Του Ηλία Κωτούλα
Απέξω από ένα λύκειο περνούσα πριν λίγες μέρες και ξαφνιάστηκα απ' τις φωνές των παιδιών, που φώναζαν ρυθμικά "Εκδρομή Ε-Εκδρομή". Ο νους μου γύρισε νοσταλγικά στα χρόνια που ήμουν μαθητής στο Γυμνάσιο.
Θυμήθηκα τις εκδρομές που πηγαίναμε τις όμορφες φθινοπωρινές μέρες και πολλές φορές και το χειμώνα, όταν ο καιρός το επέτρεπε, στα "ισιώματα", στους πρόποδες της Βέλιας.
Στο μέρος αυτό οι κτηνοτρόφοι άπλωναν τις ζωοτροφές και τάιζαν τα γιδοπρόβατά τους κι ήταν χαρά Θεού να βλέπεις χιλιάδες ζωντανά να τρώνε και να λιάζονται στα προσήλια και στις καλοτοπιές.
Μπορεί η ιδιαίτερη πατρίδα μου να ήταν ορεινή, σχεδόν στα 1000 μέτρα, ήταν όμως ήμερη και καρπερή κι όπου υπήρχε λίγο χώμα υπήρχε και βλάστηση. Στα προσήλια αυτά ισιώματα, στα ισιάδια, όπως τα λέγαμε, το Γυμνάσιό μας συχνά πήγαινε εκδρομές, περιπάτους και απολαμβάναμε τις χειμωνιάτικες λιακάδες, που ήταν άφθονες και ζεστές. Απ' όλες τις εκδρομές, μια θα μου μείνει αξέχαστη: Εκεί που παρέες-παρέες, κάναμε βόλτες και συζητούσαμε διάφορα, ακούστηκε μια κοριτσίστικη φωνή: "Ένα φίδι - μια οχιά. Έχει στο στόμα μια γκουστέρα και την καταπίνει ζωντανή, σιγά-σιγά".
Όλοι τρέξαμε προς το μέρος της και μείναμε με το στόμα ανοιχτό, μπροστά στο όχι και τόσο ευχάριστο θέαμα, το μάλλον ανατριχιαστικό. Ο γυμναστής μας μ' ένα ξύλο που κρατούσε τη σκότωσε χτυπώντας τη στο κεφάλι. Όλοι τρέξαμε κοντά κι όταν πλησιάσαμε αρκετά μείναμε έκθαμβοι από τα τόσο ωραία χρώματα που είχε κι απ' το τρίγωνο στο κεφάλι, που ήταν τόσο όμορφο που όσες φορές το φέρνω ακόμα και τώρα στο νου μου, νιώθω θαυμασμό.
Γεμίζουν την ψυχή μου ετούτες οι αναμνήσεις και τ' αναπολήματα απ' τα χρόνια μου τα παιδικά. Μπορεί αν μην είχαμε τα καλά και τις ευκολίες που έχουν τα σημερινά παιδιά. Ήμασταν όμως πιο ξένοιαστα και ξεφρόντιστα. Πιο ευτυχισμένα. Τώρα τα παιδιά τα φορτώσαμε μ' ένα σωρό φροντίδες, που ακόμα και για τα παιχνίδια τους δυσκολεύονται να βρουν ευκαιρίες και χρόνο κι έτσι τους κάνουμε κακό.
Τους βάλαμε ασχολίες και φροντίδες πέρα απ' τις δυνάμεις τους. Πέρα απ' όσα μπορούν και δυσκολέψαμε τη ζωή τους. Οι απαιτήσεις βέβαια σήμερα για τη μόρφωσή τους είναι πολλές που πολλές φορές δεν τ' αφήνουμε ούτε ανάσα να πάρουν, που λέει ο λόγος. Τα γεμίσαμε με αγωνία και άγχος που δεν τους βγαίνει σε καλό.
Έχασαν την ξεγνοιασιά και την ανεμελιά και φορτωμένα με προβλήματα τρέχουν να φτάσουν σε στόχους που δεν είναι για την ηλικία τους.
Αυτά περνούν απ' το μυαλό μου κάθε φορά που αφήνω τη σκέψη μου να γυρίσει στα παλιά και γιομίζουν την ψυχή μου με αναπολήσεις και νοσταλγία. Λαχταρώ πραγματικά πότε θα 'ρθει η ώρα να ζήσω έστω και για λίγο τις όμορφες εκείνες στιγμές, γιατί τα χρόνια φεύγουν ή - για να 'μαι πιο κοντά στην πραγματικότητα - έφυγαν, και δεν είμαι βέβαιος αν θα ξαναπροφτάσω να τις ξαναζήσω. Όμως, δεν χάνω τις ελπίδες μου, γιατί ακριβώς απέναντι απ' την πίσω βεράντα του σπιτιού μου είναι μια μουσμουλιά που δίνει κουράγιο και αναπτερώνει τις ελπίδες μου για λίγη ζωή ακόμα.
Όπως τη βλέπω θαρρετή και προκλητική να πετά χειμωνιάτικα τους ανθούς και να δένει τους καρπούς της, παίρνω κουράγιο για να συνεχίσω τη ζωή μου.
Ας είναι ευλογημένο το δέντρο που μου δίνει κουράγιο. Κάθε μέρα που το κοιτάζω το καμαρώνω και το ευγνωμονώ που μου δίνει την αιτία να σκέφτομαι διαφορετικά για τη ζωή. Και να προβληματίζομαι.
