* Γράφει ο Βασίλειος Λέτσικας
Στα χρόνια της υπομονής μετά τον τετράχρονο εμφύλιο πόλεμο, όπου και οι πρώτες αχτίδες κάποιας ανάκαμψης της οικονομίας ο ηθοποιός Δημήτρης Χόρν τραγουδούσε: «Οι κόκκινες, οι πράσινες, οι θαλασσιές σου οι χάντρες σήκωσαν τα Πετράλωνα και όλα τα Σεπόλια». Ήταν τα πρώτα τραγούδια της ελπιδοφόρας ανάσας ύστερα από την απηνή καταδίωξη κάθε αριστερού ή συμπαθούντος. Ήρθε ο Καραμανλής μετά τη δικτατορία, αναγνώρισε το κομμουνιστικό κόμμα και στη συνέχεια ο Ανδρέας κατήργησε και τα περιώνυμα και επαίσχυντα για τον ελεύθερο άνθρωπο πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων. Πέρασαν αρκετά χρόνια, άλλαξαν οι Έλληνες και ολόκληρη η Ελλάδα. Η αστυφιλία άνοιξε την πόρτα στη σύγχρονη κοινωνία και πολλά από τα πράματα, ήθη, έθιμα και παραδόσεις υποχώρησαν αισθητά. Ο παππούς και η γιαγιά έγιναν μπέιμπι-σίτερ και εφεδρικός οικονομικός χορηγός. Μπήκαμε χωρίς προετοιμασία με φούρια στο κλαμπ των προηγμένων χωρών και η Βαλεντίνα φόρεσε παντελόνι και έγινε σοφερίνα. Γυναίκες, κόρες και νύφες εργάζονται. Τις αντιξοότητες που περάσαμε τις παραμερίσαμε ως μη γενόμενες και το ρίξαμε στο έξω φτώχεια και καλή καρδιά. Σκορπίσαμε τόνους λουλούδια στις πίστες και σπάσαμε εκατομμύρια πιάτα. Με μια αυθόρμητη και καλοήθη κρίση είχαμε δίκαιο. Ξεφύγαμε από δύο δεκαετίες Ζόφου- τρόμου και απωλειών κάθε είδους τρόπου ζωής. Χτίσαμε σπίτια όχι για να βάλουμε το κεφάλι μας κάτω από κεραμίδια, αλλά παλατάκια. Αποκτήσαμε αυτοκίνητα και το σπίτι μας είναι ηλεκτροκίνητο, αφού τα πάντα λειτουργούν με μοντέρνες συσκευές κάθε ευκολίας. Γνωρίσαμε εξωτικές χώρες και φάγαμε ωμό ψάρι τρυπώντας και κατσαρίδα σουβλάκι στη νοτιοανατολική Ασία. Λησμονήσαμε κάθε παλιές συνήθειες και τραβήξαμε τεμπεσίρι στις θυμοσοφικές συμβουλές των ανθρώπων εκείνων που μετρούσαν τις μπούκες του γεύματος τους. Εδώ θα κομπιάσουμε, αλλά ό,τι πούμε θα είναι αλήθειες. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι όλοι μας κάναμε και άσκοπες δαπάνες επιδείξεις. Τα χρήματά μας δεν ήταν όλα από τη δουλειά μας. Υπήρχαν και δάνεια και κάρτες κατανάλωσης. Μια από τις πιο πάνω συμβουλές έλεγε. Καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια. Ανέλπιστα και αναπάντεχα ήρθαν τα παραπούλια του 2009 και έμειναν μαζί μας. Περάσαμε τα όρια των δυνατοτήτων μας, γίναμε θύματα του εύκολου χρήματος και της γλυκιάς ζωής. Ο εωσφόρος όμως μας περίμενε στη γωνιά και ένα πρωί βρήκαμε το εργοστάσιο που δουλεύαμε κλειστό, τα μαγαζιά με τα ρολά κατεβασμένα και τους εργοδότες μας με σκυμμένο κεφάλι. Καλημέρα σας αλλά η Ελλάδα επτώχευσεν. Ξέφυγε η πέτρα από τον έλεγχο του Σίσυφου, γύρισε ανεξέλεγκτη πίσω της και ό,τι βρήκε μπροστά της το έφερε πίσω κατά σαράντα χρόνια. Ανηλεής και εκδικητικό μένος η καταστροφή. Βρικολάκιασαν τα γιαπιά και οι σκαλωσιές έγιναν φονικά ικριώματα για τους θεράποντές τους. Από τα ψηλά στα χαμηλά και από τα πολλά στα λίγα. Η