Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
..Ναι αλλά τι να το κάνουμε όταν «μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται»;
Τι να το κάνουμε που βγαίνει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και ξαναλέει-γιατί το είχε πει και στο παρελθόν τότε που είχε παραδεχτεί ότι είχε χρησιμοποιήσει λάθος πολλαπλασιαστή- ότι έγιναν λάθη στο λεγόμενο «ελληνικό πρόγραμμα»; Και επειδή προγράμματα έχουμε πλέον πολλά, όπως και μνημόνια, στην τελευταία έκθεση του Ταμείου, που εγκρίθηκε στις 7 Δεκεμβρίου και δόθηκε χθες στη δημοσιότητα, αναφέρεται εμμέσως πλην σαφώς ότι τον Μάιο του 2010 όταν εγκρίθηκε το ελληνικό πρόγραμμα δεν περιλαμβανόταν η αναδιάρθρωση του χρέους ώστε να επιβεβαιώνεται η βιωσιμότητά του.
Και αυτό δικαιολογείται διότι όπως αναφέρει η έκθεση υπήρχε φόβος διάχυσης της κρίσης αλλά και της έκθεσης των ευρωπαϊκών τραπεζών στο χρέος της Ελλάδας.
Η αλήθεια βεβαίως είναι ότι ήμασταν «πρωτάρηδες».
«Πρωτάρηδες» εμείς που δεν μας είχε ξανατύχει τέτοιο πράγμα μεταπολιτευτικά (διότι κατά το παρελθόν έχουμε πτωχεύσει ως χώρα ουκ ολίγες φορές), «πρωτάρηδες» και οι εταίροι της Ευρωζώνης που επίσης δεν τους είχε ξανατύχει κάτι τέτοιο, οπότε η Ελλάδα αποτέλεσε το τέλειο «πειραματόζωο» για τους πάσης φύσεως πειραματισμούς που είχαν να κάνουν όχι μόνον με το αν θα επιβιώσει η συγκεκριμένη χώρα αλλά και με το αν θα επιβιώσει η ευρωζώνη. Εκείνο που δεν καταλάβαιναν οι κυβερνώντες την Ελλάδα εκείνη την εποχή ήταν ότι μέσα στην πλήρη οικονομική της αδυναμία η Ελλάδα βρισκόταν ωστόσο σε θέση ισχύος. Γιατί όσο «έπιασε στον ύπνο» εμάς η κρίση (αφού μέχρι τότε εθελοτυφλούσαμε με εξαιρετική επιτυχία και ζούσαμε στο «ροζ» συννεφάκι της αυταπάτης), άλλο τόσο έπιασε και τους εταίρους. Και γι’ αυτό είχαμε τότε τα περιθώρια να διαπραγματευτούμε διαφορετικά την κατάσταση ή ακόμη και να την εκβιάσουμε, προκειμένου υπό την προοπτική κατάρρευσης της Ευρωζώνης η οποία ήταν εντελώς ορατή γιατί και οι «άλλοι» ήταν εντελώς ανέτοιμοι να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες.
Το άλλο εντυπωσιακό και άξιον απορίας αυτής της ιστορίας είναι ότι…
Παρότι υπήρξαμε το πρώτο «πειραματόζωο» αυτής της ΕΕ και του ΔΝΤ σε συνδυασμό που επενέβησαν για να μας «σώσουν» και να σωθεί και η ίδια η ΕΕ κατ’ επέκταση, τόσο χρόνια μετά παραμένουμε εκτός από το «πρώτο πειραματόζωο» και το «μόνο πειραματόζωο» στην καμπούρα του οποίου συνεχίζονται τα πειράματα και οι χαριτωμένοι αυτοσχεδιασμοί. Παρότι κατά την εξέλιξη των πραγμάτων και άλλες χώρες του νότου βρέθηκαν στη δική μας δεινή θέση και μπήκαν σε μνημόνια κατάφεραν λαβωμένες, στραπατσαρισμένες και κοινωνικά αποδιοργανωμένες να βγουν από τα μνημόνια. Εμείς είμαστε οι μόνοι οι οποίοι… υπερηφάνως ανανεώνουμε το ένα μνημόνιο μετά το άλλο.
«Ψηφίσαμε το τρίτο μνημόνιο για να βγούμε από τα μνημόνια»!
Προχθές ακούσαμε και αυτό το καταπληκτικό από τον μίνι κυβερνητικό εταίρο, Πάνο Καμμένο.
