Από τον Μιχαήλ Γκρίλλα
Με ποσοστό λίγο κάτω του 50% (49 4%) το κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) που τυπικά μόνο Αρχηγός του είναι ο Πρωθυπουργός της Χώρας Αχμέτ Νταβούτογλου ενώ ουσιαστικά παραμένει ακόμα ως Αρχηγός του ο ιδρυτής του δηλαδή ο σημερινός Πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Το ΑΚΡ ανακτά άνετα πλέον την κοινοβουλευτική πλειοψηφία (317 εδρών) και την δυνατότητα να σχηματίσει αυτοδύναμη Κυβέρνηση την οποία είχεν απωλέσει για πρώτη φορά από τον Οκτώβριο του 2002 στις εκλογές της 7ης Ιουνίου τρέχοντος έτους. Μέσα σε πέντε μήνες η δύναμή του αυξήθηκε κατά 9%. Το Φιλοκουρδικό Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών (HDP) η εντυπωσιακή εμφάνιση του οποίου στις εκλογές της 7ης Ιουνίου υπερέβη το 13% και με 88 έδρες ήταν παράγων – κλειδί για να στερηθεί τότε το Κυβερνών κόμμα (ΑΚΡ) την κοινοβουλευτική πλειοψηφία κατόρθωσε να περάσει το όριο 10% (10 68%) και να μπει εκ νέου στη Βουλή αδυνατισμένο όμως αυτή τη φορά με 58 έδρες καθώς χάνεται έτσι η πιθανότητα σχηματισμού Κυβέρνησης συνεργασίας που σίγουρα θα περιόριζε κάπως την αυταρχικότητα και τον δικτατορικό τρόπο άσκησης της εξουσίας από τον Ερντογάν.
Οι μετακινήσεις των ψηφοφόρων δείχνουν ότι η πολιτική φόβου και η πόλωση που ακολούθησε το Κυβερνών κόμμα τους τελευταίους πέντε μήνες σίγουρα επηρέασε τους ψηφοφόρους με αποτέλεσμα 5 5 εκατ. περισσότεροι να ψηφίσουν ΑΚΡ σε σύγκριση με την 7η Ιουνίου. Η μεγαλύτερη μετακίνηση άνω των δύο εκατ. ψηφοφόρων προς το Κυβερνών κόμμα έγινε από το ακροδεξιό κόμμα Εθνικιστικής Δράσης του Ντεβέτ Μπαχτσελή (ΜΗΡ). Η προεκλογική ρητορική του ΑΚΡ στράφηκε και κατά του Φιλοκουρδικού κόμματος αποσκοπώντας κυρίως να προσελκύσει όσους ψηφοφόρους δεν συντάσσονται κατ’ ανάγκη με τα αιτήματα των Κούρδων αλλά είχαν ψηφήσει το HDP του Σαλαχαντίν Ντεμιρτάς για να υπάρξει μεγαλύτερη πολυφωνία στη Βουλή. Τελικά ένα εκατ. ψηφοφόροι που είχαν ψηφήσει το Κουρδικό κόμμα στις εκλογές της 7ης Ιουνίου στήριξε στις εκλογές αυτές το κόμμα του Ερντογάν.
Ο Ταγίπ Ερντογάν ως Πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας κανονικά δεν έπρεπε να παίξει κανένα απολύτως ρόλο στην προεκλογική περίοδο και να μείνει τελείως ουδέτερος. Εντούτοις όμως σε όλες του τις εμφανίσεις του δεν παρέλειπε να τονίζει ότι το ΑΚΡ αποτελεί τον μοναδικό πόλο σταθερότητος στη Χώρα επιτιθέμενος με σφοδρότητα σε όλα τα υπόλοιπα κόμματα. Το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (Κεμαλικό) του Κεμάλ Κλισντάρογλου παραμένει στην Αξιωματική Αντιπολίτευση συγκεντρώνοντας σχεδόν το ίδιο ποσοστό με τις εκλογές της 7ης Ιουνίου. Πάντως η είσοδος του Φιλοκουρδικού Κόμματος (HDP) στη Βουλή στερεί από το Κυβερνών Κόμμα (ΑΚΡ) τη σούπερ πλειοψηφία των 367 εδρών ήτοι τα 2/3 των 550 της Βουλής η οποία χρειάζεται προκειμένου μέσω της Βουλής προβεί στην αναθεώρηση του ισχύοντος Συντάγματος για την ενίσχυση των Προεδρικών εξουσιών και να μετατραπεί έτσι η Τουρκική Δημοκρατία από Κοινοβουλευτική Προεδρευόμενη που είναι σήμερα σε προεδρική. Διαφορετικά θα χρειαστεί τα 3/5 των εδρών της Βουλής δηλαδή 330 προκειμένου αυτή τη φορά να επιτύχει την αναθεώρηση του Συντάγματος μέσω Δημοψηφίσματος.
