Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
Ο πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη ζητάει ως πολίτης να προστατευθεί από τρομοκράτες.
Και, τα όσα έρχονται στην επιφάνεια από το αίτημά του αυτό, με αποδείξεις και ονόματα, πραγματικά σείουν συθέμελα ένα «σύστημα» συγκοινωνούντων δοχείων, μιας και ο καταγγέλλων-σύμφωνα με την «Καθημερινή»- στα έγγραφα που κατέθεσε προχθές στη Δικαιοσύνη περιλαμβάνει και ονόματα μελών της Κεντρικής Επιτροπής και της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα, τα συγκεκριμένα άτομα φέρονται σύμφωνα με πληροφορίες, να κατείχαν ρόλο μεσαζόντων μεταξύ βαρυποινιτών (ποινικών και τρομοκρατών) και κυβερνητικών στελεχών, ενώ ορισμένοι κατέχουν κυβερνητικά αξιώματα. Με βάση δε τα στοιχεία που κατέθεσε ο Γιάννης Πανούσης έρχονται στο φως και διάλογοι όπου έγκλειστοι ακούγονται να κάνουν από κοινού τις διαπραγματεύσεις - συνεννοήσεις με τα κομματικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για νομοθετικές παρεμβάσεις της κυβέρνησης και να συμφωνούν για την ανάγκη απομάκρυνσης του Γιάννη Πανούση από το υπουργείο!
Πραγματικά εφόσον όλα αυτά έχουν μία βάση αλήθειας- προς το παρόν τουλάχιστον δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε «αν» είναι ή δεν είναι αλήθεια γιατί επ’ αυτών θα αποφανθεί η Δικαιοσύνη στην οποία προσέφυγε ο κ. Πανούσης-ξεπερνάνε και την πιο ζωηρή φαντασία.
Η αλήθεια είναι ότι ο πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη δημιουργούσε την απορία: γιατί ανακατεύτηκε με την πολιτική;
Γιατί ένας καθηγητής Εγκληματολογίας και πρώην πρύτανης να τεθεί ως εξωκοινοβουλευτικός υπουργός Προστασίας του Πολίτη; Ίσως για να ζήσει το «έγκλημα» της πολιτικής εκ των έσω;
Φαίνεται ο άνθρωπος ότι είναι ένας «άλλος άνθρωπος». Δεν ανήκει στην συνομοταξία εκείνων που εντάσσονται στην πολιτική και εν τέλει απορροφώνται από αυτήν αντί να την απορροφήσουν και να την προσαρμόσουν στα δικά τους μέτρα και σταθμά. Ίσως γιατί πολλοί που ασχολούνται με την πολιτική-όχι όλοι αλλά πολλοί όπως έχει αποδειχθεί στην πράξη- δεν έχουν σταθερά προσωπικά μέτρα και σταθμά πριν εισέλθουν στην πολιτική και καταλήγουν να τα... σταθμίζουν ανάλογα με την εξέλιξη των πολιτικών τους συμφερόντων. Και επειδή ζούμε σε μία εποχή που διαρκώς μιλάμε για την απαξίωση της πολιτικής να μην ξεχνάμε ότι για να απαξιωθεί η πολιτική πρέπει προηγούμενα να έχουν απαξιωθεί οι πολιτικοί και για να απαξιωθούν οι πολιτικοί πρέπει οι ίδιοι να το έχουν επιτρέψει με τη συμπεριφορά τους και τις επιλογές τους.
Ο Γιάννης Πανούσης λοιπόν δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία.
Παρότι χρόνια ασχολείται με την πολιτική-πολύ πριν τον ΣΥΡΙΖΑ-φαίνεται ότι δεν ανήκει στην πολιτική, τουλάχιστον έτσι όπως την έχουμε συνηθίσει να ασκείται στην Ελλάδα και όχι μόνον (Γιατί βέβαια και οι πολιτικοί άλλων χωρών δεν είναι... αγγελούδια).
