Από τότε που έχουμε αντιληφθεί, όσοι το έχουμε αντιληφθεί, όσο το έχουμε αντιληφθεί και όπως το έχουμε αντιληφθεί, πόσο βαρύ φορτίο κουβαλάμε, όλοι μας, με το δημόσιο χρέος, πέρασαν περίπου έξι χρόνια. Και το φορτίο μεγαλώνει κάνοντας ακόμα πιο δύσκολη μια κάποια ανακούφιση, μια κάποια λύση του προβλήματος. Ακούγονται κάποια νούμερα που προκαλούν δέος: κάτι για 200άρες δις, κάτι για 300άρες δις, κάτι για 300άρες-φεύγα, σε απόλυτους αριθμούς! Και αντίστοιχα ιλιγγιώδη νούμερα, ως ποσοστό του ΑΕΠ!
Κανονικά, δεν θα έπρεπε να ξαφνιαζόμαστε, αφού στην ιστορία του ελληνικού κράτους, από τις πρώτες ώρες της ίδρυσής του, έχουν καταγραφεί άλλες τρεις-τέσσερις καταστάσεις πτώχευσης, αν καλά θυμάμαι. Εκείνο, όμως, που καλά θυμάμαι είναι ότι αυτήν την Ιστορία ΔΕΝ μας την έμαθαν, όπως έπρεπε. Ίσως γιατί είναι από τις δυσάρεστες εγγραφές της. Και τώρα, ανιστόρητοι, είμαστε υποχρεωμένοι να γράψουμε Ιστορία: αυτήν που θα μάθουν, μετά από 50 χρόνια, οι απόγονοί μας…
Με τέτοιες σκέψεις δημιουργείται μια αμηχανία, ευεξήγητη νομίζω. Ιδιαίτερα όταν λείπουν και οι ειδικές, οι περίτεχνες και απαιτητικές οικονομολογικές γνώσεις. Και η λειψή γνώση μπορεί να οδηγήσει σε σύγχυση με την αντίστοιχη γνώμη. Είναι γνωστή αυτή η τόσο θελκτική παραδρομή…
Με τον ορθολογισμό, όσος είναι διαθέσιμος, συμπεραίνεται ότι ή θα «σηκώσουμε τα χέρια ψηλά» ή θα τολμήσουμε μια επενδυτική εθνεγερσία, ή κάτι ανάλογο, για να λυθεί το πρόβλημα. Δηλαδή να έρθουν «φιλέλληνες» επενδυτές που θα πιούν το αίμα του λαού με το μπουρί, αλλά και έλληνες από-επενδυτές που προτιμούν αγορές στο Λονδίνο και σε offshore.
Με τον πολιτικάντικο ανορθολογισμό, αυτόν που χρεώνουμε σε πολλούς πολιτικούς μας, ούτε ατομικό άλλοθι αθωότητας εξασφαλίζουμε, αλλά ούτε και-κυρίως-τη λύση. Ούτε, φυσικά, προσφέρεται ο σουρεαλισμός, για τον οποίο γράφαμε την περασμένη Κυριακή. Καταφυγή, άλλη μια φορά, στο ‘μπαίγνιο’, για την ακρίβεια στο λογοπαίγνιο. Με μια μικρή αφήγηση, μια φυλαγμένη σοδειά από καλοκαιρινά διαβάσματα. Ψάχνοντας «ισοδύναμα μέτρα», πως τα λένε, για να αντιμετωπιστεί η κατήφεια…
Μπαίνει, λοιπόν, στο μπάνιο ο σύζυγος για ένα ντουζάκι, μόλις βγήκε η σύζυγός του. Εκείνη τη στιγμή χτυπάει το κουδούνι της εξώπορτας.
-«Δες από το ματάκι της πόρτας, ποιος είναι!» προστάζει με φροντίδα, από το μπάνιο, ο σύζυγος.
Η κυρία, όμως, προτιμάει να τυλιχτεί σε ένα μπουρνούζι και ανοίγει την πόρτα. Ο άντρας που στέκεται απέναντί της, ευχάριστα ξαφνιασμένος, της προτείνει ψύχραιμα:
-«Κυρία μου, αν με αφήσετε να σας χαϊδέψω όπως είστε, θα σας δώσω 500 ευρώ…»
Η κυρία, μετά από μικρό δισταγμό, συμφωνεί και βγάζει το μπουρνούζι. Σε λίγο, ο άντρας φεύγει. Η κυρία ξαναντύνεται και γυρίζει προς το μπάνιο. Ακούγεται ο άντρας της:
-«Ποιος ήταν;»
-«Ήταν ο κυρ-Αλέκος, ο γείτονας!» του απαντάει.
-«Σου είπε τίποτα για τα 500 ευρώ που μου χρωστάει;»
Στο σημείο αυτό η αφήγηση σταματάει και ο σεναριογράφος, ο ιστοριογράφος του χρέους για την ακρίβεια (…) αφήνει στον αναγνώστη το ελεύθερο να δώσει τη συνέχεια ή να πλάσει τις δικές του…διασκευές.
Σε μια πρώτη εκδοχή η κυρία απαντάει στον σύζυγο: «Του είπα να ξανάρθει αύριο…». Λίγο φτηνή η εκδοχή και αδικεί την κυρία. Όμως, ισχύει και ότι είναι καταστροφικό να αρχίσεις να δανείζεσαι, ή να δανείζεις, με εύκολα και ευχάριστα δανεικά…
Σε άλλη διασκευή, ο κυρ-Αλέκος δεν οφείλει, αλλά ήρθε για να ζητήσει κι άλλα 500 δανεικά. Σ’ αυτήν την περίπτωση, η κυρία απαντάει στον άντρα της πάλι με τον ίδιο τρόπο: «Του είπα να ξανάρθει αύριο…». Διότι και αυτή, ως ελληνίδα πολίτης, γνωρίζει πολύ καλά πόσο δύσκολα βρίσκεις δανεικά και πως εξυπηρετείται το δημόσιο χρέος…Ιδιαίτερα, όταν αυτό αυγατίζει ανεξέλεγκτα!
Τέλος, υπάρχει και μια τρίτη εκδοχή, αυτή που μου περιέγραψε φίλος οικονομολόγος, που διατηρεί και τη διαύγειά του αλλά βαρύνεται και με το ‘στίγμα’ του χιούμορ: «Πρόσεξε» μου είχε γράψει «το δημόσιο χρέος είναι μια τριγωνική σχέση ανάμεσα στον δανειστή, στον δανειολήπτη και στο ίδιο το απρόσωπο ποσό του χρέους, όπως και οι ανθρώπινες τριγωνικές σχέσεις. Έχει ανάλογες…ρυθμίσεις».
Με αυτήν τη βοήθεια μπορούμε να πλησιάσουμε μια πιο ρεαλιστική εκδοχή. Επειδή, λοιπόν, οι ανθρώπινες τριγωνικές σχέσεις, σε μεγάλο βαθμό επηρεάζονται από ορμονικές ρυθμίσεις, πεπερασμένες και όχι ανεξάντλητες, ας ρυθμίσουμε κι εμείς τις βιονικές μας αντοχές απέναντι στο χρέος. Για να αποφύγουμε-τουλάχιστον-ξαφνιάσματα…Σκανδαλισμός από «ρυθμίσεις», με επίκληση τη δήθεν-άγνοια για το δημόσιο χρέος δεν συγχωρείται πλέον!
xatzis@hotmail.com
