Αγαπητή «Ελευθερία»,
Είναι ατυχής ο χαρακτηρισμός «θνησιγενής, εξ αρχής, ο θεσμός των σχολικών φυλάκων» από τον αρθρογράφο κ. Κ. Γιαννούλα.
Ο θεσμός των σχολικών φυλάκων ξεκίνησε το 2001 στα σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, σε 145 δήμους της επικράτειας, λόγω του ότι υπήρχε ανάγκη φύλαξης αυτών των συγκροτημάτων, τα οποία πέρα από τις μεγάλες υλικές ζημιές που επιβάρυναν την τσέπη του δημότη, υπήρχαν εκεί και πολλά εξωσχολικά στοιχεία τα οποία λυμαίνονταν αυτούς τους χώρους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα παιδιά μας (ναρκωτικά, περίεργες και παραβατικές συμπεριφορές κλπ.).
Τα πρώτα 6 χρόνια είχαμε επαναλαμβανόμενες συμβάσεις εκπαίδευσης 24ωρης φύλαξης, χωρίς ένσημα και εργασιακά δικαιώματα, με μια αποζημίωση για μισθό.
Αυτό σημαίνει ότι εργαζόμασταν νύχτες, Κυριακές, αργίες, χωρίς να μας αποδίδονται τα νόμιμα.
Παρόλα αυτά το έργο που προσφέραμε άρχισε να αναγνωρίζεται από όλη τη σχολική κοινότητα, τα ίδια τα παιδιά, τους γονείς, τους συλλόγους γονέων και όλη τη τοπική κοινωνία, γιατί τα σχολεία που ήταν ο σχολικός φύλακας παραδίδονταν τον Σεπτέμβρη χωρίς ζημιές και φθορές, ενώ πριν χρειάζονταν επισκευές αρκετών χιλιάδων ευρώ για να μπορέσουν να λειτουργήσουν και ήταν και «καθαρά σχολεία», αυτό σημαίνει ότι όλα αυτά τα περίεργα εξωσχολικά στοιχεία εξαφανίστηκαν, με πολλή αγώνα δικό μας, ακόμα και μέσα στις αίθουσες των σχολείων όσο και να φαίνεται παράξενο αυτό.
Κληθήκαμε να αντιμετωπίσουμε απίστευτα πράγματα και παρότι ουσιαστικά ανεκπαίδευτοι, τα καταφέραμε.
Με πολύ μεγάλο αγώνα στο δρόμο και όχι στις αίθουσες των δικαστηρίων, αναγνωρίστηκε και το εξαρτημένο της εργασίας μας και με νόμιμες διαδικασίες γίναμε ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου προσωπικό στους Δήμους, εκεί που ανήκουν τα σχολικά συγκροτήματα.
Δυστυχώς το καλοκαίρι του 2013 μάθαμε ότι βγαίνουμε σε διαθεσιμότητα, (καινούργιοι εργασιακοί μνημονιακοί όροι) μαζί με τους συναδέλφους μας στους Δήμους Δημοτικούς Αστυνομικούς και πολλούς άλλους κλάδους που πετάχτηκαν στο δρόμο αναίτια, επειδή απλά συμπληρώναμε κάποια νούμερα, αλλά δεν το βάλαμε κάτω, παλέψαμε μαζί με όλους τους συνανθρώπους μας που πλήγηκαν από αυτές τις πολιτικές και συνεχίζουμε τον αγώνα παρότι πετύχαμε να ξανασυσταθεί ο θεσμός και αυτή τη στιγμή είμαστε στην εργασία μας και προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας.
Ο Σχολικός Φύλακας υπάρχει σε όλες τις προηγμένες κοινωνίες και χαίρει εκτίμησης και σεβασμού για το έργο που προσφέρει, αλλά στη χώρα μας έχουμε μάθει να απαξιώνουμε κλάδους και εργαζόμενους.
Η αλήθεια είναι ότι γυρίσαμε ακόμα λιγότεροι από όσοι βγήκαμε σε διαθεσιμότητα, γιατί κάποιοι συνάδελφοί μας, διπλή φορά θύματα αυτής της πολιτικής, αλλά και της διαπραγμάτευσης κάποιων που αυτοχρίστηκαν εκπρόσωποί μας, μεταφέρθηκαν σε άλλη υπηρεσία.
Η λύση όμως δεν είναι αυτή που διαβάσαμε στο άρθρο της εφημερίδας σας, αλλά η διεκδίκηση προσλήψεων μόνιμου προσωπικού, όχι μόνο στο κλάδο το δικό μας, αλλά σε όλους τους κλάδους του Δημόσιου και Δημοτικού τομέα που έχουν υποστελεχωθεί από την απαγόρευση της μη πρόσληψης, ούτως ώστε να μπορούν να λειτουργήσουν και να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους.
Ακόμα και στον κλάδο της εκπαίδευσης, (τα βλέπουμε καθημερινά επειδή ζούμε μέσα στα σχολεία) υπάρχουν ελλείψεις οι οποίες δεν καλύπτονται, τι κάνουμε για αυτό; Τους μεταφέρουμε αλλού και αποδυναμώνουμε και άλλο το τομέα αυτό; Ή προσλαμβάνουμε προσωπικό για να μπορούν να λειτουργούν τα δημόσια σχολεία.
Η λύση λοιπόν είναι μονόδρομος, προσλήψεις μόνιμου προσωπικού σε όλους τους τομείς που είναι υποστελεχωμένοι, για να μπορούν να προσφέρουν ποιοτικές υπηρεσίες και ταυτόχρονα με αυτές τις προσλήψεις βοηθάμε στο μεγάλο πρόβλημα της ανεργίας που πλήττει όλους μας, λόγω αυτών των πολιτικών που εφαρμόζονται στη χώρα μας.
* Σταματία Τσουμέα, πρόεδρος Φυλάκων Σχολικών Κτιρίων Ελλάδας και μέλος της Γραμματείας των Σχολικών Φυλάκων της ΠΟΕ - ΟΤΑ
