* Του Κων/νου Ι. Παπακωνσταντίνου
Η Ελληνική Αριστερά, λέγε καλύτερα Έλληνες Κομμουνιστές ανέκαθεν παρουσίαζε σοβαρές παθογένειες, που πάντα την άφηναν στο περιθώριο της παγκόσμιας πραγματικότητας. Παθογένειες, που την καθιστούν ανίκανη να παίξει πρωταρχικό ρόλο, στο Διεθνές γίγνεσθαι. Ιδεοληψίες, εμμονές άστοχες, συνεχείς τάσεις κομματικά διχαστικές, διασπάσεις, εμφύλιοι διαξιφισμοί, κατακερματισμός δυνάμεων. Θυμηθείτε τις τελευταίες εκλογές. Περίπου 6 ή 7 κόμματα του κομμουνιστικού χώρου, κατέβηκαν αυτόνομα με καταφανές το μένος και το μίσος κατ` αλλήλων. Κ.Κ.Ε. – ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΤΑΡΣΙΑ – ΚΚΕ(Μ-Λ) – ΚΚΕ(Λ.Μ.) – Ο.Κ.Δ.Ε. – ΛΑΕ (Λαφαζάνη) κ.ά. με πολλή θολούρα το καθένα. Με καμιά συγκεκριμένη πρόταση. Με λόγο αδόμητο και εξωπραγματικό. Χρόνια τώρα παραμένουν δέσμιοι μιας παλαιομερολογήτικης πολιτικής. Δεν έχουν κάτι το φρέσκο να προτείνουν. Παραμένουν δέσμιοι και προσκολλημένοι σε παρωχημένα και αποτυχημένα πολιτικά και οικονομικά μοντέλα. Σε πολιτικές κρατικισμού, που αποδοκιμάστηκαν και κατέρρευσαν ως χάρτινος πύργος.
Στην Ευρώπη, αλλά και διεθνώς γίνονται ριζοσπαστικές μεταβολές, που δεν μπόρεσαν να τις μελετήσουν και να τις εκμεταλλευτούν. Περνάμε μια καμπή της Ιστορίας, όπου τα πάντα αλλάζουν. Και σε τούτες τις αλλαγές η Ελληνική Αριστερά, στέκεται ανίκανη να πρωτοστατήσει και να οικειοποιηθεί τη συναίνεση πλατιών κοινωνικών στρωμάτων. Απλώς θέλει να γυρίσει το ρολόι της Ιστορίας πίσω. Αυτό όμως είναι ουτοπικό. Η πλειοψηφία των Ελλήνων την αρνείται διαρρήδην. Πολύ μπλα-μπλά. Μιλάει για μέρες ελπίδας, αξιοπρέπειας, δικαιοσύνης, ισότητας κ.ά. Δεν έχει όμως προτάσεις και λύσεις πειστικές και βιώσιμες. Ανίκανη να κατανοήσει τους θεσμούς, τους κανόνες και το ιδεολογικό βάθρο, πάνω στο οποίο στηρίζεται η Ευρώπη, αλλά και άλλα προηγμένα κράτη. Δεν μπορεί ακόμα να δει τα αποτελέσματα, των όσων κρατών αποδέχονται και εφαρμόζουν τις ιδεοληψίες, τις εμμονές σε ιδεολογικά δόγματα, όπως είναι η Β. Κορέα, η Βενεζουέλα κ.ά. Εγκαθιδρύθηκε κανένα από τα κράτη αυτά με Δημοκρατικές διαδικασίες; Με εκλογές και ελεύθερη βούληση του λαού; Όχι. Μόνον με το αίμα, τη βία, την ντροπή.
Γα πρώτη φορά η Αριστερά, κέρδισε την εξουσία, με περιφανή εκλογική νίκη. Να όμως. Το αποκύημα της νίκης αυτής ήταν εφταμηνίτικο και ετελεύτησεν αδόξως. Η σημερινή βέβαια Κυβέρνηση κάθε άλλο είναι παρά Αριστερή.