Πολλές φορές στη διάρκεια της θητείας του στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, αναρωτήθηκα με αφορμή ποικίλες δηλώσεις του «τι δουλειά έχει αυτός ο άνθρωπος με την πολιτική». Γιατί; Γιατί μετά την πρώτη φάση «ευφορίας» της «πρώτης φοράς Αριστερά» που και ο ίδιος την πέρασε, όταν τέλειωσαν τα πανηγύρια-και τέλειωσαν γρήγορα- και άρχισαν να φαίνονται τα προβλήματα και οι εγγενείς αδυναμίες συνοδευόμενες και από σαφή απειρία-άρχισε με τις δηλώσεις του να διαφοροποιείται και να ακολουθεί την «κοινή λογική» και όχι την «κομματική». Και σε θέματα του υπουργείου του, τα οποία τα αντιμετώπισε με τη ματιά του ανθρώπου που έχει την προσωπική καλλιέργεια, γνώση (λόγω αντικειμένου) και ευαισθησία από την μία, αλλά και την πρακτική λογική από την άλλη ώστε να τα διαχειριστεί ανάλογα (πετυχημένα ή όχι δεν είναι η ώρα να κριθούν) και σε ζητήματα ευρύτερης πολιτικής. Ζητήματα δηλαδή, που αφορούσαν στους χειρισμούς της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ της πρώτης περιόδου, ερχόμενος σε αντιπαράθεση αρκετές φορές με «συναδέλφους του» της Κυβέρνησης. Άλλωστε γι’ αυτό μπορεί να συμπεράνει κανείς, βρέθηκε και εκτός Κυβέρνησης στη δεύτερη περίοδο της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και μάλλον γι’ αυτό, σχολίασε και ο ίδιος με «σκωπτική» διάθεση, ότι ο πρωθυπουργός τον τίμησε δυο φορές, μια που τον έβαλε στην Κυβέρνηση και μία που δεν τον έβαλε για να τον προστατέψει. Και άλλωστε γι’ αυτό, επειδή γενικώς «ενόχλησε» και κάποιοι «σύντροφοι» σχολίασαν μάλλον με περιπαικτικό τρόπο τις καταγγελίες του πρώην υπουργού οτι δέχεται απειλές. Δεν τον θεωρούν «δικό» τους πια.
Ότι «ενοχλούσε» το βλέπαμε, τον βαθμό «ενόχλησης» όμως δεν τον υποψιαζόμασταν.
Τώρα τον μαθαίνουμε μέσω αυτών που καταγγέλλει. Όχι βεβαίως ότι και λοιποί πολιτικοί-και δη επικεφαλής του συγκεκριμένου υπουργείου- δεν έχουν «στοχοποιηθεί» από τρομοκράτες ή λοιπά εγκληματικά στοιχεία. Αυτά είναι γνωστά ότι συμβαίνουν παρότι η κοινή γνώμη ή δεν τα μαθαίνει ποτέ ή τα μαθαίνει εν μέρει και κατά λάθος ή τα μαθαίνει κατόπιν εορτής επ’ αφορμή κάποιου γεγονότος. Είναι άλλο όμως αυτό και άλλο να καταγγέλλεται άμεση διασύνδεση και «συνεργασία», πολιτικών προσώπων με τρομοκράτες και εγκληματίες. Γιατί στην περίπτωση αυτή «ο εχθρός» δεν βρίσκεται «προ των πυλών» αλλά «εντός των πυλών» και διαθέτει και το καλύτερο δυνατό καμουφλάζ.
Όταν μιλάμε για διασύνδεση της πολιτικής με τη διαπλοκή, μετά μεγίστης βδελυγμίας, τι εννοούμε;
Εννοούμε διαπλοκή συμφερόντων και «αλισβερίσι» οικονομικού χαρακτήρα. Αυτό κυρίως ως «συμπτωματολογία» παρουσιάζεται μεταπολιτευτικά (και πριν προφανώς αλλά μιλάμε για τις τελευταίες δεκαετίες) στην ελληνική πολιτική σκηνή και αυτό απασχολεί. Τις περισσότερες φορές απλώς «απασχολεί» και μετά... μπαίνει στο αρχείο.
Τώρα, αν οι ισχυρισμοί Πανούση είναι αληθείς, ανοίγει με τον πλέον επίσημο τρόπο ένα νέα «ένδοξο» κεφάλαιο, με μια νέου τύπου πολιτική «διαπλοκή». «Εγκλήματα» βεβαίως και τα δυο, η διαβάθμιση αλλάζει και τρομάζει ακόμη περισσότερο.
