Υπό Κοσμά Μιλτ. Μαρκάτου, καθηγητού ΤΕΙ (ιδρυτού της Λεξαριθμικής θεωρίας1)
Έχει δειχθεί στην Λεξαριθμικήν θεωρίαν2 ότι διά μίαν ομαλήν, λειτουργικήν, αποδοτικήν, ταχείαν και ασφαλή διακυβέρνηση μιας χώρας, ο αριθμός των κομμάτων προς κατάληψη της εξουσίας δεν πρέπει να υπερβαίνει τον αριθμόν δύο, οι δε ιδεολογικοί χώροι των πρέπει να τέμνονται, να έχουν έναν κοινόν τόπον. Κάθε γνήσιον κόμμα συνίσταται εκ των πυρηνικών ή αδιαλεκτικών ψηφοφόρων (στους οποίους το κόμμα οφείλει την ύπαρξή του) και εκ των δορυφορικών ή διαλεκτικών ψηφοφόρων (στους οποίους το κόμμα οφείλει την νίκην σε μίαν εκλογικήν αναμέτρηση. Η ανωτέρω αναφερθείσα τομή (ή ο κοινός τόπος) των ιδεολογικών χώρων εξ αυτών των δορυφορικών ψηφοφόρων αποτελείται. Κατά την διάρκειαν της εκλογικής εκστρατείας, οι δορυφορικοί ψηφοφόροι και των δύο κομμάτων κινούνται χαοτικώς εν είδει διαλύματος, αλλά καθώς η ζύμωση κορυφώνεται στον δρόμον προς την κάλπην (ή και επ’ αυτής), αυτοί υφίστανται ιδεολογικήν διήθηση και το διάλυμα γίνεται μίγμα, όπου η ποσοτική αναλογία αυτών (το πλήθος των ψήφων) θα είναι υπέρ τού ενός ή του άλλου κόμματος.
Σήμερον, στην οκτωκομματικήν Βουλήν των Ελλήνων, οι ιδεολογικοί χώροι των μεγάλων κομμάτων (ΣΥΡΙΖΑ και ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ), δεν τέμνονται, είναι ξένοι μεταξύ των. Η διάταξη αυτή είναι ανορθόθοξος, μη κατά φύση, ανατρέπουσα έτσι τον νόμον της χρυσής τομής Φ (του μέσου και άκρου λόυ Φ), ο οποίος διέπει την ομαλήν και εν ομοιότητι διαλεκτικήν πορείαν των όντων στο Σύμπαν και τον Κόσμον (ανοργάνων και οργανικών, αλόγων και ελλόγων).
Το ανορθόδοξον συναντάται και στα άλλα κόμματα: Η τομή των ιδεολογικών χώρων τού ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ, των αλληλοτεμνομένων ιδεολογικών χώρων του ΠΑΣΟΚ, του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, της ΕΝΩΣΗΣ ΚΕΝΤΡΩΩΝ μετά των χώρων του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Εξαίρεση αποτελούν οι άλλοι δύο ιδεολογικοί χώροι, τού ΚΚΕ (τεμνόμενος με τον χώρον του ΣΥΡΙΖΑ) και της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ (τεμνόμενος με τον αντίστοιχον της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ).
Κάθε παραβίαση του φυσικού νόμου στο Σύμπαν αποκαθίσταται με την αυτορυθμιζόμενην δυνατότητά του. Στην παρούσαν περίπτωση, η αποκατάσταση απαιτεί όπως επέλθει η ταχεία μετάλλαξη των ιδεολογικών χώρων του ΣΥΡΙΖΑ και ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ώστε αυτοί να τμηθούν και αποκτήσουν κοινόν ιδεολογικόν τόπον, κινούμενοι προς τον κεντρώον ιδεολογικόν τόπον, δηλαδή, το μεν Σύριζα προς την ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑΝ, η δε Νέα Δημοκρατία προς την ΚΕΝΤΡΟΔΕΞΙΑΝ, υπό την προϋπόθεση βεβαίως ότι οι διάφορες άκρες συνιστώσες των εξομαλυνθούν.
