Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
Ηταν μία φορά και έναν καιρό ένα παράλληλο πρόγραμμα.
Ηταν ωραίο, ήταν μοιραίο, ήταν μοναδικό, ήταν φιλόδοξο, ήταν «στοργικό» αλλά ήταν ακριβώς αυτό… παράλληλο!
Οπότε τι καθόμαστε και παραπονιόμαστε και το κάνουμε ολόκληρο θέμα; Αφού ήταν «παράλληλο» εξ ορισμού δεν ήταν στη μοίρα του να συναντηθεί με την πραγματικότητα που βιώνουμε, ούτε βεβαίως με το άλλο «πρόγραμμα» ή μάλλον το «λέγε με μνημόνιο» το οποίο μας έχει επιβληθεί. Ήταν από την αρχή προορισμένο να βρίσκεται εκεί που εξ ανάγκης καταλήγει: σε ένα παράλληλο ελληνικό σύμπαν. Σε εκείνο το σύμπαν όπου όλα θα ήταν πιο όμορφα και πιο αγγελικά πλασμένα, όπου θα υπήρχε κοινωνικό κράτος και κράτος πρόνοιας, όπου δεν θα υπήρχαν άνεργοι, φτωχοί και πεινασμένοι, όπου οι συνταξιούχοι δεν θα παίρνανε αντί για σύνταξη χαρτζιλίκι, όπου θα υπήρχε παιδεία, υγεία, υποστήριξη της οικογένειας και άλλα τέτοια… φανταστικά, όπως ένα παραμύθι τον Άντερσεν.
Κατά συνέπεια το λάθος δεν είναι της κυβέρνησης.
Δεν είναι καν των δανειστών εδώ που τα λέμε.
Είναι όλο δικό μας. Και έχει να κάνει με το μόνιμο «χούι» που έχουμε να μην προσέχουμε αυτά που μας λένε ιδιαιτέρως, να τα ερμηνεύουμε όπως μας βολεύει όταν δίνουμε μια σχετική προσοχή και τα ακούμε και να έχουμε μία ανεξέλεγκτη τάση στο συνεχές παραμύθιασμα, το οποίο κυριολεκτικά… λατρεύουμε! Διότι έτσι, θεωρούμε, πάντα, είναι πολύ πιο εύκολο να υπάρχουμε και να πηγαίνουμε παραπέρα. Σαν να είμαστε ένας λαός ολόκληρος, που αρνείται πεισματικά να μεγαλώσει όχι μόνον γιατί του αρέσει να παραμυθιάζεται αλλά και γιατί διατηρεί αναλλοίωτες και άλλες «παιδικές συνήθειες», όπως το πείσμα, η επιπολαιότητα, το «χάιδεμα», η γκρίνια και άλλα τέτοια «παιδικά» που μας χαρακτηρίζουν.
Δηλαδή αν ας πούμε εμφανιζόταν τώρα, μέρες που είναι, κάποιος υψηλά ιστάμενος, ένας πολιτικός ας πούμε και «δεσμευόταν» ότι αν τον ψηφίσουμε ο Αϊ Βασίλης αντί άλλου δώρου θα μας απαλλάξει από το τρίτο μνημόνιο ίσα που θα τον πιστεύαμε απλώς γιατί έχουμε ανάγκη να το πιστέψουμε.
Οπότε, ναι, δεν φταίει ούτε η κυβέρνηση ούτε οι δανειστές.
Εμείς φταίμε που δεν προσέχουμε τι μας λένε. Το «παράλληλο» εξ ορισμού ήταν ακριβώς «παράλληλο» οπότε δεν επρόκειτο ποτέ να μας συναντήσει. Είναι ξεκάθαρο!
Απλώς το ότι οι δανειστές έκαναν «ντα-ντα» την Κυβέρνηση είναι λίγο… σόλικο.
Λίγο, όχι πολύ, μην φαντάζεστε! Γιατί και αυτό όπως και όλα τα υπόλοιπα θα… ξεχαστεί και θα μετατεθεί στις επόμενες καλένδες που δεν δείχνουν να είναι και πάρα πολύ μακριά.
