Αυτό που πάντα μου δημιουργεί απορία είναι: πώς είναι δυνατόν ένας λαός που έχει ζήσει με τον πλέον φρικτό, βάναυσο και απάνθρωπο τρόπο τη βία, μπορεί να γίνεται τόσο βίαιος; Θα περίμενε κανείς, όταν τα συναισθήματα είναι τόσο έντονα και οι μνήμες ακόμη νωπές, μια άλλη συμπεριφορά. Όμως, όπως φαίνεται - και δεν είναι η πρώτη φορά αλλά μία από τις πολλές - η βία γεννά βία. Όχι μόνον ως «αντίδραση» ή ως «άμυνα» σε μια πιθανή ή και χειροπιαστή δράση, αλλά και ως θυμικό. Και ως διαδικασία επιβίωσης μέσα από το απλό όσο και αποτελεσματικό μότο «ο θάνατός σου η ζωή μου».
Να δεχθώ γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις όλοι πάνω σε ξεσπάσματα όψιμου ανθρωπισμού βλέπουμε τη μια πλευρά ότι μπορεί και να είχαν βάση οι υποψίες των Ισραηλινών ότι εκτός της ανθρωπιστικής βοήθειας μπορεί στα επίμαχα πλοία να υπήρχαν και όπλα για τον εξοπλισμό Παλαιστινίων. Παρότι δεν έχει αποδειχθεί και προφανώς δεν θα αποδειχθεί ποτέ. Να δεχθώ, επίσης, ότι το επιχείρημα ότι πρώτα θα έπρεπε να ελεγχθεί η βοήθεια και μετά να περάσει οδικώς και να παραδοθεί συνοδευόμενη στους Παλαιστινίους, έχει επίσης μια λογική, αλλά... Αλλά μέχρις εδώ.
Γιατί από δω και πέρα ξεκινάει ο απόλυτος παραλογισμός, σε συνδυασμό με την καταπάτηση διεθνών συνθηκών. Διότι, και αν ακόμη υπερβούμε την ανθρωπιστική πλευρά, τη φρίκη που από τη φύση του προκαλεί το γεγονός ότι ένοπλοι επιτέθηκαν σε αμάχους, οι οποίοι μάλιστα ήταν μέλη ειρηνευτικής αποστολής που μετέφερε ανθρωπιστική βοήθεια... Ακόμη λοιπόν και αν υπερβούμε αυτή τη μικρή... λεπτομέρεια, πώς να υπερβούμε το γεγονός ότι η επίθεση εκδηλώθηκε σε διεθνή χωρικά ύδατα. Και φυσικά, του όποιου «τσαμπουκά» κατά καιρούς εκδηλώνουν οι Ισραηλινοί, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, δεν γίνεται και κυρίως δεν συνεχίζεται από μόνο του. Γίνεται υπό την ανοχή και τη συνενοχή ενίοτε συγκεκριμένης υψηλά ιστάμενης δύναμης.
Η χθεσινή ενέργεια όμως, αποτελεί απροκάλυπτα διεθνή πρόκληση και ως τέτοια έχει ήδη καταγραφεί. Δημιουργώντας την εντύπωση ότι ο καθένας ανά πάσα στιγμή έχει το «δικαίωμα» να επιβάλλει διά της βίας το «δίκιό» του, αγνοώντας προκλητικά τους πάντες και τα πάντα.
Βεβαίως και προκλήθηκε διεθνής αλαλαγμός. Βεβαίως και κινητοποιήθηκε όλος ο αραβικός κόσμος. Βεβαίως και στραβομουτσούνιασε ο Ομπάμα. Βεβαίως και ανέλαβε δράση (λέμε τώρα) η Ευρωπαϊκή Ένωση και λοιποί διεθνείς Οργανισμοί. Βεβαίως και εξεμάνη η Τουρκία, οι σχέσεις της οποίας με το Ισραήλ φαίνεται να βρίσκονται σε οριακό σημείο, αν δεν το έχουν ξεπεράσει κιόλας. Όμως, το ερώτημα επί της ουσίας είναι: Ε, και λοιπόν; Μόλις περάσουν λίγες μέρες και καταλαγιάσουν τα πράγματα, και απαλυνθούν οι πρώτες εντυπώσεις, και περάσει ο «βρασμός ψυχής» αυτών που σήμερα διαμαρτύρονται - και δικαίως - τι θα γίνει; Ποιες θα είναι οι πραγματικές, οι ουσιαστικές κυρώσεις που θα υποστεί το Ισραήλ για τη συγκεκριμένη ενέργεια; Πέρα από το να καλούνται οι πρέσβεις του ανά τον κόσμο, προκειμένου να γίνουν αποδέκτες των διαμαρτυριών για τα χθεσινά ανήκουστα συμβάντα, έχω μια υποψία, ότι απλά... δεν θα είναι! Θα καταπνιγεί και αυτό, όπως και τόσα άλλα, και τα πράγματα θα συνεχίσουν από εκεί που είχαν μείνει. Τουλάχιστον η πρόσφατη ιστορία περί το Μεσανατολικό αυτό μας έχει διδάξει.
Όταν πριν χρόνια είχα επισκεφθεί την Παλαιστίνη, η εντύπωση που αποκόμισα ήταν ότι οι Ισραηλινοί που έχτιζαν πέριξ των οικισμών των Παλαιστινίων με μεθοδικότητα, αυτό που προσπαθούσαν να δημιουργήσουν παλαιστινιακές «αμφορεοπόλεις». Δηλαδή να τους παγιδεύουν απομονώνοντάς τους σε οικισμούς «πολιορκούμενους».
Πίσω από τα γεωστρατηγικά, οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα υπάρχουν άνθρωποι. Και από τις δύο πλευρές. Που δεν χαρακτηρίζονται ούτε από φανατισμό, ούτε από βία. Επιζητούν το αυτονόητο δικαίωμα για μια ειρηνική συνύπαρξη. Πώς είναι δυνατόν, αυτές οι φωνές τόσα χρόνια να μην έχουν ακουστεί ποτέ και να πνίγονται από τη βία και το φανατισμό; Και ποιος κερδίζει τελικά; Σίγουρα όχι οι άνθρωποι.
