεξε η βουλή, σύνολο 120. Η θητεία του γερουσιαστή ήταν 9 χρόνια αλλά κάθε τρία χρόνια ανανεωνόταν η σύνθεσή της. Η γερουσία καταργήθηκε την 1η Απριλίου 1935 με το κίνημα του Κονδύλη. [2]. Θεσσαλικά Χρονικά. Έκτακτος έκδοσις επί τω εορτασμώ της πεντηκονταετηρίδος από της απελευθερώσεως της Θεσσαλίας, έκδ. Ιστορικής και Λαογραφικής Εταιρείας των Θεσσαλών, Αθήναι (1935) σελ. 288δ’. [3]. Την περίοδο εκείνη το δημαρχείο βρισκόταν στην Τρίγωνη Πλατεία, επί της οδού Ηλιοδώρου, σε κτίσμα ιδιοκτησίας του συμβολαιογράφου Ευστρατίου Γεωργιάδη. Όταν αργότερα το Δημαρχείο μετακόμισε στο σπίτι του πρώην δημάρχου Διονυσίου Γαλάτη , γωνία Δευκαλίωνος και Πατρόκλου, εκεί όπου σήμερα βρίσκεται το μέγαρο των Δικηγόρων, το οίκημα του Γεωργιάδη χρησιμοποιήθηκε για πολλά χρόνια για να στεγάσει δημοτικό σχολείο. [4].Καζάκης Φοίβος, Δημήτριος Αστερ. Καζάκης Βουλευτής και Γερουσιαστής και οι Θεσσαλοί Βουλευταί και Γερουσιασταί (1881-1946). [5].Βλέπε: Παπαθεοδώρου Νικόλαος, Το Μέγαρο Γεωργίου Νικόδημου, εφ. Larissanet, φύλλο της 5ης Δεκεμβρίου 2014.
Του Νικ. Αθ. Παπαθεοδώρου
