* Από τον Αθανάσιο Β. Ραούλη
Με αφορμή τη συζήτηση για τα «κόκκινα» δάνεια, τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας και την αισίως τέταρτη ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών μας, θυμήθηκα πως πολύ παλιά η Εθνική Τράπεζα χορηγούσε ένα δανειάκι στα νιόπαντρα ζευγάρια δημοσίων υπαλλήλων για να φτιάξουν το νοικοκυριό τους με το στανιό και με μπόλικη χαρτούρα. Πώς μας προέκυψαν οι λεγάμενες στη συνέχεια τόσο απλοχέρες και κουβαρντούδες; Η εξήγηση μάλλον βρίσκεται στο ότι μια συμπαιγνία με εγχώριους και μη δυνατούς οικονομικούς παίκτες εξυπηρετεί τέλεια τη νέα τάξη πραγμάτων, που έχει στόχο να φτωχύνει χώρες με γεωπολιτική, γεωστρατηγική, ενεργειακή σημασία ώστε να είναι ευάλωτες σε θέματα κυριαρχίας.
Οι περισσότεροι από τους πιστωτές μας οφείλουν να παραδεχθούν πως πήραν πίσω και με το παραπάνω τα χρήματα που μας δάνεισαν μέσω της κατανάλωσής μας κύρια σε φανταζί πράγματα απ΄αυτούς. Οι δε Τράπεζές μας σαν καλά παιδιά της φιλελεύθερης ευρωπαϊκής οικονομίας με προστάτιδα θεά την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δανείζονταν με κρατική εγγύηση άφθονο χρήμα με επιτόκιο περίπου 1% και στη συνέχεια μας δάνειζαν (επιχειρηματικά, στεγαστικά, καταναλωτικά δάνεια) στην καλύτερη των περιπτώσεων με επιτόκιο 4% ή 5%. Πού πήγαν άραγε τα κέρδη προ φόρων των Τραπεζών μας της τάξεως του 10%, 15%, 20% που κάποτε μας βομβάρδιζαν με τους ισολογισμούς τους;
Οι Τράπεζες είναι καταστήματα που αγοράζουν και πουλάνε χρήματα. Ποιο εμπορικό κατάστημα λειτουργεί χωρίς ρίσκο και επικινδυνότητα γι΄αυτό η υπαιτιότητα για τα κόκκινα δάνεια βρίσκεται 50% στις Τράπεζες και 50% στους δανειολήπτες. Όσο για τους δανειολήπτες εξαιρουμένων των οικονομικά αδύναμων λόγω συνεπειών των μνημονίων καθώς κι εκείνων που δεν τους έστερξε η τύχη μάλλον θα λέγαμε πως τα ΄θελαν και τα ΄παθαν. Μεγαλομανείς στην κακόμοιρη ξιπασιά τους, τους άρεζε να ζουν στο υπερεγώ τους και όχι στο εγώ τους καθώς αγαπούσαν το πολύ βερνίκι που τώρα το…άτιμο ξεβάφει όμως τη νύφη την πληρώνουμε όλοι μας. Απλά μια παραλλαγή της παροιμίας τα λέει όλα: «τι του λείπει του ψωριάρη; τζιπ με φιμέ τζάμια και φούντα με μαργαριτάρι». Και έχουμε και τους εύπορους μπαταξήδες που δεν πληρώνουν με καλοστημένες μηχανορραφίες.
Παθιάσαμε κι εμείς και δεν αντιδρούμε. Γίναμε μια κοινωνία ακίνητη, όταν ξέρουμε πως η οικονομική ακινησία φέρνει οικονομική γάγγραινα και αυτή με τη σειρά της φέρνει οικονομικούς ακρωτηριασμούς. Πού πάμε; με ποιο σχέδιο; με ποιο παραγωγικό * αζιμούθιο; όντας λαός εμείς φτιαγμένος από στόφα εξυπνάδας και αγωνιστικότητας. Στις μέρες μας ο ποιητής Κ. Βάρναλης φρονώ πως είναι περισσότερος επίκαιρος από ποτέ, όταν μαστιγώνει την παθητικοποίηση: «δειλοί μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θαύμα».
Φταίει ίσως και αυτή η επικοινωνιακή γλίτσα με την ακατάσχετη πολιτική μπαρουφολογία και μπουρδολογία που μας ξεστρατίζει τη σκέψη και συνεχώς μας διολισθαίνει σε μια εικονική πραγματικότητα. Το δε πολιτικό μας σύστημα είναι πνιγμένο στην φαυλοκρατία, στην ευνοιοκρατία, στο νεποτισμό, στο ρουσφέτι. Στο τελευταίο τύφλα να ΄χει ο Ι. Κωλέττης (πολιτικός του 1821, πρώτος συνταγματικός πρωθυπουργός, ιδρυτής του κόμματος της φουστανέλας αλλά και του ξετσίπωτου ρουσφετιού). Ανέμπιστο και ανίκανο το πολιτικό μας σύστημα να σεβαστεί και να διαχειριστεί το δημόσιο χρήμα εξασφαλίζοντας τουλάχιστον τα πλέον στοιχειώδη για τον πολίτη.
Όσο για τους αρχηγούς των πολιτικών παρατάξεων με τις κουστωδίες τους-σε περίπου ρόλο δημοπίθηκου στις κολακείες τους-σχίζουν τα ιμάτιά τους και μαλώνουν για το ποιος θα μας πρωτοσώσει αλλά σωτηρία στον ορίζοντα δεν φαίνεται. Αφήστε που μπερδεύτηκε το παλιό με το καινούριο δηλαδή τρέλα στην τρέλα. Τελικά ζούμε σε μια δημοκρατία μιας ψευτοθεωρίας και όχι της πράξης και αυτό πρέπει επειγόντως να το αλλάξουμε.
Αυτά και πολλά άλλα θεωρώ πως δικαιολογούν τον τίτλο αυτής της γραφής.
* Αζιμούθιο είναι γωνία που σχηματίζεται από το μαγνητικό βορρά, το σημείο που βρισκόμαστε και από το σημείο που σκοπεύουμε να πάμε.
* Ο Αθανάσιος Ραούλης είναι εκπαιδευτικός, οικονομολόγος, τ. περιφερειακός δ/ντής της Α’/βάθμιας & Β’/βάθμιας Εκπαίδευσης Θεσσαλίας
