«Όταν ήμουν νήπιο κυβερνούσε την Ελλάδα ένας Παπανδρέου. Όταν ήμουν έφηβος την κυβερνούσε ένας Καραμανλής. Όταν έγινα άνδρας την παρέλαβε ένας άλλος Παπανδρέου. Όταν πέρασα στην τρίτη ηλικία την ανέλαβε πάλι ένας Καραμανλής. Κι όταν πέρασα τα 70 την κυβερνάει πάλι ένας ακόμη Παπανδρέου. Προσωπικά τους βαρέθηκα τους Παπανδρέου και τους Καραμανλήδες να διαδέχονται ο ένας τον άλλον στο φέουδό τους που λέγεται Ελλάδα. Και απορώ πώς τους ανέχεται ακόμα ο Ελληνικός λαός και δεν τους παίρνει με τις πέτρες, όπως πολύ προφητικά το είπε ο Παπανδρέου ο 3ος εκφράζοντας τις ανησυχίες του...
Μου τα είπε και ξέσπασε ο θυμόσοφος φίλος της στήλης μου κι έμεινα να σκέφτομαι γιατί απορούμε για την ευνοιοκρατία, τον νεποτισμό και τη διαφθορά που ταλαιπωρεί τη χώρα μας. Και ενώ η πολιτική ζωή κινείται πλέον σε δικαστικούς ρυθμούς, υπό την πίεση της κοινής γνώμης που ζητάει επίμονα να πληρώσουν επιτέλους κάποιοι για τις υποθέσεις της διαφθοράς και την κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος, είναι φανερό ότι με αυτόν τον τρόπο αποσπάται η προσοχή από τα αγχώδη προβλήματα της οικονομίας. Χρησιμοποιείται ως ένα βαθμό προς κατευνασμό της λαϊκής οργής που αξιώνει την τιμωρία των ενόχων, προεχόντως φυσικά υπουργών και υφυπουργών.
Για πάνω από εξήντα χρόνια κυβερνούν τη χώρα οι ίδιοι άνθρωποι και οι παρατρεχάμενοί τους. Για πόσα σκάνδαλα να γίνουν εξεταστικές επιτροπές σε μια χώρα που δεν υπάρχει δημόσιο έργο και δημόσια προμήθεια χωρίς λοβιτούρα και χωρίς μίζα; Κι εμείς περιμένουμε να πιάσουν τόπο οι μεταρρυθμίσεις, τα μέτρα και οι αλλαγές που πληρώνει με το αίμα του ο πολίτης. Κι αν υποθέσουμε ότι η Εξεταστική Επιτροπή για τις ρεμούλες στα σκάνδαλα της Ζίμενς, του Βατοπαιδίου κ.λπ. ομονοεί τελικά και λειτουργεί αγγελικά και καθαρτήρια, ακούμε διαρκώς ότι οι βουλευτές και τα κόμματα τα ‘χουν κάνει απάνω τους από το φόβο μη γίνει κανένα ντόμινο αποκαλύψεων και βγουν στη φόρα οι χρηματισμοί υπουργών, γραμματέων, διευθυντών και παρατρεχάμενων όλα αυτά τα χρόνια.
Να δείτε που στο τέλος θα κουκουλωθούν όλα (αφού έφτιαξαν νόμους με τους οποίους καλύπτονται) γιατί όλοι φοβούνται μη χάσουν τη χρυσοτόκο κότα, την εξουσία. Όμως είναι αφελές να πιστεύεται ότι η Ελλάδα μπορεί να προκόψει, να αποκτήσει νέο παραγωγικό σύστημα και να αξιοποιήσει δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας με τα κυκλώματα της σήψης και της διαφθοράς ζωντανά και πολιτικά ανενόχλητα.
Όταν ο πολιτικός βίος ποδηγετείται, δεκαετίες τώρα, από τα ίδια πρόσωπα που δημιουργούν καθεστώς, τα κυκλώματα αυτών των δυνάμεων έχουν χίλιους λόγους να μη θέλουν να θιγούν τα «συστήματά» τους μέσα στην κοινωνία! Έτσι αναζητούν και συχνά βρίσκουν, διαφόρους τρόπους, είτε να παρεμποδίζουν πολιτικές προσπάθειες για ξεκαθάρισμα πραγμάτων, είτε να τις εκτρέπουν επιδέξια σε πεδία «επικοινωνιακά» ώστε να τις αποδυναμώνουν. Οι μέθοδοι αυτές φέρνουν για την ώρα αρκετά αποτελέσματα: αντί για την ανάπτυξη πολιτικών επιχειρήσεων, που θα εξέταζαν σε βάθος τη δομή των κυκλωμάτων της διαφθοράς και θα εξουδετέρωναν τις δυνάμεις τους, τα στοιχεία του κάθε προβλήματος καταλήγουν συνήθως να τροφοδοτούν μικρά - και ασύνδετα μεταξύ τους – τηλεοπτικά «νούμερα» ή προσφέρονται για θορυβώδεις ηθικολογίες, που συσκοτίζουν την αλήθεια μέσα από διάφορες ασυνάρτητες, δημόσιες συζητήσεις. Σ’ αυτό το παιχνίδι παίρνουν μέρος με πολύ κέφι, δίπλα σε ποικιλίες «μαϊντανών», δεκάδες πολιτικοί κι έτσι ηθελημένα ή αθέλητα συμβάλλουν κι αυτοί, δια του «μπερδέματος» των πραγμάτων, στην επιβίωση των συστημάτων της διαφθοράς και της σήψης στο δημόσιο βίο.
Οι ασυνάρτητες «καταγγελτικές» ρητορείες, οι μικροκομματικές φλυαρίες, τα «σκαμπρόζικα» σχόλια, οι «ατάκες» και οι μιντιακοί θόρυβοι σκεπάζουν την ουσία των θεμάτων κάθε φορά που ένα συγκεκριμένο γεγονός προσφέρεται για το ξεκίνημα μιας σοβαρής πολιτικής έρευνας στον έναν ή στον άλλον δημόσιο τομέα.
Η κατάσταση αυτή υπονομεύει ευθέως κάθε μεταρρυθμιστικό αναπτυξιακό πρόγραμμα, αφού επιτρέπει την αναπαραγωγή των δυνάμεων της διαφθοράς, που μεταξύ άλλων «επιτευγμάτων» τους περιλαμβάνουν και το στήσιμο συστημάτων «επιρροής», σε χώρους της πολιτικής τάξης των δύο κομμάτων εξουσίας.
Σε όλα τα πεδία του δημόσιου βίου τα άθλια αυτά κυκλώματα εκμαυλίζουν συνειδήσεις, απογοητεύουν τη νεολαία, προκαλούν δυσπλασίες σε παραγωγικούς χώρους και ακυρώνουν κάθε προσπάθεια δημιουργίας και στήριξης μιας κοινωνικής συλλογικότητας, ικανής για το άνοιγμα μιας νέας δημιουργικής εποχής στη χώρα μας.
Οι μεταρρυθμίσεις και οι αλλαγές στον δημόσιο τομέα και ειδικότερα στον τομέα της διοίκησης, μπορούν να φέρουν θετικά αποτελέσματα μόνον υπό μία βασική προϋπόθεση: την εξυγίανση του δημόσιου βίου σε βάθος, ολοκληρωτικά και τελεσίδικα, πράγμα που θεωρείται μάλλον ακατόρθωτο στον τόπο μας, όπου η κλεψιά και η υποκρισία έχουν θεσμοθετηθεί.
