Από τον Κων/νο Ι. Παπακωνσταντίνου
«Ωχ, Αδερφέ», «Έλα μωρέ τι έγινε τώρα,», «Σιγά. Σιγά τα ωά!», «Μην υπερβάλεις ντε!». Μια επωδός μόνιμη κάτω από τη γλώσσα, όχι μόνον των πολιτικών, αλλά και των πολιτών. Είναι αυτό μια υποσυνείδητη άρνηση, να εμβαθύνουμε στην ουσία των πραγμάτων; Μήπως είναι μια τάση να ελαχιστοποιήσουμε ό,τι στραβό κι ανάποδο, ό,τι είναι προϊόν δικής μας αβελτηρίας και ανημποριάς; Μήπως είναι μια κυνική προσπάθεια να καλύψουμε δικές μας ευθύνες; Το φαινόμενο αυτό, κυριαρχεί κυρίως στους πολιτικούς. Αυτών που αποτελούν τη μήτρα, ασύγνωστης ευτέλειας και διαφθοράς.
Μια δράκα ψυχανώμαλων μπήκαν στη Βουλή, «Έ, κι ύστερα τι έγινε;» μα έγινε και μάλιστα πολύ. Έφτυσαν τη Δημοκρατία. Κατέλυσαν θεσμούς. Προκάλεσαν χάος και δέος. Μα, κατέλαβαν και το Πολυτεχνείο. «Έλα μωρέ μην ανησυχείτε! Παιδιά είναι θα ξεθυμάνουν, θα φύγουν». Λόγια των λούμπεν Μαρξιστών και της χαριτωμένης Ζωής. Όχι! Δεν είναι παιδιά. Αναρχικοί είναι. Αρνούνται την αξία της Δημόσιας Τάξης. Υποβιβάζουν Αρχές. Υπονομεύουν θεσμούς.
Και η Αριστερά Κυβέρνηση, «πέρα βρέχει». Έ, και τι έγινε! Ωχ, μωρ` αδερφέ». Τραγικό το πρόβλημα των μεταναστών. Βούλιαξαν τα νησιά. Δεν έχουμε να τους στεγάσουμε, να τους θρέψουμε, να τους γιατροπορέψουμε. «Έλα καημένε. Μην ανησυχείτε. Μερικοί πρόσφυγες είναι, που λιάζονται στις πλατείες. Θα φύγουν.» με τον ίδιο ωχαδερφισμό, αντιμετωπίζουν το φλέγον θέμα των ιδιωτικοποιήσεων και των επενδύσεων. Θα γίνουν; Δεν θα γίνουν; Ποιος να ξέρει; Αλλά η παγιωμένη αυτή νοοτροπία της Αριστερής Κυβέρνησης, δεν αποσκοπεί μόνον στην κάλυψη της γκάφας, της αστοχίας, του ψεύδους και της ανικανότητας. Από παντού καταφθάνουν μηνύματα χρεοκοπίας και εξόδου από την Ε.Ε. Ο Θεός να μας φυλάξει. Κι αυτοί λες και ζουν εκτός πραγματικότητας, μιλάνε για εμμονές στις κόκκινες γραμμές, πως τάχα δεν τολμούν να μας διώξουν ή πως θα χαλάσει ο κόσμος, αν φύγουμε από την Ε.Ε. Κομπορρημονούν πως υπάρχουν κι άλλες πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια. Είδαμε πως γύρισαν πίσω από τη Ρωσία και την Κίνα με άδειες τσέπες και σκυμμένο το κεφάλι. Όλα αυτά είναι δείγματα ανίσχυρης πολιτικής αντιμετώπισης των προβλημάτων, μέσα κι έξω από τη χώρα. Όλα τούτα φανερώνουν, πως οι άνθρωποι αυτοί, με την ελαφρότητα ασύγνωστη ανευθυνότητα, βαδίζουν σε λάθος δρόμο. Τρομάξαμε πραγματικά όταν ακούσαμε σ` ένα από τα τελευταία Γιούρογκρουπ, όλοι οι Υπουργοί της Ευρωζώνης, χαρακτήρισαν τον εκπρόσωπο της Ελληνικής Κυβέρνησης, με τους πιο βαρείς και απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς. Του είπαν, πως είναι τζογαδόρος, ανεύθυνος, ερασιτέχνη κ.ά. πώς μήνες τώρα κουράστηκαν να του ζητάνε συγκεκριμένες προτάσεις κοστολογημένες και υπεύθυνες κι εκείνος όλο και υπεκφεύγει. Ενώ παράλληλα ο Βαρουφάκης, επιστρέφει αεράτος και γελαστός, πως πάμε καλά, πως γρήγορα θα έχουμε ευνοϊκές λύσεις κλπ. Μήπως πράγματι είναι ανεμελιά, ή άγνοια της πραγματικότητας; Ή μήπως κεκαλυμμένα εκφράζονται ακραίες αντιλήψεις της Αριστερής πλατφόρμας, περί επιστροφής στη δραχμή; Μα η ρητή εντολή του λαού και διακαής επιθυμία του, που εκφράστηκε στις τελευταίες εκλογές, ήταν η απαρέγκλιτη παραμονή μας στην Ευρωζώνη. Πώς είναι δυνατόν να την αγνοήσουν; Κι όταν μιλάνε σ` όλους τους τόνους, περί ενδεχόμενης προσφυγής στην ετυμηγορία του λαού, με εκλογές ή δημοψήφισμα, με ποιο ερώτημα θα τις κάνουν; Ο λαός θέλει να μάθει την αλήθεια. Γιατί αγωνιά, ταλανίζεται, φοβάται. Είναι αλήθεια, πως στους κόλπους της Κυβέρνησης επικρατεί βέβαια μια αγωνία, η οποία όμως συγκαλυμμένα εκφράζεται με μια αισιοδοξία.
Είναι φανερό, πως οι περισσότεροι υπεύθυνοι, είναι εκείνα τα χθεσινά παιδιά, που όταν έπρεπε να σκύψουν στη γνώση και τη μάθηση, ασχολούνταν με καταλήψεις, με οδομαχίες, με ρόπαλα και μολότωφ. Με συγκλονιστικά επεισόδια και μ` ένα πνεύμα μηδενισμού. Η διαχείριση όμως του κράτους, απαιτεί σωφροσύνη, βαθιά Παιδεία και όραμα. Σύνεση. Δημοκρατική συμπεριφορά. Φοβούμαι όμως πως τέτοια προσόντα δεν τα έχουν. Μήπως στο βάθος βλέπουν την εγκαθίδρυση στον Ευρωπαϊκό χώρο, μιας Λαικής Δημοκρατίας;
Το θέμα είναι πως πάμε από Γιούρογκρουπ σε Γιούρογκρουπ. Μήπως κι εδώ επικρατεί η άποψη: «Έλα καημένε. Και τι έγινε; Θα τα βρούμε στο επόμενο.» Βλέπουν τον κίνδυνο να επικρέμεται η Δαμόκλειος σπάθη και δεν ανησυχούν; Μήπως το δίλλημα ρήξη ή συμβιβασμός, είναι επιπόλαιη στάση; Πιστεύω να συνέλθουν πριν είναι πολύ αργά.
