Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
Είναι κάποιοι γνωρίζοντες, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο δηλαδή, στον τρόπο που εξελίσσονται από μέρα σε μέρα τα πράγματα σχετικά με το «αν» θα μείνουμε ή δεν θα μείνουμε στην ευρωζώνη. Και δεν συνδέουν τα γεγονότα μόνον με τα όσα συμβαίνουν στην Ευρώπη αλλά και με τις πέραν του Ατλαντικού παρεμβάσεις, οι οποίες εκδηλώνονται είτε ευθέως, είτε πλαγίως, είτε παρασκηνιακώς, διότι το ενδιαφέρον των ΗΠΑ είναι άμεσο για τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα. Και δεν έχει να κάνει καθαρά με τα οικονομικά της. Έχει να κάνει κυρίως με τη γεωστρατηγική θέση της, καθότι η Ελλάδα είναι «οικόπεδο γωνιά», στη Μεσόγειο. Και από τη στιγμή που η υποκινούμενη «αραβική άνοιξη» μετατράπηκε εν τέλει για τις ΗΠΑ σε… βαρυχειμωνιά, η παρουσία της Ελλάδας, της Κύπρου, της Αιγύπτου και του Ισραήλ βεβαίως, που είναι ούτως ή άλλως «παραδοσιακός σύμμαχος» των Αμερικανών, έχει βαρύνουσα σημασία για τα γεωπολιτικά συμφέροντά τους στην περιοχή. Αν δε προσθέσουμε και τα ενεργειακά ζητήματα, τότε τα πράγματα έρχονται και δένουν.
Αυτό ως ένα βαθμό το έχει αντιληφθεί και η παρούσα Κυβέρνηση η οποία προσπάθησε να «παίξει» και το χαρτί του «οικοπέδου γωνιά» είτε προς τις ΗΠΑ είτε προς τη Ρωσία, ως μέσο πίεσης και προς τους δανειστές, χωρίς όμως να έχει καταφέρει να επιτύχει ουσιαστικά και απτά αποτελέσματα. Τουλάχιστον όχι μέχρι στιγμής και τουλάχιστον όχι όπως φαίνονται και εξελίσσονται τα πράγματα. Ωστόσο το «οικόπεδο γωνία» δεν αλλάζει, παραμένει και αναμένει την ορθή εκμετάλλευση όχι εκ μέρους των ξένων αλλά εκ μέρους των ιδιοκτητών του, πρωτίστως.
Όλο αυτό έχει ένα βαθύτερο νόημα όσον αφορά στις εξελίξεις της περίφημης διαπραγμάτευσης.
Η οποία βεβαίως μπορεί από ένας αξιοπρεπής συμβιβασμός να μετατρέπεται σε έναν επώδυνο συμβιβασμό προκειμένου να μείνει (προς το παρόν τουλάχιστον η χώρα στην ευρωζώνη και να πάρει μία χρηματοδοτική ανάσα) αλλά προκειμένου να επιτευχθεί έστω και έτσι, οι πιέσεις συνεχίζονται και προς τους δανειστές από την από κει μεριά του Ατλαντικού. Παρότι, δεν του δόθηκε, εγχωρίως τουλάχιστον η δέουσα σημασία, αυτή η υπόθεση υποκλοπών που εμπλέκει την ίδια τη Μέρκελ με δημοσιεύματα που παραθέτουν συγκεκριμένα στοιχεία, έχει και αυτή τη βαρύτητά της στις εξελίξεις, στο πλαίσιο του πολιτικού παιχνιδιού που παίζεται στην παγκόσμια σκακιέρα. Όλα τα πιόνια έχουν τη θέση τους στη σκακιέρα αυτή. Αυτή η «μεταστροφή» Σόιμπλε ο οποίος αίφνης δήλωσε ανοιχτά πως “οποιαδήποτε ζημιά για την Ελλάδα, είναι ζημιά και για τη Γερμανία”, μετά τον ορυμαγδό αρνητικών δηλώσεων και ειρωνικών σχολίων που έχει κάνει, επίσης δεν μπορεί να είναι τυχαία. Και αν λάβουμε υπόψη ότι σε ευρωπαϊκό επίπεδο το «παιχνίδι» το κάνει η Γερμανία τότε σίγουρα η εν λόγω μη τυχαία δήλωση στο «πάρα πέντε» πλέον της ελληνικής κατάρρευσης έχει την ιδιαίτερη σημασία της. Ενώ ταυτόχρονα και οι τρεις θεσμοί, την επαύριον του non paper της ελληνικής κυβέρνησης που μιλούσε για ρήξη διατύπωσαν κοινή θέση για εξεύρεση λύσης. Και βέβαια αυτό δεν συνέβη γιατί… τρομοκρατήθηκαν από το non paper.Το παρασκήνιο είναι προφανώς πολύ πιο ενδιαφέρον και πολύ πιο πολύπλοκο.
Το εξαγόμενο όλων αυτών είναι ότι τελικά, όπως φαίνεται θα υπάρξει μία επώδυνη συμφωνία.
Και εκτός από συμφωνία η οποία φέρνει μαζί της άλλη μία φορολογική λαίλαπα, «σβήνει» αρκετές από τις «κόκκινες γραμμές» της Κυβέρνησης, μεταθέτει στις καλένδες πολλές από τις προεκλογικές της δεσμεύσεις και άλλα παρόμοια, είναι σαφές ότι οδεύουμε και σε ένα νέο και προφανώς επώδυνο μνημόνιο. Μπορεί να μην ονομάζεται έτσι, στο πλαίσιο της γενικής τάσης που έχει αυτή η κυβέρνηση να βαπτίζει με διαφορετικά ονόματα τα ισχύοντα, μπορεί ας πούμε να το λένε «συμφωνία για ένα βιολί (το δικό μας το βιολί) και ένα πιάνο (επειδή θα εξακολουθήσουν να μας… πιάνουν φαντάζεστε «τι»), αλλά η ουσία θα είναι αυτή.
Το «οικόπεδο γωνία» λοιπόν θα στριμωχτεί ακόμη περισσότερο στη γωνία των διεθνών εξελίξεων.
Έτσι κι αλλιώς είμαστε με την πλάτη στα σχοινιά και δεχόμαστε άγριο γρονθοκόπημα.
Ένα «οικόπεδο», με αμφίβολο παρόν και ακόμη πιο αμφίβολο μέλλον και με την παρούσα Κυβέρνηση προσγειωμένη πλέον στη σκληρή πραγματικότητα να καταγράφει τηνδική της συμμετοχή στην σύγχρονη ελληνική κατοχή.
Άλλωστε εδώ που έχουν φθάσει το πράγματα, η κατάσταση είναι «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». Μάλιστα αν βάζαμε ένα ερωτηματικό στο τέλος της φράσης και ένα διαζευκτικό «ή» στη μέση, «μπρός γκρεμός ή πίσω ρέμα;» θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει και το πλέον εύστοχο ερώτημα του πολυσυζητημένου δημοψηφίσματος.