Η κατανομή των 550 εδρών της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης που προήλθε από τις πρόωρες εκλογές της 1ης Νοεμβρίου διαμορφώνεται: Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) 317 Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP) 134 Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης (MHP) 41 και το Φιλοκουρδικό Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών (HDP) 58. Το CHP (Ρεπουμπλικανικό) επεκράτησε μόνο στα Δυτικά παράλια – Ανατολική Θράκη και Κωνσταντινούπολη. Το HDP (Κουρδικό) επεκράτησε πλήρως στην ΝΑ Τουρκία (Ντιαρμπακίρ) και γι’ αυτό ενώ πήρε μικρότερο ποσοστό έναντι του ΜΗΡ (Εθνικιστικό) ανέδειξε περισσότερους βουλευτές 58 έναντι 41. Το Εθνικιστικό κόμμα (ΜΗΡ) δεν επεκράτησε πουθενά. Το ΑΚΡ δηλαδή το Κυβερνών Κόμμα επεκράτησε σε ολόκληρη σχεδόν την επικράτεια.
Ο Ερντογάν που βρίσκεται στην εξουσία εδώ και δώδεκα χρόνια κατανοεί πλήρως την ψυχολογία του φόβου και την ισχύ του σουνιτικού εθνικισμού ιδιαίτερα όταν εμφανίζεται το φάσμα της σύγκρουσης με τους Κούρδους. Ο πόλεμος με τους Κούρδους αντάρτες του ΡΚΚ που διαρκεί από το 1984 με μικρά διαλείμματα ανακωχής έχει αναζωπυρωθεί επιτρέποντας στον Ερντογάν να περνά στον Τουρκικό Λαό ότι μόνο εκείνος στέκεται ανάμεσα στην Τουρκία και στο χάος που επικρατεί στις γειτονικές Χώρες (Συρία – Ιράκ).
Σίγουρα ο Ερντογάν βγήκε από τις πρόωρες εκλογές πανίσχυρος όχι όμως και Παντοδύναμος και τούτο γιατί δεν κατόρθωσε να συγκεντρώσει κανέναν από τους αριθμούς αυτούς (367 ή 330) ώστε να του επιτρέψουν να προβεί στην αναθεώρηση του Συντάγματος για να το προσαρμόσει στη συνέχεια στα μέτρα του και να καταστεί έτσι ένας δεύτερος Κεμάλ Ατατούρκ (πατέρας των Τούρκων). Και για να επιτύχει αυτό θα πρέπει να συνεργασθεί ανάλογα με κάποιο άλλο κόμμα για να επιτύχει αυτό που επιδιώκει. Θα το κατορθώσει; Ο χρόνος θα δείξει.
Στα δώδεκα χρόνια που βρίσκεται στην εξουσία ο Ερντογάν μπορούμε να πούμε ότι οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις διατηρήθηκαν σχετικά σε ομαλά επίπεδα με μικροεντάσεις όχι όμως σε επικίνδυνα σημεία όπως παλαιότερα (ΙΜΙΑ). Τούτο δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν σοβαρές Ελληνοτουρκικές διαφωνίες στο Αιγαίο (χωρικά ύδατα Υφαλοκρηπίδα – ΑΟΖ – Εναέριος Χώρος κλπ) που δημιουργούνται εξαιτίας της γειτονικής Χώρας με τις παράλογες διεκδικήσεις της εις βάρος μας. Ας εκμεταλλευθεί λοιπόν ο πανίσχυρος σήμερα Ερντογάν αυτή την ευκαιρία ώστε να λυθούν όλα τα χρονίζοντα από δεκαετίες προβλήματα μεταξύ των δύο Χωρών χωρίς νικητές και ηττημένους αλλά με λύση δηλαδή θετικού αθροίσματος επ’ ωφελεία φυσικά και των δύο γειτονικών Χωρών. Και το Αιγαίο να γίνει θάλασσα που θα τους ενώνει και όχι να τους χωρίζει.
