Από τον Γεώργιο Ξενόφο
Είναι αλήθεια ότι ευρύτερα τμήματα του λαού έδειξαν ανοχή στα σκληρά μέρα που ακολούθησαν (και ακολουθούν ακόμη και σήμερα) στο όνομα της εξόδου από την κρίση. Σήμερα όμως οι περισσότεροι δεν ξέρουν αν πρέπει να αισιοδοξούν ή να ανησυχούν, αν δικαιώνονται ή διαψεύδονται σ΄αυτά που προσδοκούσαν. Η νέα κυβέρνηση (εφταμήνου έστω) δυστυχώς στις διαρθρωτικές αλλαγές έχει υστερήσει αρκετά. Η κρατική μηχανή δεν βρίσκει σωστό βηματισμό. Σε μερικές μάλιστα περιπτώσεις απορρυθμίζεται περαιτέρω. Ολο το βάρος έχει ριχτεί στο υπ. Οικονομικών. Όλα στο βωμό του οικονομισμού. Οι λίστες των μεγαλοκαταθετών περιφέρονται από συρτάρι σε συρτάρι και δεν ελέγχονται και ο μεγάλος πλούτος μένει προστατευόμενος. Οι φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί εκεί που πρέπει να τρέξουν βραδυπορούν υπόπτως και συχνότατα καρκινοβατούν. Η δικαιοσύνη τρέχει μόνο όταν πρόκειται για το μισθολόγιο των λειτουργών της (συνήθως). Ο ζυγός της είναι "πειραμένος" (αντισυνταγωματικές οι περικοπές σε δικαστικούς κι υψηλόβαθμους γενικά, συνταγματικές για τους άλλους). Φόροι άμεσοι κι έμμεσοι από παντού, με ευρηματικές πάντα ονομασίες. Οι φοροαπαλλαγές και τα κοινωνικά επιδόματα καταργούνται σχεδόν ολοσχερώς. Ο λαός έχει γονατίσει. Τα "σαΐνια" των οικονομικών επιτελείων, βλέπουν μόνο στόχους, ποσά και ισοδύναμη κι όχι ανθρώπους. Μοιάζουν με το γιατρό που ενδιαφέρεται για την τεχνική της εγχείρισης κι όχι για τη ζωή του ασθενούς. Αυτό όμως που ξεχείλισε το ποτήρι της οργής του λαού είναι η φορολογία των ακινήτων. Ας δούμε στο εγγύς παρελθόν: Το 2012 επέβαλαν εκτάκτως το φόρο των ηλεκτροδοτούμενων κτισμάτων. Το 2013 μας είπαν ότι τον παρατείνουν μόνο για ένα χρόνο. Το 2014 και το 2015 τον μετέτρεψαν στον περιβόητο, μόνιμο πια, ΕΝ.Φ.Ι.Α. που είναι το ανοσιούργημα των αιώνων, η χαριστική βολή στην ιδιοκτησία και ιδιαίτερα στην ιδιόκτητη κατοικία, η τιμωρία της μικρομεσαίας τάξης. Φορολογούν κάθε περιουσιακό στοιχείο, αξιοποιήσιμο και μη οικόπεδα και σπίτια, ανεξαρτήτως κατάστασης και περιοχής, που οι ιδιοκτήτες των οποίων μπορεί να είναι σήμερα άστεγοι ή στις φυλακές για χρέη. Φορολογούν ακόμα και αποδεδειγμένα ζημιογόνες περιουσίες, πατρικές στέγες ερειπωμένες κι ό,τι φανταστεί ο νους, και μάλιστα με αστρονομικές "αντικειμενικές αξίες".
