Μελετώντας κάποιος την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους θα διαπιστώσει πως από την εποχή του Δράκοντα και του Σόλωνα τέθηκαν οι βάσεις της λειτουργίας της Δημοκρατίας, που στόχευε στη δικαιοσύνη, στη νομική ισότητα και στην προστασία του αδύνατου λαού.
Κατά τον 5ο π.Χ. αιώνα, δηλαδή τον Χρυσούν Αιώνα της Δημοκρατίας, για να προταθεί κάποιος για το αξίωμα του βουλευτή περνούσε από ειδικό έλεγχο προσόντων και προϋποθέσεων, όπως αν ήταν έντιμος, αν πλήρωνε τους φόρους προς το Κράτος, αν ήταν ευσεβής προς τους θεούς, αν σεβόταν τους γονείς του, ενώ οι ανέντιμοι και οι με ύποπτο ή μη καθαρό ή άγνωστο παρελθόν δεν προεκρίνοντο από τις Φυλές τους.
Να σημειωθεί ότι ο μισθός του Βουλευτή ήταν πολύ χαμηλός και η απασχόλησή του πολύωρη και ιδιαίτερα επίπονη (προφανώς η Βουλή δεν ήταν υπνωτήριο σώματος, ιδεών και προτάσεων), γι’ αυτό και μόνο όσοι έδειχναν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα κοινά έμπαιναν στο χορό και φυσικά η βουλευτική ιδιότητα δεν ήταν επαγγελματικό αποκούμπι.
Αναφέρεται ότι, προκειμένου να γίνει κάποιος Βουλευτής, ο Νόμος απαιτούσε τα εξής:
1) Να είναι Έλλην πολίτης.
2) Να κατέχει την Ελληνική θρησκεία και παιδεία.
3) Να ΜΗΝ είναι κίναιδος και
4) να καταγραφεί ΟΛΗ η περιουσία του, μέχρι και τα σανδάλια που φορούσε, καθώς και η περιουσία όλης της οικογένειάς του (φυσικά τότε δεν υπήρχαν off shore εταιρίες).
Αν ως Βουλευτής πλέον, πρότεινε και περνούσε νόμο και ο νόμος αυτός αποδεικνυόταν οικονομικά ζημιογόνος για την Αθήνα, τότε έπρεπε να κατασχεθεί από την καταγεγραμμένη περιουσία του όλο το ποσό κατά το οποίο ζημιώθηκε η Αθήνα, μέχρι και τα σανδάλια του, και αν υπήρχε υπόλοιπο που αδυνατούσε να καλύψει ή δεν έφτανε η περιουσία του υποχρεούτο να το εξοφλήσει ΔΟΥΛΕΥΟΝΤΑΣ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΡΓΑ.
Αν ο νόμος που πρότεινε και πέρασε ο κύριος αυτός ζημίωνε ηθικά την Αθήνα, ή ποινή ήταν «ΑΥΘΗΜΕΡΟΝ ΤΕΛΕΥΘΗΣΑΤΩ»!!!
Εμείς οι νεοέλληνες δεν διδαχθήκαμε τίποτε από τους αρχαίους ημών προγόνους;
Όταν Πρωθυπουργοί νομιμοποιούν τη μίζα, Υπουργοί με την υπογραφή τους λεηλάτησαν το Ελληνικό Δημόσιο (Χρηματιστήριο, Κτηματολόγιο, Βατοπαίδιο κ.λπ.), έχουν off shore εταιρίες για να μην πληρώνουν φόρους, ταυτίζουν το νόμιμο με το ηθικό, δέχονται προμήθειες εκατομμυρίων ευρώ τις οποίες βαπτίζουν «χορηγίες», προμηθεύονται «υπέρ» του Ελληνικού Κράτους οπλικά συστήματα και υποβρύχια και ακατάλληλα και σε υπερτριπλάσιες τιμές από ό,τι άλλα κράτη και ύστερα εμφανίζονται κύριοι πληθώρας ακινήτων αμύθητης αξίας και δεν τιμωρείται κανείς ή το πολύ αναστέλλεται η κομματική τους ιδιότητα, τότε η Βουλή των 300 του 21ου μ.Χ., αιώνα μοιάζει με εκείνους που γλεντοκοπούν σε πρώτο τραπέζι- πίστα στα μπουζούκια σκορπώντας γαρύφαλλα εκατομμυρίων και φεύγουν κρυφά, αφήνοντας το λογαριασμό να τον πληρώσουν οι σερβιτόροι.
Φυσικά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει, όπως συνηθίζουμε να υπερβάλλουμε σε όλα, να εξισώνουμε με αυτούς τους καθαρούς και έντιμους πολιτικούς, που ευτυχώς είναι ακόμη αρκετοί στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.
Απομένει σε εμάς με το ιερό δικαίωμα της ψήφου μας να επιλέγουμε τους άριστους, έντιμους και ικανούς και πάντως αυτό το «δεν το ήξερα και λάθος έκανα γι’ αυτόν που έχω ψηφίσει για τη διακονία του Έθνους» που ακούγεται σήμερα, ηχεί τουλάχιστον κωμικά και με πολλά ερωτηματικά. Ποια; Αναζητήστε τα..
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία
Με τιμή
Γρηγόρης Ν. Δασταυρίδης
Δικηγόρος
