Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
Λεφτά δεν πήραμε.
Καλά εντάξει, αυτό το έχουμε συνηθίσει! Δηλαδή αν λάχει και πάρουμε μπορεί να μας έρθει και κανένα ξαφνικό, κάνας «ντουβρουτζάς» να πούμε, από τη χαρά μας.
Πήραμε όμως μία ωραία δήλωση.
Που τι έλεγε; Ότι εντάξει καλούτσικα τα πάμε αλλά μέχρι να φθάσουμε στο σημείο να τα πάμε καλά και να πάρουμε και φράγκα προς αναγνώριση των καλών επιδόσεών μας έχουμε ακόμη δρόμο. Λεφτά δεν έχουμε, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα, το οποίο πλέον το έχουμε συνηθίσει και δεν μας κάνει εντύπωση. Άλλωστε, τι νομίζετε; Τα πρώτα 100 χρόνια (στην περίπτωσή μας είναι 100 μέρες όσες και αυτές της νέας κυβέρνησης) είναι δύσκολα, μετά συνηθίζει κανείς.
Τώρα βεβαίως επειδή έκαναν μία κοινή δήλωση (διότι στα άλλα Γιούρογκρουπ δεν έκαναν καν) ελπίζουμε ότι ο Ντράγκι θα συγκινηθεί και θα μας δώσει τουλάχιστον αυτός, μέσω της ΕΚΤ μία «λάσκα» να τη βγάλουμε μέχρι…. Μέχρι πότε; Είναι ένα θέμα και αυτό, γιατί παραμένει «μυστήριο» το «μέχρι πότε»… αν ποτέ!
Οπότε αυτές οι εξελίξεις δεν είναι καν είδηση.
Είναι πάνω-κάτω μία από τα ίδια.
Η «είδηση» είναι αλλού. Ότι δηλαδή, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, από Σόιμπλε, μέχρι Σαπέν, Ντάισελμπλουμ, Σουλτς και δεν συμμαζεύεται, τα διάφορα «κεφάλια» της Ευρώπης, ούτε λίγο ούτε πολύ μας προτρέπουν να πάμε σε δημοψήφισμα. Αν και ο Ντάισελμπλουμ ανέφερε ότι αν γίνει δημοψήφισμα θα χαθεί πολύτιμος χρόνος, από αυτόν που προφανώς δεν διαθέτουμε.
Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται γι΄ αυτούς, τους ίδιους που μερικά χρόνια πριν, το 2011 πέσανε να φάνε τον Γιώργο Παπανδρέου, και τελικά τον έφαγαν, που είχε θέσει θέμα δημοψηφίσματος.
Βέβαια το 2015 δεν είναι 2011. Διότι αν τότε είχε γίνει το δημοψήφισμα και εμείς, ανυποψίαστοι επίσης για τον βαθμό και το μέγεθος του προβλήματος όπως και για τον Γολγοθά που ξανοιγόταν μπροστά μας, λέγαμε ας πούμε ότι βγαίνουμε από την ευρωζώνη, τότε θα είχε καταρρεύσει ολόκληρη, καθότι ήταν πλήρως απροετοίμαστη για κάτι τέτοιο.
Ενώ τώρα είναι προετοιμασμένοι, οι δανειστές και εταίροι. Ρίσκο υπάρχει βεβαίως και πάλι, άλλα όχι στο μέγεθος και στην ένταση που υπήρχε τέσσερα χρόνια πριν και πολλοί θεωρούν ότι μία πιθανή έξοδος της Ελλάδας θα μπορούσε να είναι «διαχερίσιμη». Αλώστε έξοδος από τον σκληρό πυρήνα της ΕΕ –δηλαδή από τις χώρες που έχουν κοινό νόμισμα-δεν σημαίνει και έξοδος από την ΕΕ, οπότε… Οπότε είναι μία παρηγοριά και αυτή και για μας και γι΄αυτούς οι οποίοι για γεωστρατηγικούς λόγους, θέλουν να διατηρήσουν τον έλεγχο πριν πλακώσουν οι Ρώσοι.
Από ό,τι φαίνεται οι εταίροι έχουν απλώς απηυδήσει, αν όχι βαρεθεί, αν όχι μπαφιάσει.