Φορολογούν ακάθεκτα τον ιδρώτα των προγόνων μας και τα συναισθήματά μας, ακόμα και την προσδοκία, την ελπίδα απόκτησης ιδιοκτησίας. Αναφερόμαστε στην περίπτωση της ψιλής κυριότητας περιουσιακών στοιχείων που συνήθως οι γονείς μεταβιβάζουν σχετικά νωρίς στα παιδιά τους κρατώντας την επικαρπία οι ίδιοι εφ΄ όρου ζωής. Αυτά τα παιδιά θα πληρώνουν ΕΝ.Φ.Ι.Α. για διάστημα 40-50 έτη και αν δεν συμβεί και κάτι απρόβλεπτο, το ακίνητο για το οποίο θα φορολογούνται τόσα χρόνια θα περιέλθει στην κατοχή τους όταν θα χρήζει κατεδάφισης ή θα έχει καταστεί περιουσία επιζήμια. Ηδη νιώθουμε ενοχές όσοι κάναμε τέτοιες μεταβιβάσεις στα παιδια μας, που σήμερα με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, αναγκάζονται να πληρώνουν φόρους για ανύπαρκτες αυτή τη στιγμή ιδιοκτησίες. Τι άλλο να πει κανείς; Η κυβέρνηση θα έπρεπε να μην είχε προβεί σ΄ αυτό το τερατούργημα του ΕΝ.Φ.Ι.Α. (κι ενώ είχε υποσχεθεί... πως θα τον καταργήσει), που θα αποτελέσει μνημείο απόλυτου παραλογισμού, σκληρότητας και αναλγησίας. Ο λαός έδειξε ήδη μεγάλη ανοχή και καρτερικότητα στα σκληρά μέτρα λιτότητας που ελήφθησαν (όλα τα προηγούμενα χρόνια) και λαμβάνοντας ακόμη και σήμερα - με απίθανες θυσίες. Η βάση που στήριξε αυτή την κυβέρνηση μάλλον απομακρύνεται, ή το λιγότερο προβληματίζεται αν θα την ξαναστηρίξει, λόγω μιας σειράς λαθών του κυβερνητικού της έργου αλλά και των υστερήσεών της εκεί που έπρεπε να τολμήσει. Κυρίως όμως, λόγω των προεκλογικών της δεσμεύσεων - που με την ασυνέπειά της ακυρώθησαν στην πράξη ουσιαστικά οι πολιτικές προγραμματικές της δηλώσεις - καθώς αποδέχθηκε τελικά τους όρους μιας αδυσώπητης συμφωνίας με τους δανειστές, βάζοντας την υπογραφή της σ΄ένα τρίτο μνημόνιο (πολύχρονης συμφοράς) για τη χώρα. Πέραν βέβαια, του περιβόητου εκείνου αντιμνημονιακού "όχι" (ποσοστού 62% του ελληνικού λαού) του δημοψηφίσματος, που μετατράπηκε και μεταλλάχτηκε (όλως περιέργως) σε μνημονιακό εν τέλει "ναι"! Οι πολιτικοί όμως σε καμία περίπτωση δε δικαιολογούνται να ψηφίζουν όσα τους εισηγούνται χωρίς να έχουν τα μάτια και τ΄ αυτιά στραμμένα προς το λαό. Κι ας μας επιτραπεί να διατυπώσουμε και κάποιες σκέψεις που απευθύνονται και στους 300 του κοινοβουλίου μας. Η σχέση της νομοθετικής εξουσίας με την εκτελεστική εξουσία δεν είναι σχέση υποταγής, αλλά ούτε και σχέση δεδομένης αντιπαλότητας. Το "ναι" αλλά και το "όχι σε όλα" μας έχουν κάνει μεγάλο κακό. Οι βουλευτές δεν είναι υποτελείς στους αρχηγούς των κομμάτων τους. Ας μην είναι λοιπόν τόσο πρόθυμοι και δεκτικοί στην πλύση εγκεφάλου που τους γίνεται προκειμένου να υπερψηφίσουν ή να καταψηφίσουν διατάξεις που εισάγονται για συζήτηση και ψήφιση στη Βουλή. Υπόλογοι είναι στο λαό που τους ψηφίζει και δεσμεύονται μόνο από το Σύνταγμα. Και τον όρκο τους, που επιτάσσουν τη νομιμότητα και τη συνειδησιακή αυτοπειθαρχία, και όχι την κομματική πειθαρχία. Οσοι στηρίζουν κυβερνήσεις πληρώνουν τα λάθη τους και καρπούνται τις επιτυχίες τους. Αλλά κι όσοι βρίσκονται στην Αντιπολίτευση έχουν τις ευθύνες τους. Ας μην είναι αρνητικοί σε κάθε θετική προσπάθεια κι ας μην εξαντλούνται στο "εμπόριο του πόνου και της δυστυχίας" του λαού. Ο λαός θέλει αλήθειες ξεκάθαρες, θέσεις ειλικρινείς και υπεύθυνες απ΄ τους πολιτικούς του ταγούς. Ας σοβαρευτούν λοιπόν όλοι κι ας πράξουν τα δέοντα για τη λευτεριά των ανθρώπων, της πατρίδας και του έθνους. Αυτό περιμένει σύμπας ο ελληνισμός!