Και καλά, στο διάβα αυτών των ετών έχουμε ακούσει του κόσμου το ψέμα και ό,τι απίθανο μπορεί να φανταστεί κανείς και έχουμε δει να επιστρατεύονται απίστευτα (τα οποία ωστόσο για κάποιο λόγο επιμένουμε να πιστεύουμε) επιχειρήματα από τους πολιτικούς. Αλλά πραγματικά αυτό θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί ως το «κορυφαίο»! Δηλαδή, πώς πρέπει να το δούμε αυτό; Ως ένα είδος ομοιοπαθητικής; Για να βγούμε (κάποτε) από τα μνημόνια πρέπει να ψηφίζουμε μνημόνια; Και ψήφιζε-ψήφιζε εν τέλει τα συνηθίζεις και δεν τα εκλαμβάνεις καν ως μνημόνια, γιατί είναι πλέον η συνήθης καθημερινότητα, οπότε, εντάξει, νομίζεις ότι έχεις βγει!
Χώρια που, δεν πάνε μέρες που Ευρωπαίος αξιωματούχος είπε ότι και αν ακόμη πάμε σε απομείωση του χρέους, αυτή θα συνοδεύεται ουσιαστικά και από μνημόνια. Δηλαδή θα πρέπει να παρουσιάζονται συγκεκριμένα δείγματα προόδου από ελληνικής πλευράς προκειμένου να επέρχεται σταδιακή απομείωση. «Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι» και από μνημόνια να φαν κι οι κότες. Τέτοια ωραία.
«Μένουμε μνημόνιο» λοιπόν εμείς όπως «μένουμε Ελλάδα».
Μένουμε, επιμένουμε και υπομένουμε και μυαλό δεν βάζουμε επίσης.
Και έρχεται τώρα το ΔΝΤ και μας λέει «σε πάτσα; Sorry!» Εντάξει «sorry» γιατί έχουμε και μία μεγαλοψυχία αλλά κάντε και κάτι γι’ αυτό. Αφού αναγνωρίζετε ότι έγινε λάθος και φυσικά δεν είναι το μόνο γιατί όλοι στου «ψωριάρη την καμπούρα» μάθανε, κάντε κάτι να το διορθώσετε. Αλλά όχι. Στην πραγματικότητα αυτό που κάνει είναι και διά της εκθέσεως να επισημαίνει την πάγια θέση που διατυπώνει και ως ένα βαθμό θέτει ως προϋπόθεση για να συνεχίσει να υπάρχει στο ελληνικό πρόγραμμα. Δηλαδή την απομείωση του χρέους. Όχι γιατί το πήρε ο καημός για το μέλλον της Ελλάδας αλλά γιατί διαπιστώνει ότι διαφορετικά δεν πρόκειται να υπάρξει προκοπή. Και με τον τρόπο αυτό για μία ακόμη φορά υπενθυμίζει στους Ευρωπαίους που έχουν μία «απροθυμία» και έναν «σκεπτικισμό» γύρω από το θέμα αυτό, αλλά από την άλλη θέτουν ως προϋπόθεση τη συνέχιση της παρουσίας του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα, τον «όρο» που θέτει για απομείωση του ελληνικού χρέους.
…Και να φανταστεί κανείς ότι πριν λίγες μέρες ο Α. Τσίπρας, έτσι στο... ξεκούδουνο, ξαναέθεσε θέμα ΔΝΤ.
Δηλαδή ότι δεν το θέλουμε στο πρόγραμμα, παρότι έχει συμφωνήσει γι΄ αυτό από τον Αύγουστο τότε που γινόταν ο κακός χαμός. Με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα ολόκληρο ζήτημα με τους Γερμανούς να παρεμβαίνουν, να γίνεται σχετικός ντόρος και εν συνεχεία σε διάστημα λιγότερο από εβδομάδα η κυβέρνηση να ανακρούει πρύμναν.
Πολλοί είπαν ότι επρόκειτο για μία εσκεμμένη κίνηση «λεονταρισμού» ενόψει της ψήφισης του δεύτερου πακέτου των προαπαιτούμενων προκειμένου να υπάρξει αποπροσανατολισμός του ενδιαφέροντος προς αυτή την κατεύθυνση και να υπογραμμιστεί η εν υπνώσει «επαναστατική» διάθεση της κυβέρνησης. Και αφού, έγινε ο σχετικός ντόρος, όπως είπαμε, το πράγματα ξαναγύρισαν στο «φυσιολογικό».
Ναι αλλά αυτό το νομισματικό ταμείο με το σκληρά προγράμματα και τις άτεγκτες απαιτήσεις είναι ο μόνος σταθερός «σύμμαχος» της ελληνικής πλευράς στο πάγιο αίτημα απομείωσης του χρέους.
Οπότε τι; «Αγάπα τον «φίλο» σου με τα ελαττώματα του»;