Δεν μπορούν τρεις μήνες τώρα να βρουν πεδίο συνεννόησης με τη νέα ελληνική κυβέρνηση, έχουν μπλέξει τις δικές τους κόκκινες γραμμές με τις δικές μας κόκκινες γραμμές και έχουν έρθει και έχουν γίνει ένα κόκκινο κουβάρι. Πάνε κι έρχονται κλιμάκια, γίνονται και ξαναγίνονται Γιούρογκρουπ και τελικά… Και τελικά όλα τριγύρω αλλάζουνε (επειδή στο μεταξύ περνάνε και οι εποχές) και όλα τα ίδια μένουν, διότι σημείο σύγκλισης δεν υπάρχει για να σημειωθεί ένα ουσιαστικό βήμα.
Οπότε σου λένε «δεν πρόκειται να βρούμε άκρη με αυτούς, δεν κάνουν ένα δημοψήφισμα, αφού το τραβάει και ο οργανισμός τους, να λυθεί ο γόρδιος δεσμός και το κρίμα στον λαιμό τους. Εν τέλει μπορεί και αυτή να είναι μία κάποια λύση». Διότι σου λένε οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι Ελληνες σε συντριπτικό ποσοστό θέλουν να μείνουν στο ευρώ, οπότε αν ψηφίσουν αναλόγως και στο δημοψήφισμα θα λύσουν τα χέρια της κυβέρνησης με τις αριστερές αγκυλώσεις να πάρει αντιλαϊκά μέτρα.
Κάπως έτσι το έχουν στο μυαλό τους, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι είναι προετοιμασμένοι για παν ενδεχόμενο και πετάνε την μπάλα στο γήπεδο της Ελλάδας. Επιπλέον το «υπερόπλο του δημοψηφίσματος» όπως το αποκάλεσε και εκείνος ο απίθανος Φίλης με τις απίθανες απόψεις περί διάφορων θεμάτων, έχει χάσει πλέον το στοιχείο του αιφνιδιασμού. Για να μην πούμε ότι έχει «αφοπλιστεί» από τη στιγμή που οι δανειστές το επιζητούν ως ένα βαθμό και ο μόνος κίνδυνος που πραγματικά υπάρχει είναι τελικώς να… αυτοπυροβοληθούμε!
Άλλωστε το λένε (οι δανειστές) ότι «η Ελλάδα μας εκβιάζει απειλώντας ότι θα αυτοκτονήσει».
…Και ξέρετε, αυτό εξηγείται και ψυχολογικώς. Πολλές φορές ο αυτόχειρας θεωρεί ότι αφαιρώντας τη δική του ζωή εκδικείται εκείνους που θεωρεί ότι του έκαναν κακό, ότι τον πλήγωσαν, ότι τον αδίκησαν και γενικά… «άτιμη κοινωνία που άλλους τους ανεβάζεις και άλλους τους κατεβάζεις». Και μπορεί μεν όταν αυτόχειρας χάσει τη ζωή του να αισθανθούν τύψεις οι υπαίτιοι (που δεν είναι και τελείως βέβαιο), μπορεί να στεναχωρηθούν για ένα διάστημα αλλά… Αλλά ως γνωστόν η ζωή συνεχίζεται και τελικά αυτός που έχει σίγουρα χάσει είναι αυτός που έχασε τη ζωή του.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων συνεδρίασε χθες το κυβερνητικό συμβούλιο.
Το οποίο τα βρήκε «όλα καλά κι όλα ωραία χθες ήσουν με άλλονε παρέα» και επειδή είμαστε και από τη φύση μας «ανάποδοι» εμείς οι Ελληνες, τώρα που οι δανειστές λένε «ΟΚ θέλετε δημοψήφισμα; Κάντε!» τώρα… Τώρα, βγήκε λέει μέλος του κυβερνητικού συμβουλίου και είπε «Δημοψήφισμα γιατί; Βλέπετε κανένα αδιέξοδο;»!
Όχι καλέ! Αντιθέτως! Βλέπουμε πολλαπλές εξόδους κινδύνου από την ευρωζώνη!
