Του Πέτρου Ιωάννου*
Σε προηγούμενο άρθρο μου, αναλώθηκα στα υπέρ και τα κατά των πολιτών απ' τις πρόσφατες εκλογές, σε καιρούς ευρωκρατίας-ευρωκατοχής, μέχρι εκείνα τα χρόνια της τουρκοκρατίας-τουρκοκατοχής, εκθειάζοντας «των Ελλήνων τις κοινότητες που κάνουν νέους γαλαξίες».
Ωστόσο η διάκριση αυτή παραμένει ακόμη ζητούμενο σε καιρούς πλέον επιβίωσης, όπως ήρθαν τα πράγματα ή μάλλον όπως τα φέραμε σαν λαός, με την άκριτη, τυφλή και ''μουλωχτή'' εν πολλοίς εμπιστοσύνη προς ένα πολιτικό σύστημα, που όλο γέρνει, ήδη γηρασμένο και παραπαίει δίχως σχέδιο στο πουθενά. Μια εικόνα συνολικής φθοράς και αποσάρθρωσης που φαίνεται και στις δημοσκοπήσεις (άλλη πονεμένη ιστορία) με την επιλογή του: κανένα σε περίοπτη θέση.
Μου άρεσε ιδιαίτερα στη ραδιοφωνική μου εκπομπή, τούτες τις ημέρες ένας στίχος «...ο πόνος μπορεί να γίνει πυξίδα στην έρημη πατρίδα...».
Τούτο όμως προϋποθέτει υπέρβαση των αγκυλώσεων της πλειοψηφίας δυστυχώς των πολιτών αλλά και των κοινοβουλευτικών και μη κομμάτων εν συνόλω, όπως και κατάβαση απ' τις μπλε, ροζ και κόκκινες συννεφούλες (έκφραση που τη δανείζομαι από συντηρητικό-συστημικό ψηφοφόρο). Ομολογώ όμως με τα σημερινά δεδομένα, ''ήπιας'' προσαρμογής από μια περίοδο ευμάρειας σε εκείνη της ανέχειας οι πολίτες ψιλοβολεύονται και τα μπαλώνουν όπως - όπως, κοιτώντας να τα ’χουν καλά, όπως πάντα, με το νέο ισχυρό σύστημα έστω κι αν τους καλύπτει, όπως λένε, μόλις το 20%-30% των προσδοκιών τους και αδιαφορώντας για τις όποιες ανεπανόρθωτες ζημιές.
Θα περίμενε κανείς οργή και αντίδραση, απόρριψη και εκπεφρασμένη αγανάκτηση με συγκεκριμένη μορφή αυτή φορά και σχέδιο που να βασίζεται στα δικά του θέλω, στα δικά του προτάγματα, στα συμφέροντα των πολιτών του σήμερα και του αύριο και όχι στην περισπούδαστη, κουλτουριάρικη, θολή και αρχομανή παρεούλα που φροντίζει να μας ταπεινώνει κάθε μέρα και θα φαλκιδεύει το σήμερα και το αύριο των παιδιών μας και των παιδιών των παιδιών μας.
Τρίτη φορά, τρίτη ψήφος, δεύτερη ευκαιρία στους ίδιους, στον ίδιο θίασο ενώ το πρέπον θα ’ταν οι ευκαιρίες να δίνονταν και να δίνονται μόνο στα νέα παιδιά, στη νέα γενιά στο αύριο τους.
Κάποτε είχε νόημα και η λέξη ελπίδα, πάει κι αυτή πλέον στο γύψο όπως και η δημοκρατία. Ο ιστορικός του αύριο ίσως εύρει μια λέξη για την συμπεριφορά των ψηφοφόρων αυτής της περιόδου: απενοχοποίηση. Απενοχοποίηση για την επιλογή του χειμώνα και για τις επιλογές του παρελθόντος.
Είναι εμφανής η προσπάθεια να καλύψουν πρότερα λάθη, με νέα λάθη . έτσι όμως δεν πάμε πουθενά. Αντί να γίνουμε κάποτε πολίτες, καταλύτες θετικών εξελίξεων λουφάρουμε και λουφάζουμε στο εύθραυστο πλέον καβούκι μας. Όταν όμως δεν πρωταγωνιστούμε εμείς θα το κάνουνε οι άλλοι για εμάς χωρίς εμάς και εις βάρος μας και εμείς ταπεινοί κομπάρσοι θα παίζουμε την πρέφα μας στα καφενεία.
*Ο Πέτρος Ιωάννου ήταν εκπαιδευτικός - υποψήφιος βουλευτής με το Ε.Πα.Μ.
