Ένας χρόνος έφυγε, ένας χρόνος ήρθε! Μα τι χρονιά ήταν κι αυτή; Ένας ορμανθός από αντιφατικά γεγονότα, νέες ηγεσίες, δημοψήφισμα για το όχι, δηλαδή για το ναι, καπάκι ξανά οι ίδιοι στην εξουσία, παρότι πάτησαν τους όρκους τους, δι’ ίδιον όφελος και ατιμωρητεί ως συνήθως.
Επί έξι ολόκληρα χρόνια οι πάντες συγκλίνουν να καταλάβουν την εξουσία-έστω και εξ ημισείας με το ευρώ-ιερατείο και με το στανιό να μας σώσουν.
‘’Είμαστε ένας λαός, γράφει ο Γ. Πανούσης τον Οκτώβριο στα Νέα, που γοητεύεται μ’ αυτά που (θέλει να) βλέπει και μ’ αυτά που (τον αφήνουν) να φαντάζεται.
Δεν αποδεχόμαστε κάποιον επειδή είναι πιο σοφός και πιο έμπειρος αλλά βγάζουμε το καπέλο σε κείνον που ναι πιο μάγκας’’.
Χρόνια τώρα κορόιδευαν και φανάτιζαν τα πλήθη τα γηραιότερα και νεότερα κόμματα, νομίζοντας ότι εσαεί θα είναι στο τιμόνι. Δημιούργησαν ρήγματα και πάθη, μη συνειδητοποιώντας ότι αργά ή γρήγορα θα γύριζε μπούμερανγκ εναντίον τους. Πού είναι οι περιλάλητες διακηρύξεις; ότι βγαίνουμε στις αγορές ή στο ξέφωτο, όπως ξεδιάντροπα αποφαίνονται και οι σημερινοί νομίζοντας ότι όλοι τρώμε κουτόχορτο και όλοι είμαστε ιθαγενείς.
Εκθειάσαμε πρόσωπα, περιζωσμένα με βαρύγδουπες εκφράσεις όπως εθνάρχης Μακάριος, εθνάρχης Καραμανλής και ακόμα η Κύπρος αιμορραγεί.
Καταντήσαμε σήμερα να ‘χουμε πρωθυπουργεύοντες των Αμερικανών, των Γερμανών και μας ψιλοβολεύει αφού μπαλτάς ακόμη δεν έπεσε σε μισθούς και συντάξεις.
Πουλούσαν επί δεκαετίες μέχρι και εθνικοφροσύνη και απαιτούσαν πίστη στις κομματικές καμαρίλες στα κομματικά τους φέουδα και στους φεουδάρχες του πολιτικού συστήματος, όπως και των τηλεοπτικών καναλιών επίσης.
Ένα πολυδαίδαλο και πολύχρωμο ιερατείο: ευρωπαϊκό, ελληνικό, πολιτικό, συνδικαλιστικό, θρησκευτικό, δικαστικό, φασιστικό, αριστερό, αριστερίστικο,(μέχρι και ο Σώρας κάνει παιχνίδι με σύμμαχους τους αρχαίους θεούς και τα μυθικά δις και τρις της τράπεζας της ανατολής) διαφεντεύει τις τύχες μας και ‘’μείς δειλοί και μοιραίοι αντάμα προσμένουμε το θαύμα’’ θα πει ο ποιητής .
Πρόσφατα επισκέφτηκα το Διαχρονικό Μουσείο Λάρισας, ένα εξαιρετικό χώρο και διαπίστωσα πόσο διαχρονικά είναι τα προτερήματά μας και πόσο διαχρονικά είναι και τα ελαττώματά μας. Για παράδειγμα το κοινό των Θεσσαλών όπως και οι Μακεδόνες στις Θερμοπύλες πολεμούσαν με τους Πέρσες και κατά των λοιπών Ελλήνων. Στα 195 π.Χ. πάλι φέρνουν ρυθμιστή και επιδιαιτητή στη διαμάχη τους με τους Μακεδόνες, τον ρωμαίο Φλαμινίνο. Τους αναγορεύουν τότε ημιαυτόνομους, Ρωμαϊκή επαρχία αργότερα και καμαρώνουν όπως και οι σημερινοί ινστρούχτορες του Μαξίμου.
Με θλίψη θυμάμαι τον νικητή στη Σαλαμίνα Θεμιστοκλή να προσφεύγει στα Σούσα, στην Περσία, παραδίνοντας και τα αμυντικά σχέδια. Τα ίδια έκαναν και θα κάνουν ουκ ολίγοι άλλων ελληνικών πόλεων. Τέλος, θα αναφερθώ σ’ ένα ακόμη σημαντικό πρόσωπο, τον Αρκά Φιλοποίμενα, αρχηγό της αχαϊκής συμπολιτείας που απευθύνεται, μπρος στις διχόνοιες, τους εμφύλιους σπαραγμούς και τον Ρωμαϊκό κίνδυνο, στο μαντείο των Δελφών και θα λάβει την εξής απάντηση: «Οι Έλληνες είναι ασκός κλυδωνιζόμενος στο πέλαγος μηδεπόποτε βυθιζόμενος», τα ίδια θα πει πολύ αργότερα ο Μακρυγιάννης: «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, μονάχα θα σέρνεται και θα σβαρνίζεται». Τούτων δοθέντων σήμερα δεν μπορούμε ούτε να ’μαστε υπεραισιόδοξοι, ούτε απαισιόδοξοι, είναι πλέον σαφές ότι ζητείται εμπιστοσύνη σε μας τους ίδιους τους πολίτες, σε ίδιες δυνάμεις, στα δικά μας παιδιά. Χορτάσαμε από μεσάζοντες και εμπόρους ελπίδας. Οι καλύτερες μέρες είναι στο μυαλό μας, είναι μονάχα στο μυαλό μας και στο χέρι μας. Καλή τύχη συμπολίτες!
*Ο Πέτρος Ιωάννου ήταν εκπαιδευτικός και υποψήφιος βουλευτής με το Ενιαίο Παλαϊκό Μέτωπο
