Λέτε να επιστρέψουμε πάλι στο λιτό πνεύμα της δραχμής; Δεν εννοώ να φύγουμε απ’ το ευρώ. Εννοώ να επαναφέρουμε τη δραχμή σαν μέτρο εκτίμησης της αξίας των πραγμάτων. Μια που το ευρώ επίτηδες ή τυχαία μας εξαπάτησε, με αποτέλεσμα να εκτιμούμε το ένα ευρώ, όπως τη μια δραχμή. Συνετέλεσε σ΄ αυτό και το κέρμα, ενώ έπρεπε το ευρώ να είναι χαρτονόμισμα. Αν δεν μπορούμε να μην τα συγχέουμε αυτά τα δυο νομίσματα, ας μάθουμε να βλέπουμε το ένα ευρώ όχι ως μια δραχμή, όπως κάνουμε τώρα, αλλά όπως πραγματικά είναι, 340 φορές περισσότερο.
Αφορμή για να κάνω την παραπάνω σκέψη ήταν ένα μικρό βάζο με ταχίνι, που το αγόρασα τριάμισι ευρώ. Επιστρέφοντας στο σπίτι με το βαζάκι στο χέρι σκέφτηκα ότι τριάμισι ευρώ είναι χίλιες εκατόν ενενήντα δραχμές. Όταν το συνειδητοποίησα ένιωσα φρίκη! Θα έδινα ποτέ τόσα πολλά χρήματα για ένα μικρό βάζο με ταχίνι; Οπωσδήποτε όχι. Δεν θα ξανάτρωγα στη ζωή μου ταχίνι, όπως δεν έφαγα ποτέ χαβιάρι, γιατί είναι τροφή για τους πλούσιους. Με αυτήν την σκέψη θα ξεχώριζα τις τροφές σε τροφές πλουσίων και τροφές φτωχών και μαζί θα ξεχώριζα και τους ανθρώπους σε πλούσιους και σε φτωχούς. Θα ήμουν τρελός, αν χωρίς νά ’μαι πλούσιος αγόραζα αυτά που μόνο οι πλούσιοι μπορούν να τα αγοράσουν.
Θα μου πείτε ότι το ευρώ ανέβασε στα ύψη όλα τα είδη . Αν πράγματι δεν έβρισκα τίποτα φθηνό να αγοράσω θα αναγκαζόμουν να διακρίνω τις ανάγκες μου ανάλογα με την ελαστικότητά τους. Θα έκανα μια ιεραρχία των αναγκών. Μπορώ να ζήσω χωρίς ένα πράγμα και δεν μπορώ να ζήσω χωρίς ένα άλλο πράγμα. Έτσι θα χώριζα τα πράγματα διαλέγοντας αυτά που είναι απαραίτητα, φτάνοντας ακόμα και στον ασκητισμό του Ευαγγελίου. Αν έχουμε διατροφές και σκεπάσματα να αρκούμαστε σ΄ αυτά.
Την ίδια διάκριση θα απαιτούσαμε να κάνει και το κράτος, αν θέλει να γίνει σύμμαχος με το λαό. Έως πότε θα είναι αντίπαλός του; Εξάλλου οι πολιτικοί είναι κι αυτοί θνητοί και εκτεθειμένοι στη φθορά όπως όλοι μας και δεν θα βρίσκονται αιωνίως στην εξουσία.
Ένα κράτος είναι σύμμαχος του λαού, όταν το όριο της φτώχειας όχι μόνο είναι ανεκτό για όλους αλλά είναι ακόμα και επιθυμητό γι΄ αυτούς που μισούν τον πλούτο και τη μοναξιά των πλουσίων. Πρόκεται για τη θεληματική φτώχεια, την οποία προτιμούν πολλοί απλοί άνθρωποι και όχι μόνο οι φιλόσοφοι και οι ασκητές. Και πριν από όλα αυτοί που καταλαμβάνουν την εξουσία δεν πρέπει να παραμένουν σ΄ αυτήν ούτε μια μέρα, αν δεν είναι υπέρ του φτωχόκοσμου που είναι και το μεγαλύτερο μέρος του λαού, μπορεί και το καλύτερο.