εργασία με καρδιακό περιστατικό βρίσκεται ακόμα στην εντατική. Οι πιστωτές μας έκλεισαν τους κρουνούς και στα ταμεία του κράτους εγκαταστάθηκαν αράχνες. Μόνη παντόχη μας έμεινε η ΕΕ και εκεί στηρίξαμε κάθε ελπίδα μας. Δεν μας άφησε να πεινάσουμε, αλλά όχι χωρίς περιορισμούς. Κατά το κοινώς λεγόμενο μας έσφιξε τα λουριά. Πετσοκόψαμε μισθούς και συντάξεις, πληρώνουμε έκτατες εισφορές αλληλεγγύης οικοδομών, ΦΠΑ και ό,τι φαντασθούν οι αναλαμβάνοντες τη σωτηρία μας. Μειώθηκαν τα έσοδα του κράτους και ελαχιστοποιήθηκαν οι δαπάνες υγείας-παιδείας-κοινωνικών έργων-επιδόματα ανεργίας-πολυτέκνων-πρόνοιας κ.α. Το γιατί δεν μπορώ να το πω. Ο καθένας μας έχει τη δική του θεωρία και άποψη με επωδό ότι τα έφαγαν οι πολιτικοί, τα λαμόγια, οι καρχαρίες και γενικά η διαφθορά. Ξεχνάμε μόνον πως όλοι αυτοί είναι δικοί μας άνθρωποι. Μια χούφτα λαός είμαστε. Έχουμε συγγενείς από τη Θράκη μέχρι την Κρήτη και από τη Λέσβο ως την Κεφαλονιά. Ξύστε τη γενιά του όπου λαμόγια και θα βρείτε έναν συγγενή μας. Υπάρχουν μάλιστα και άνθρωποι που βγαίνουν στα κανάλια και ωρύονται ότι τα τριακόσια δις που χρωστάμε δεν είναι αναγνωρισμένο χρέος. Μήπως κάποιος από αυτούς μπορεί να μας γνωρίσει τι έκανε στα χρόνια της «Χρυσής Εποχής», που σιτιζόταν από πού έπαιρνε μισθούς και επιδόματα και πού βρέθηκαν τα χρήματα για όλα εκείνα που προαναφέρω ότι κάναμε πιστεύοντας ότι είμαστε πλούσιοι; Πόσες φορές άκουσαν έναν από τους εκατοντάδες οικονομολόγους που έχουμε σε όλα τα κόμματα-πανεπιστήμια και οικονομικά ινστιτούτα να φωνάξει ότι δεν πάμε καλά, δεν έχουμε μυαλά; Όλοι τους καλοπερνούσαν και δεν διέκοπταν το φαγοπότι τους ούτε στιγμή να μιλήσουν για κάποια που σήμερα μας αραδιάζουν σαν ρωμαίοι τιμητές. Εκείνοι μάλιστα που κατά τη γνώμη μας προσέφεραν πάρα πολλά σε κάποιο κόμμα, αλλά δεν απεκόμισαν τα αναμενόμενα μεταπήδησαν στο κόμμα του 4% με πολύ σοφή απόφαση. Τι μπορεί να κάνουν οι του 4% στο να συμπληρώσουν την κυβερνητική μηχανή, όταν γίνουν κυβέρνηση-τίποτα, είναι αριθμητικά ελλιπείς. Πήραν τα μπογαλάκια τους, τις γνώσεις τους και τις εμπειρίες τους και πλαισίωσαν ένα άλλο κόμμα. Τα είκοσι πέντε χρόνια όπως προανέφερα δεν αντελήφθησαν ούτε τρίχα. Δρυός πεσούσης άπαντες. Τώρα ανακάλυψαν ότι υπάρχουν κόκκινες γραμμές, αυτές όμως μας τις έδειξαν οι πιστωτές. Εμείς τις ανακαλύψαμε στην αντιπολίτευση, αφού πρώτα το κατακρεούργημα. Τρεις μήνες είμαστε γονυκλινείς προς ελέου. Κανένας δεν επαίρεται αλλά και κανένας δεν πρέπει να καπηλεύεται την οικτρή αυτή κατάσταση του λαού προς όφελος αξιωμάτων και βραβείων εξυπνάδας. Είμαστε όλοι Έλληνες. Όλοι έχουμε μπρος της κράσης του ώμου. Και για τους διαπλεκόμενους, τα λαμόγια και τους όποιους κλέφτες την ευθύνη φέρουν όλοι οι οικονομολόγοι της χώρας. Ακόμα και οι όψιμοι νεοφανείς ως οι ΝΟΒΑ οικονομολόγοι ημιμαρξιστικής θεωρίας και αυτοί, όταν τα πεντοχίλιαρα ήταν πετσετάκια τα απήλαυσαν μετρώντας καταθέσεις και τόκους.