Αλλά… αλλά το πρόβλημα είναι αυτό το «κύριε-κύριε θέλω πιπί να βγω έξω;» και η απάντηση ήταν «όχι»! Και να κάθεται τώρα η Κυβέρνηση να κατουριέται… απάνω της γιατί της απαγόρευσαν την έξοδο οι δανειστές και να προσπαθεί εκ… παραλλήλου να μας πείσει ότι δεν βράχηκε και ότι το παράλληλο πρόγραμμα θα επανέλθει δριμύτερο.
Παράλληλες πραγματικότητες.
Η αλήθεια είναι, ότι εφόσον στις πρόσφατες εκλογές η ύπαρξη του τρίτου μνημονίου ήταν μία αδιαμφισβήτητη και υπογεγραμμένη επίσης πραγματικότητα ο Αλ. Τσίπρας βάσισε τη νέα ανάγκη για την «ελπίδα που έρχεται» στο παράλληλο πρόγραμμα όπως και τη σχετική προεκλογική ρητορεία στην εφαρμογή ενός παράλληλου προγράμματος το οποίο θα ανακούφιζε από το μνημόνιο. Πλην όμως….
…Πλην όμως λογάριαζε για μία ακόμη φορά χωρίς τον ξενοδόχο.
Και αυτή τη φορά τουλάχιστον όφειλε να γνωρίζει καλύτερα από την προηγούμενη οπότε δεν είχε ιδία αντίληψη ούτε για το τι εστί «δανειστές», ούτε για τι εστί «απαιτήσεις» και «προαπαιτούμενα» όπως και εστί εφαρμογή μνημονίου. Τότε μίλαγε για νταούλια και ζουρνάδες και για… ηρωική επέλαση ανά τας Ευρώπας. Αυτά σχεδόν ένα χρόνο πριν. Τον περασμένο Ιανουάριο. Και τώρα από τις εξάρσεις ηρωισμού και τις «επαναστάσεις» έχουμε περάσει στην απόλυτη υποταγή και στο «Κύριε-κύριε μπορώ να βγω λίγο έξω για πιπί».
Τον Σεπτέμβριο όμως στις δεύτερες εκλογές το είχε ήδη ζήσει το έργο από μέσα και θα έπρεπε να γνωρίζει (ίσως και να γνώριζε) ότι και για να… βήξει θα πρέπει να ζητήσει την άδεια των δανειστών. Πόσο μάλλον, να λέει ό,τι θέλει (άλλο να θέλει και να μπορεί) να εφαρμόσει χωρίς έγκριση ένα παράλληλο πρόγραμμα μη κοστολογημένο επίσης και χρηματοδοτούμενο από ανύπαρκτα κονδύλια.
Σαν «να 'χαμε να λέγαμε» περισσότερο μοιάζει όλη αυτή η ιστορία παρά για μία πραγματικότητα. Ή και να 'χουμε να λέμε επίσης, γιατί το «λακιρντί» συνεχίζεται με την Κυβέρνηση να επιμένει ότι θα το εφαρμόσει το παράλληλο πρόγραμμα μετά τις γιορτές. Ποιες γιορτές ακριβώς; Των Χριστουγέννων, του Πάσχα, του Δεκαπενταύγουστου, των επόμενων Χριστουγέννων; Και πώς θα το εφαρμόσει; Θα πάρει άδεια μετά δημοσίων θεαμάτων;
Παραλλήλως λοιπόν το παραλήρημα.
Και επειδή δεν έχουμε και πολλά πράγματα να περιμένουμε ας ελπίσουμε ότι οι δανειστές θα μας αφήσουν να κάνουμε Χριστούγεννα και ότι η Κυβέρνηση έχει μεριμνήσει να πάρει ήδη τη σχετική… άδεια.
Και μιας και το 'φερε η κουβέντα, μέρες που είναι… παραλλήλως αγαπάτε αλλήλους είναι το μόνο που μένει. Αν και όχι πάντα εύκολα και πρόθυμα εφαρμόσιμο.
