Του Γιάννη Μήτσιου Φυσικού - Νομικού
Τις προάλλες συναντήθηκα με έναν παλιόφιλο και καθίσαμε να πιούμε έναν καφέ. Στην κουβέντα μας φτάσαμε κάποια στιγμή στην υφαλοκρηπίδα. Ο φίλος μου άρχισε να μου περιγράφει τα πλεονεκτήματα που έχει η αξιοποίηση της υφαλοκρηπίδας. Με την αξιοποίηση των αποθεμάτων του φυσικού αερίου και του πετρελαίου που θα μπορούσαμε να εξάγουμε θα βελτιώσουμε πολύ την ποιότητα της ζωής μας. Περίπου μου τόνισε ότι θα τρώμε με χρυσά κουτάλια. Όταν τον ρώτησα τι είναι αυτή η υφαλοκρηπίδα δεν ήξερε να μου απαντήσει.
Η περίπτωση του φίλου μου δεν είναι σπάνια. Είναι πολλοί αυτοί που έχουν άποψη επί ενός θέματος χωρίς να έχουν γνώση του θέματος. Χωρίς να ενδιαφέρονται να μάθουν τι σημαίνει η λέξη που χρησιμοποιούν, χωρίς να ρωτήσουν κάποιον άλλον ή να ανοίξουν κάποιο λεξικό. Και, βέβαια, αγνοώντας τους αρχαίους προγόνους μας οι οποίοι τόνιζαν "αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις".
Χωρίς να παριστάνω, τον φιλόλογο, έχω τη γνώμη ότι και αυτή η γλωσσική αναπηρία είναι αποτέλεσμα της διδασκαλίας της γλώσσας και της αξιολόγησης της διδασκαλίας στο σχολείο. Είναι θέμα παιδείας. Η κυριαρχία της παπαγαλίας επίσης φέρει μεγάλο μέρος ευθύνης για την όλη κατάσταση. Και ενώ είναι κοινό μυστικό η γλωσσική μας αδυναμία και το χαμηλό επίπεδο της εκπαίδευσης δεν γίνεται καμία προσπάθεια βελτίωσης της κατάστασης. Η φετινή, ιδιαίτερα, σχολική χρονιά άρχισε με τους πλέον κακούς οιωνούς. Χιλιάδες είναι τα κενά των εκπαιδευτικών στα σχολεία με αποτέλεσμα πολλά σχολεία να υπολειτουργούν και αρκετά να μην λειτουργούν καθόλου.
Επιτέλους, κάποτε πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η σωστή παιδεία είναι η ραχοκοκαλιά του έθνους. Ας μην μας διαφεύγει ότι και οι πτυχιούχοι πανεπιστημίων που μεταναστεύουν στο εξωτερικό για εξεύρεση εργασίας υποβάλλονται σε εξετάσεις για τον έλεγχο του γνωσιολογικού τους επιπέδου και είναι δυνατόν να τοποθετηθούν σε θέσεις κατώτερες των τυπικών τους προσόντων.
Όλα αυτά τα κενά και τις αδυναμίες του εκπαιδευτικού μας συστήματος έρχεται να τα καλύψει το φροντιστήριο. Πάντα έτσι συμβαίνει: Όταν η παιδεία δεν είναι ικανή να καλύψει τις ανάγκες της κοινωνίας έρχεται η παραπαιδεία να αναλάβει αυτή τον ρόλο. Όπως συμβαίνει γενικότερα: Όταν το κράτος αδυνατεί να καλύψει τις ανάγκες που περιμένει ο πολίτης τότε έρχεται το παρακράτος να το αντικαταστήσει.
Σήμερα, που ζούμε στη λεγόμενη εποχή της επιτάχυνσης της ιστορίας, το κόστος της προσπάθειας να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις της είναι σημαντικό. Οι εξελίξεις στον τομέα της επιστήμης και της τεχνολογίας είναι ιλιγγιώδεις. Για να μην χάσουμε το τρένο της ιστορίας, για να μην μείνουμε στάσιμοι, πρέπει κι εμείς να αυξήσουμε τις προσπάθειές μας στον τομέα της παιδείας. Αυτό που μέχρι χθες θεωρούσαμε σημαντικό και απαραίτητο να το γνωρίζουμε, σήμερα θεωρείται ασήμαντο και περιθωριακό. Και αυτή η πορεία, αυτή η εξέλιξη δεν προβλέπεται να αναστελεί ή να σταματήσει. Η συχνή επικοινωνία των λαών επιβάλλει τη γνώση κάποιας ή κάποιων ξένων γλωσσών. Αλλιώς τα άτομα και οι λαοί απομονώνονται. Και εκεί, επομένως, πρέπει να καταβάλουμε πρόσθετες προσπάθειες για να μην μείνουμε εκτός της τρέχουσας πραγματικότητας και να χάσουμε το τρένο της ζωής.
Όλα αυτά, όπως και πολλά άλλα, μας επιβάλλουν να αναλάβουμε το οποιοδήποτε κόστος, προσωπικό ή εθνικό. Να πιστέψουμε ότι κάθε ευρώ που διαθέτουμε για τη μόρφωσή μας είναι σαν μια κατάθεση που θα μας αποδίδει τόκους εφ΄ όρου ζωής. Εστω και αν χρειαστεί να κόψουμε κάτι από τη διασκέδασή μας, το καλό ντύσιμο και την όποια καλοπέρασή μας. Και αυτό θα πρέπει να γίνει κατανοητό όχι μόνο από τους πολίτες αλλά και από την ηγεσία αυτής της χώρας. Οι διαπρέποντες, και είναι πολλοί, τα καταφέρνουν χάρη και στη δική τους προσπάθεια.