Κάθε φορά, που η Κομμουνιστική ηγεσία, πρέπει να πάρει μελετημένες και πραγματοποιήσιμες αποφάσεις, αστοχεί. Το μόνο που καταφέρνει είναι να δημιουργήσει προβλήματα. Ο Ηλίας Ηλιού, ήπιος και σώφρων πολιτικός, είπε κάποτε: «Θα ήθελα να γράψω ένα βιβλίο, για τους Έλληνες Κομμουνιστές, με τον τίτλο «Ο δρόμος με τις πεπονόφλουδες». Γιατί οι Η.Π.Α. οι Άγγλοι και η Ελληνική Δεξιά, είχαν τοποθετήσει πεπονόφλουδες στο δρόμο των Κομμουνιστών κι αυτοί έβαλαν τα δυνατά τους, να τις πατήσουν όλες».
Προφανώς πίστευε, πως οι ενέργειες των Ελλήνων Κομμουνιστών το 1944, με την προσήλωση στα Σοβιέτ, το αντάρτικο, το Σύμφωνο της Βάρκιζας, το παιδομάζωμα κ.ά. υπήρξαν κλασικά σφάλματα εκ μέρους των. Αμαρτίες της Αριστεράς. Φαμφάρες, προβοκάτσιες, διασπάσεις, πολυμορφία αρχικών τάσεων. Παντού και πάντα τα ίδια.
Διάβασα προ ημερών ένα ενδιαφέρον βιβλίο: «Η εξέγερση της Τασκένδης» ενός παλαίμαχου κομμουνιστή, στελέχους του ΚΚΕ και Αρχισυντάκτου εφημερίδας των εξόριστων Ελλήνων της Ουγγαρίας. Μετά την ήττα του Αντάρτικου από τον Εθνικό Στρατό, χιλιάδες Έλληνες πήραν το δρόμο της ξενιτειάς. 12.000 απ` αυτούς εστάλησαν στην Τασκένδη στα βάθη της Ρωσικής Ασίας. Οι κλιματολογικές συνθήκες άθλιες. Εργάτες σε εργοστάσια, στεγασμένοι σε ξύλινες παράγκες. Χώρια οι γυναίκες από τους άνδρες. Προσκλητήριο πρωί-βράδυ. Και πού να πάνε οι έρμοι. Κοινό συσσίτιο. Από το Βίτσι και το Γράμμο, όπου πολέμησαν για τα πιο ωραία ιδανικά, βρέθηκαν σε τραγικό περιβάλλον. Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν συμπολεμιστές, ομοϊδεάτες, έστω και με ουτοπικά όνειρα. Δεμένοι από τη μοίρα σαν αδέλφια. Όλα αυτά έπρεπε να τους ενώσουν, σα μια γροθιά. Κι όμως μετέτρεψαν την Τασκένδη σε Πράγα της Ελληνικής Αριστερά. Απίθανες έριδες μεταξύ τους. Χωρισμένοι σε «Ζαχαριαδικούς» και μη. Μίσος αβυσσαλέο μεταξύ τους. Έφτασαν σε μάχες σώμα με σώμα. Με καδρόνια και μαχαίρια. Επενέβη ο Ρωσικός Στρατός και πολλοί απ` αυτούς πήραν το δρόμο για τις παγωμένες στέπες της Σιβηρίας, εκεί στο Σαγκρούν. Απ` όπου ελάχιστοι επέζησαν. Εκεί όπου πέθανε εξόριστος και ο Ζαχαριάδης, πνιγμένος από το Σιβηρικό ψύχος και τα κρίματά του.
Αυτοί είναι οι Έλληνες Κομμουνιστές. Τους είδαμε σε μικρογραφία με τους Λαφαζάνηδες και τους Στρατούληδες. Η Αριστερά στην Ελλάδα είναι μια αξιόλογη πολιτική δύναμη. Ενωμένη θα έκανε θαύματα. Δυστυχώς αυτοαναιρείται με διασπάσεις και έριδες. Ποτέ δεν μπόρεσε να δώσει στο λαό λύσεις και προοπτικές ωφέλιμες, για τον τόπο. Είναι δεμένη στο άρμα μιας βιοθεωρίας ξεπερασμένης και αποτυχημένης.
