Το όνομα που αγάπησα, ακούγεται Ελλάδα, φοράει
θάλασσα πλατιά, γαλάζια ορχιδέα, την τραγουδάνε
στα νησιά, του ήλιου την καντάδα, καύχημα ευλάβεια
μεγαλόπρεπη ιδέα.
Τα όρη σου υψώνονται εις του Θεού τα μάτια,
Αρχέγονη, αιώνια, αθάνατη Ελλάδα, από το
σώμα του Θεού πολύτιμα κομμάτια, Νύφη του
Ουρανού στην θεϊκή παστάδα.
Η ιστορία σου μακρυά, απλώνεται στους αιώνες, την
άνοιξη του πνεύματος έφερες στους βαρβάρους, άρχοντες
ταπεινούς έστεφες με κορώνες, γέννησες ήρωες τραγικούς
της τόλμης και του θάρρους.
Κι ήρθαν τα γκρίζα χρόνια της σκλαβιάς, η
ομίχλη έφερε την θλίψη, την μελαγχολία, η
σιωπή αντίσταση στο ξερίζωμα της γενιάς,
έμειναν ανάμνηση τα περασμένα μεγαλεία.
Κι ήρθε η ώρα να προσευχηθείς στην Άγια Εκκλησία δεν
στέρεψαν οι αντοχές, δεν έσβησε η ελπίδα, πάλι όρθια
στάθηκες με αίμα και θυσία, στα μάτια σου στο βλέμμα
σου τον θρίαμβο τον είδα.
Ντίνος Φελλούς
