Από τη Ζήτα Καλογιάννη
Απόψε οι μνήμες μου γλυκά με νανουρίζουν
Μου γαληνεύουν του χαμού σου την πληγή,
Την ευτυχία που μου χάρισες θυμίζουν.
Για την αγάπη σου μιλούν και τη στοργή.
Πόση συγκίνηση βαθιά μου ξεχειλίζει.
Για τις θυσίες, για όσες μου 'δωσες χαρές.
Θαρρώ ακόμη, πως η έγνοια σου μ' αγγίζει,
Πως στέκεις άγρυπνος, μη μ' εύρουν συμφορές.
Δε θα με δεις, με μάτια απόψε δακρυσμένα,
Να σε γυρεύω ανέλπιδα, άλλη μια φορά.
Μόνο γυρνώ σε χρόνια απόψε ευτυχισμένα,
και τ' αναζητώ και τ' ανταμώνω τρυφερά.
Θέλω η ηχώ μου να σε βρει εκεί στα ύψη,
Για να σου πει με θέρμη, πόσα σου χρωστώ.
Δε θα σου στείλω απόψε θρήνο, ούτε θλίψη.
Μόνο σου λέω χίλια μύρια ευχαριστώ.
Σ' ευχαριστώ, που σ' όποιο αγώνα ήσουν κουράγιο.
Σ' όποια προσπάθεια μας και βήμα ανοδικό.
Φάνταζες στήριγμα κι απάνεμο μουράγιο.
Ένα ουρανότοξο σε μπόρας πανικό.
Κι ακόμα, πόσο αλήθεια ακλόνητο ήσουν σθένος.
Σ' όποια της ζήσης απειλή, κακοτοπιά.
Στης βίας, πάλευες ενάντια το μένος.
Πάντα για δίκιο, γνώση, αλήθεια κι ανθρωπιά.
Σ' ευχαριστώ γι' όποια ομορφιά, στοργή, γαλήνη.
Γι' ότι ο νους σου ο σοφός, είχε σωστό.
Για της ψυχής σου την αβρή μεγαλοσύνη.
Για κάθε ώρα μας γλυκιά, σ' ευχαριστώ.
* Στο ποίημα αυτό, σε πανελλήνιο ποιητικό διαγωνισμό, με θέμα "Συντροφικότητα" απενεμήθη το πρώτο βραβείο.
