Του Χρήστου Τσαντήλα
ΜΙΑ γυναίκα 75 χρόνων στη Λέσβο, κάηκε ζωντανή από μαγκάλι που είχε ανάψει στο δωμάτιο η φουκαριάρα για να ζεσταθεί. Η γυναίκα που ζούσε μόνη, δεν είχε λεφτά για να πληρώσει τη ΔΕΗ και της είχαν κόψει το ρεύμα εδώ και ένα χρόνο γιατί είχε απλήρωτους λογαριασμούς...
ΕΝΑ από τα πρώην μεγάλα πολιτικά κόμματα, η ΝΔ, χρωστάει στη ΔΕΗ 600.000 ευρώ. Έκανε διακανονισμό 24 δόσεων και το ρεύμα στα πολυτελή γραφεία του φυσικά και δεν κόπηκε! Ομοίως, η προνομιακή συμπεριφορά της ΔΕΗ εκδηλώθηκε παλιότερα και στο ΠΑΣΟΚ και σε άλλα κόμματα, αλλά και σε επιχειρήσεις. (Οι Συριζαίοι ακόμα είναι νωρίς για να μαζέψουν στα γραφεία τους πολλά βερεσέδια, καθότι νέο κόμμα στην εξουσία, του ήρθε ξαφνικό και το κυβερνηλίκι, είχαν μάθει και σε μικρές καταναλώσεις... (Μαγκάλι, πάντως, δεν πρόκειται να ανάψουν όλοι αυτοί, οι VIP της ΔΕΗ, για να κινδυνέψουν να καούν ζωντανοί).
***
ΠΡΟΧΘΕΣ βρέθηκα στην αδειανή πλατεία ενός χωριού των Τεμπών, το κρύο τσουχτερό και ένας ηλικιωμένος άντρας, διπλωμένος στα δύο από τα βάσανα μιας ολάκερης (αγροτικής) ζωής, πλησίασε το χριστουγεννιάτικο δέντρο, που έστεκε, έτοιμο να στολιστεί καταμεσής της πλατείας. Έβγαλε από μια σακούλα ένα χρωματιστό αντικείμενο το διαπέρασε με ένα μικρό κομμάτι σύρμα και στρίβοντας την άκρη του σε σχήμα γάντζου, το κρέμασε στο δέντρο...
ΗΤΑΝ ένα πλαστικό, αδειανό, κεσεδάκι από γιαούρτι! Το πρώτο «στολίδι» του χριστουγεννιάτικου δέντρου στην πλατεία του χωριού. Ύστερα ήρθαν κι άλλα. Κι άλλα. Γέμισε σε λίγο πολύχρωμα αδειανά κεσεδάκια από γιαούρτι! Αυτά που χρειάζονται στα γεράματα πάντα οι συνταξιούχοι και σήμερα τους έφτασαν σε σημείο να δυσκολεύονται να τα αγοράσουν ακόμα κι αυτά...(Τα περήφανα γηρατειά του Ανδρέα, κρεμασμένα δυστυχώς στο δέντρο!).
***
ΣΚΗΝΗ τρίτη. Ειδομένη, σύνορα, μείον 2 βαθμοί Κελσίου, μεσημέρι, με έναν ήλιο όλο ...δόντια! Μια γραμμή από πρόσφυγες, εξαθλιωμένους, άυπνους, βρόμικους, να περπατούν ανάμεσα σε χόρτα, σε ράγες και σε σκηνές. Ήταν μια μέρα μετά την (χωρίς τηλεοπτική κάλυψη) επέμβαση της αστυνομίας για επιστροφή στο εσωτερικό χιλιάδων ανθρώπων. Και στην ουρά, εκεί στο τέλος της «γραμμής δυστυχίας», ένα εξάχρονο παιδάκι, με σχολικό σάκο στην πλάτη να ακολουθεί ανυποψίαστο λες και πήγαινε να παίξει, τη μητέρα του. Η οποία είχε η δόλια να κρατά άλλο ένα μικρό στην αγκαλιά και να κατευθύνεται προς το άγνωστο...
ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ τέτοια παιδιά, προσφυγόπουλα ή ό,τι άλλο ...που να πάρει, πεινασμένα, ξεπαγιασμένα. Σαν τα πιόνια, σε μια διεθνή σκακιέρα δυστυχίας, ανίκανων και ανάλγητων παικτών - ηγετών κρατών ανεπτυγμένων, να διαχειριστούν καταστάσεις που προσβάλλουν την ανθρώπινη υπόσταση και επαναφέρουν τον μεσαίωνα σε πολιτισμένα κράτη. Αλλά και μέσα στα σπίτια μας. Να παρακολουθούμε από τον καναπέ, σκηνές απάνθρωπες. Καταστάσεις μολυσμένες από την αναλγησία των κυβερνώντων την Ευρώπη. Αλλά, ανίκανες ηγεσίες που λέει ένας φίλος, σημαίνει αδιάφορες κοινωνίες. Και ανήμπορες κοινωνίες να διαχειριστούν την ανθρώπινη δυστυχία, να σταματήσουν αυτό το αίσχος, σημαίνει τριτοκοσμικές καταστάσεις, κατήφορος, κανονικός κατήφορος. Κατρακύλα. Σημαίνει αλλοτρίωση της ανθρώπινης συνείδησης. Σημαίνει με μια λέξη, τέλος...
