...»Του Βαρδάρη»; «Το Βαρδάρη». Δεν μας χαλάει. Στο κάτω-κάτω αέρας είναι, όπου θέλει πάει. Φυσάει προς τα δώθε, φυσάει προς τα κείθε, περνάει πόλεις, χώρες και βουνά. Αν με την «Μακεδονία του Βαρδάρη» είναι ευχαριστημένοι οι Σκοπιανοί και εάν βεβαίως τακτοποιηθούν και μερικά άλλα θεματάκια, πέραν του ονόματος, να το πάρουν το όνομα - όχι όμως και «όσα παίρνει ο άνεμος» - και να κλείσει επιτέλους το θέμα. Στο κάτω-κάτω ο Βαρδάρης είναι άνεμος, που προέρχεται από τα βόρεια Βαλκάνια και εισβάλλει στην Ελλάδα από την κοιλάδα του Αξιού. Κάνει δε περιοδικά την εμφάνισή του στη Θεσσαλονίκη. Παρεμπιπτόντως να αναφέρουμε ότι «Βαρδάρης» είναι και το άλλο όνομα του Αξιού, που ως γνωστόν είναι ο μεγαλύτερος ποταμός που διασχίζει τη Μακεδονία και ο δεύτερος μεγαλύτερος των Βαλκανίων μετά τον Έβρο.
Για να επανέλθουμε όμως στο θέμα που μας καίει, φαίνεται - χωρίς να λέμε μεγάλες κουβέντες γιατί με το θέμα έχουμε δεινοπαθήσει επί δεκαετίες - ότι αυτή τη φορά οι διαπραγματεύσεις που γίνονται μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας τείνουν στο να αποδώσουν καρπούς. Διότι, όπως έχουμε κατ’ επανάληψη διαπιστώσει κατά το πρόσφατο και απώτερο παρελθόν, η πολλή δημοσιότητα, η πολλή φασαρία και το πολύ νταβαντούρι, ούτε ωφέλησαν την υπόθεση, ούτε και την προχώρησαν καθόλου. Αντιθέτως, την καθυστέρησαν, την παλινδρόμησαν και την κατέστησαν, εκ μέρους των Σκοπιανών, αντικείμενο εκμετάλλευσης, λεονταρισμών, εθνικιστικής επίδειξης, γραφικών αποφάσεων και πρωτοβουλιών, μεγαλόστομων δηλώσεων και ό,τι άλλο, τέλος πάντων, μπορεί να φανταστεί κανείς.
Τώρα, όπως τουλάχιστον αναφερόταν σε δημοσίευμα της «Καθημερινής της Κυριακής», υπό την πίεση των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, φαίνεται ότι βρισκόμαστε κοντά στο να προκριθεί το όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας του Βαρδάρη», που καλύπτει την ελληνική απαίτηση περί γεωγραφικού προσδιορισμού, ενώ παράλληλα χρησιμοποιείται ευρέως από τους πολίτες των Σκοπίων. Παρότι η χρήση γεωγραφικών περιοχών ή ποταμών ως ουσιαστικό της επίσημης ονομασίας, βρέθηκε επανειλημμένα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, τουλάχιστον σύμφωνα με τις πληροφορίες, φαίνεται ότι για πρώτη φορά βρίσκεται κοντά στο να έχει ουσιαστικό αντίκρισμα.
Να μην ξεχνάμε βέβαια ότι πάγιο αίτημα, θέση και «κόκκινη γραμμή» για την Ελλάδα είναι να χρησιμοποιείται μια ονομασία έναντι όλων, και φυσικά να εμπεριέχεται στα διαβατήρια και όλα τα συμπαραμαρτούντα.
Βέβαια, ο λόγος που δείχνουν να προχωράνε τα πράγματα δεν είναι επειδή γίνονται εν κρυπτώ. Ο λόγος που υπάρχει πρόοδος είναι γιατί αυξήθηκαν οι πιέσεις ΗΠΑ - Ε.Ε. προς τα Σκόπια. Που φαίνεται έχουν αρχίσει να βλέπουν ότι δεν υπάρχει φως από πουθενά και ότι πρέπει να βάλουν νερό στο κρασί τους αν δεν θέλουν να μείνουν μόνοι και έρημοι στο μάταιο τούτο κόσμο. Στα μέσα της περασμένης εβδομάδας αξιωματούχος των προαναφερθέντων δυνάμεων «πίεσης» δήλωσε ότι τα Σκόπια θα κληθούν σύντομα να λάβουν επώδυνες αποφάσεις, γιατί, δεδομένης και της ρευστότητας που υπάρχει ανά τον κόσμο, θα πρέπει ν’ αποφασίσουν τι θέλουν. Και αν θέλουν να ενταχθούν σε διάφορους θεσμούς (ΝΑΤΟ - Ε.Ε.), για να πάνε παρακάτω και να τύχουν των ευνοϊκών «παροχών» που συνεπάγεται η ένταξή τους, θα πρέπει να κάνουν τις επιλογές τους.
Εμείς πάλι προ πολλού αυτό που «παζαρεύουμε» δεν είναι το «Μακεδονία» - αυτό το χάσαμε όταν κοιμόμασταν με τα τσαρούχια - αλλά έναν σαφή γεωγραφικό προσδιορισμό, ο οποίος θα μας εξασφαλίσει από τις όποιες αλυτρωτικές και λοιπές τάσεις ήθελαν προκύψουν και υπό τις προϋποθέσεις που προανέφερα. Αν ο «Βαρδάρης» είναι η λύση στο πρόβλημα, είτε ως άνεμος είτε ως ποτάμι, ε... ας το πάρει το ποτάμι να τελειώνουμε. Να κλείσουμε τουλάχιστον αυτό το μέτωπο.
