Του Χρήστου Τσαντήλα
ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ανοσίας, όταν έρχονται αντιμέτωποι με εικόνες φρικαλεότητας που μεταδίδονται και τηλεοπτικά, έχει περιέλθει ο πληθυσμός (των ανεπτυγμένων πολιτισμικά χωρών), σε μια περίοδο όπου οι πόλεμοι με όπλα, μετατράπηκαν σε οικονομικούς πολέμους και η ανθρωπότητα φαινόταν να απομακρύνεται όλο και περισσότερο από καταστάσεις βάρβαρες, παρόμοιες με εκείνες τις του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Βλέπουμε δυστυχώς, 75 χρόνια μετά, ξανά εικόνες φρίκης. Καθημερινά και σε απευθείας μετάδοση! Οι φρικαλεότητες εισέβαλαν στο καθημερινό τηλεοπτικό μενού των δελτίων ειδήσεων.
* Πόσο ωμά πλέον σερβίρεται από τα ΜΜΕ η φρίκη; Πόσο εύκολα μας κάνουν θεατές της τραγωδίας, κοινωνούς της δυστυχίας;
* Ποιος άνθρωπος δεν σοκαρίστηκε από τις εικόνες του τρομοκρατικού κτυπήματος των μακελάρηδων των Παρισίων; Από τα αιμόφυρτα διαμελισμένα κορμιά δεκάδων νεαρών, που απλώς βγήκαν εκείνη τη νύχτα από το σπίτι να διασκεδάσουν και δεν γύρισαν ποτέ…
* Ποιος δεν ανατρίχιασε, βλέποντας στην τηλεόραση (βυθισμένος στον καναπέ του σπιτιού του), τους Τούρκους αντάρτες να εκτελούν στον αέρα τους πιλότους του ρωσικού μαχητικού που κατέρριψαν, πριν ακουμπήσουν στη γη με τα αλεξίπτωτά τους; Πόσοι δεν θα ήθελαν κρεμασμένους ανάποδα και νεκρούς, αυτούς τους εκτελεστές;
* Πόσο εύκολα φουντώνει το μίσος στον άνθρωπο; Πόσο θηρίο μπορεί να γίνει κανείς, στη σκέψη ότι το παιδί που γάζωσαν στον αέρα οι αντάρτες μπορεί να ήταν το δικό του;
* Πώς μπορούμε άραγε και βλέπουμε εικόνες διαμελισμένων πτωμάτων στην τηλεόραση και τα μωράκια στην ακροθαλασσιά, να τα σέρνει πάνω κάτω το κύμα, άψυχα, πνιγμένα στο πέλαγος της βλακείας των μεγάλων;
* Πόσες ώρες αφιερώσαμε μπροστά στους τηλεοπτικούς δέκτες να παρακολουθούμε τον πνιγμό εκατοντάδων προσφύγων και τον ξεριζωμό τόσων οικογενειών, στο απέραντο νεκροταφείο του Αιγαίου; Ή τους σκελετούς των αθώων επιβατών του ρωσικού αεροπλάνου που κατέρριψαν όσοι έχουν συμφέροντα στην εμπορία του πόνου και στην πώληση των όπλων;
Και επειδή μπορούμε, όλα αυτά, αλλά και ακόμα χειρότερα, να τα βλέπουμε, προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα ότι, δυστυχώς, έχουμε αλλοτριωθεί ως άνθρωποι! Και μόνο που τα αντέχουμε ως παρατηρητές και μάλιστα πολλές φορές αναζητούμε τέτοιου περιεχομένου θεάματα, προσφέροντας με τον τρόπο αυτό στα κανάλια την ευκαιρία να συναγωνίζονται στον πόνο για την τηλεθέαση, έχουμε απολέσει μέρος της ανθρώπινης υπόστασής μας. Και απ΄ εδώ αρχίζει ο κύκλος της κτηνωδίας. Οι ενοχές του ανθρώπινου γένους…
Μάλλον, το «δεν είναι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο» λιγότερο απαλλάσσει από τη συλλογική ευθύνη λαών και κυβερνήσεων που αυτές τις κτηνωδίες δεν κατάφεραν ποτέ να τις εξαλείψουν. Όπως και τους πολέμους. Οι ισχυροί πάντα θα δημιουργούν κρίσεις για να πωλούν όπλα ώστε να σκοτώνονται οι αδύναμοι. Αυτός δεν είναι ο γενικός κανόνας, που όλοι πλέον αναγνωρίζουν; Υπάρχει περίπτωση να αλλάξει ποτέ; Έχουμε ευθύνες γι΄ αυτό; Να το ψάξουμε…
