Από τον Αλέξανδρο Λαζαρίδη
Πριν από λίγο είδα στα ΜΜΕ την, με ... φανφάρες, υποδοχή των 160 περίπου μεταναστών από τους ηγήτορες του Καναδά και την εκδήλωση των μικρών καναδών που είναι έτοιμοι να δεχθούν τα παιδιά των μεταναστών στο σχολείο. Ίδιο σκηνικό είχε στηθεί πριν λίγες μέρες και στη Γερμανία, από την καγκελάριο.
Δεν ξεχνούμε και την συνοδεία μιας δεκάδας μεταναστών για το Λουξεμβούργο από ελληνικά και ευρωπαϊκά ηγετικά μέλη μέχρι τις σκάλες του αεροπλάνου. Για μεν τα κράτη-εταίρους της ΕΕ, μετά τις τυμπανοκρουσίες αυτές, ποια ήταν η συνέχεια: το κλείσιμο των συνόρων τους με συρματοπλέγματα και φράγματα.
Με αυτή την ενέργεια έχει απόλυτο δίκαιο να διερωτάται κανείς, αν έχουμε να κάνουμε με μια ενωμένη Ευρώπη της ειρήνης, της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης, ή μήπως ξαναγυρίζουμε σε μεσαιωνικές δομές, που κύρια αποσκοπούν στα συμφέροντα των μικρών και συνάμα ισχυρών και φεουδαρχικών κοινωνιών;
Συνδέοντας τα δυο αυτά γεγονότα, δηλ. να δέχονται με τυμπανοκρουσίες μερικές δεκάδες μεταναστών και στη συνέχεια να υψώνουν φράχτες, διερωτάται κάποιος μήπως έχουμε να κάνουμε με δείγματα μιας χείριστης μορφής υποκρισίας; Μπορεί κανείς να οσφρανθεί στις ενέργειες αυτές αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών; Μπορούμε να χαρακτηρίσουμε αλληλέγγυο τον πλούσιο, που, για να εισπράξει το χρέος του φτωχού και ατυχήσαντος γείτονα, τον καταδικάζει σε θάνατο;
Πώς μπορούν όλα αυτά τα κράτη να σπρώχνουν όλον αυτόν τον πληθυσμό του μεταναστευτικού κύματος σε μια περιοχή, που από τη γεωγραφική και γεωπολιτική της θέση δεν μπορεί να βάλει συρματοπλέγματα και φράκτες.
Ως προς τις περιφράξεις; Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Αν η Ευρώπη μπορεί να τους δεχθεί και έχει τις δυνατότητες να τους αφομοιώσει στον πολιτισμό της, να εφαρμόσει την απλή μαθηματική πράξη της αναλογικότητας. Αν όμως δεν μπορεί να δώσει θετική απάντηση, είναι υποχρέωσή της, αν πρόκειται για μια αλληλέγγυο ένωση, να εργασθεί προς την κατεύθυνση της ολικής απομάκρυνσης των μεταναστών και λαθρομεταναστών. Θα πρέπει αυτή η ΕΕ να γνωρίζει ότι, αν ένα μέρος της Ευρώπης (ένα μέλος) σαπίσει, η σαπίλα θα απλωθεί, ενισχυμένη, και στα άλλα μέλη.
Και να μη σκέφτονται οι δύσμοιροι αυτοί να απομονώσουν τους Έλληνες με συστήματα Σέγκεν και άλλα τερτίπια, γιατί Ευρώπη είναι η Ελλάδα. Χωρίς Ελλάδα δεν υπάρχει Ευρώπη. Η Ευρώπη χωρίς την Ελλάδα είναι απλά ... ένα σερβίτσιο στρωμένο στο τραπέζι του γεύματος χωρίς το hors d’oeuvre και χωρίς το επιδόρπιο. Όλοι οι άλλοι είναι απλά κάτοικοι της γεωγραφικής περιοχής αυτής, στην οποία επέδραμαν, ως πολεμικοί (λαθρο)μετανάστες.* Ο Αλέξανδρος Ν. Λαζαρίδης, είναι τέως καθηγητής ΤΕΙ, a.lazaridi@yahoo.fr