Τα άλλα κόμματα - εκτός του ΚΚΕ - θα ενταχθούν βαθμιαίως σ’ αυτούς τους μεγάλους χώρους: Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ (ανήκει κατά φύση στην άκρα συνιστώσα της Νέας Δημοκρατίας), το ΠΑΣΟΚ (προέρχεται εξ αυτών των χώρων, έχει διαγράψει δε μονόδρομον κίνηση, με μη δυνατότητα αναστροφής), το ΠΟΤΑΜΙ (συνεστήθη περιέργως εξ αυτών) και Η ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΝ (ανήκει κατά φύση στον κοινόν ιδεολογικόν τόπον των).1. Η θεωρία είναι αξιωµατική (Μαθηµατικά - βλέπε Μαρκάτος: ΠΑΜΜΕΓΑΣ (Παγκόσµιος Μαθηµατική Μελέτη Ελληνικής ΓλώσσΑΣ, τεύχος 1ον, Λάρισα 1980 και Η ΛΕΞΑΡΙΘΜΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ – Η Γλώσσα των Γλωσσών, Λάρισα 1989).
Εκκινά εκ του αλφαριθµητικού συστήµατος των Ελλήνων (µονάδες: Α=1, Β=2, Γ=3, ∆=4, Ε=5, ∆ίγαµµα, Ζ=7, Η=8, Θ=9/ δεκάδες: Ι=10, Κ=20, Λ=30, Μ=40, Ν=50, Ξ=60, Ο=70, Π=80, ΚΟΠΠΑ / εκατοντάδες: Ρ=100, Σ=200, Τ=300, Υ=-400, Φ=500, Χ=600, Ψ=700, Ω=800, ΣΑΜΠΙ), όπου κάθε λέξη είναι αριθµός, λαµβανόµενος δια προσθέσεως των γραµµάτων - αριθµών. Χρησιµοποιούνται τέσσερες σχέσεις µε φυσικήν σηµασίαν: (1) ἡ τοµή τών εννοιών (ισοψηφία – οι έννοιες έχουν κοινόν τόπον), π.χ., ΕΛΛΑΣ=ΑΘΕΣΜΙΑ=266, (2) ο αθροιστικός νόµος (λέξεις διαφέρουσες κατά µονάδα - οι έννοιες τείνουν να ταυτισθούν οριακώς) π.χ., ΟΛΥΜΠΟΣ και ΟΥΡΑΝΟΣ, (3) ο νόµος τής οµοιότητος (οι έννοιες διαιρούµενες δίδουν την χρυσήν τοµήν Φ), π.χ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ / ΕΛΛΗΝ = ΦΦΦ, (4) η διαπασών (Μουσική, do ... do, λόγος 2 – η έννοια στον ἀριθµητήν γεννάται ἀπό τον παρονομαστήν και καταλήγει στήν έννοιαν του παρονοµαστού)4 π.χ. Η ΑΤΛΑΝΤΙΣ / Η ΘΑΛΑΣΣΑ=2. Η θεωρία, εφαρµοζόµενη στην δοµήν της Ελληνικής γλώσσης, παράγει γνώσεις και την Γνώση (οριακώς), αντιπαρατίθεται προς την επιστήµην (π.χ., καρκίνος, σεισµός) - επαληθεύουσα τίς θέσεις τις - καί ενίοτε υπερβαίνει αυτήν.
2. Βλέπε Μαρκάτος: Η Διαλεκτική των Ιδεών/ Η Διαλεκτική πορεία των Κομμάτων, Ελληνικός Λόγος, Λάρισα 1987 / Ιστοσελίς μου: www.hellenes-markatos.gr / Άρθρα
