Είναι εξαιρετικά δύσκολο να μετρήσει κανείς σήμερα τα συναισθήματα των πολιτών μπροστά στις αλλαγές που φέρνουν στον τρόπο ζωής των νεοελλήνων τα οικονομικά μέτρα που μας επιβλήθηκαν.
Τις μεγάλες καταστροφές στον τόπο μας τις δεχόμαστε άλλοτε με πένθος λυτρωτικό, με θρήνο, αλλά και με εκρήξεις οργής, με κατηγόριες , με κατάρες κι άλλοτε με σατανικά μαύρο χιούμορ, σαν τα σουρεαλιστικά μακάβρια ανέκδοτα που κυκλοφορούν, ακόμα και μέσω «κινητών». Όλα, πένθος, οργή, θρήνος, χιούμορ, συγκλίνουν προς ένα σκοπό: να εξορκίσουν το κακό, να το ταπεινώσουν, να το κάνουν κατανοητό ή έστω να το φέρουν στα μέτρα του νού μας, για να γλιτώσουμε από τη θανατηφόρα αύρα του, για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε να ζούμε.
Μια τελετουργία λοιπόν και η οργή που μας διακατέχει. Ο διάχυτος, εκρηκτικός θυμός των πολιτών ενάντια στους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς των αγορών, στο αμερικανοκίνητο Δ.Ν.Τ. είναι κι αυτός τελετουργικός για μας τους Έλληνες. Οι μεγάλες διαδηλώσεις, αυτός ο λαϊκός ξεσηκωμός άλλοτε σιωπηρός, άλλοτε εκρηκτικός, είναι σαν μια τελετή «ξεματιάσματος» απέναντι στο ιδρυτικό τραύμα της ξενοκρατίας που συνοδεύει το Ρωμέικο από καταβολής του. Με ανάμιξη των ξένων, των μεγάλων δυνάμεων, ιδρύσαμε το κρατίδιο του ξεσηκωμού, τεμαχίζοντας πρώτοι τον Μεγάλο Ασθενή, με τη ναυμαχία του Ναυαρίνου και τους φιλέλληνες στο πλευρό μας. Με αγγλόφιλα, γαλλόφιλα και ρωσόφιλα «κόμματα», ιδρύσαμε το βασίλειο και με τέτοιες ομαδώσεις πορευτήκαμε στους ερχόμενους αιώνες, από καταστροφή σε νίκη κι από ταπείνωση σε θρίαμβο, έως τον 21ο αιώνα της πλασματικής «ευμάρειας», της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, της νομισματικής ένωσης και των αενάως ίδιων ριζικών εμμονών.
Σήμερα η χώρα μας κυβερνάται από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τις δεκαπέντε κυβερνήσεις των χωρών της Ευρωζώνης, οι οποίοι της υποδεικνύουν τι, κατά τη γνώμη τους, πρέπει να κάνει για να πληρώσει τα δανεικά της στις ξένες τράπεζες και, κυρίως, τους κερδοσκοπικούς υπερτόκους.
Πάντα κάποιοι ξένοι έφταιγαν και φταίνε για το κακό μας ριζικό, ένας Μπίσμαρκ, ένας Φαλμεράιρερ, μια Μέρκελ... Σύμμαχοι που μας πούλησαν την ύστατη ώρα, που μας παρώθησαν στα βάθη της Μικρασίας κι ύστερα τράβηξαν τα πλοία τους μακριά μας όταν Τσέτες και Κούρδοι έκαιγαν τη Σμύρνη... Οι Αγγλοι ήταν σύμμαχοί μας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και διαιρέτες μας αμέσως μόλις τελείωσε. Οι Ρώσοι – Σοβιετικοί ήταν οι ήρωες που αναχαίτισαν τη χιτλερική ορδή και οι θυσιαστές ενός πλήθους πιστών τους Ελλήνων λίγο αργότερα...
Και οι Αμερικανοί; Α, οι Αμερικανοί μπαίνουν πολύ αργά στην ελληνική εμμονή περί ξένων. Μπαίνουν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, διττά: με το ένα χέρι στέλνουν γάλα σκόνη και μάλλινα του Σχεδίου Μάρσαλ και με το άλλο πλαισιώνουν το καθεστώς πειθαρχημένης διαβίωσης. Για να καταλήξουν σε κυνικές επεμβάσεις στη ζωή των Ελλήνων και στη δικτατορία των συνταγματαρχών, με την τραγωδία της Κύπρου. Πάνω σ΄αυτό το οδυνηρό υπέδαφος θέριεψε ο αντιαμερικανισμός της μεταπολίτευσης, η ιδιοφυής δημαγωγία του Ανδρέα και οι εξελίξεις που μας οδήγησαν στην αγκαλιά της Ευρώπης. Η Ευρωπαϊκή και Νομισματική ενοποίηση έγινε το όραμα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Ο παράδεισος και το καθαρτήριό μας. Ο δρόμος που μας οδήγησε τελικά στη χρεοκοπία και στα νύχια των κερδοσκόπων και του Δ.Ν.Τ.
Μπροστά στο δίλημμα: «Μέτρα ή χρεοκοπία» η χώρα μας παραδόθηκε αμαχητί στις τοκογλυφικές απαιτήσεις των δανειστών της. Οδηγήθηκε εδώ από πολιτικούς που άλλοτε κατεβάζουν τα βρακιά τους στους Αμερικανούς κι άλλοτε ομνύουν στο όνομά του ευρωπαϊκού ονείρου. Κατασκεύασαν έτσι μια νοοτροπία κι έναν τρόπο ζωής για τους πολίτες που στηρίχθηκε σε κενά λόγια και κενή προοπτική για το μέλλον. Στηρίχθηκε σ΄ένα ψέμα. Ένα ψέμα που μας οδήγησε στην ξένη κηδεμονία. Σήμερα πληρώνουμε την κομματική απατεωνιά και τη δική μας κουτοπονηριά και αφέλεια, που νομίσαμε ότι με τα δάνεια θα γινόμασταν ή θα μοιάζαμε πλούσιοι.
Αλλά η κρίσιμη εστία για το παρόν βλέμμα δεν είναι πολιτική ιστορία τόσο, όσο το ψυχολογικό και ιδεολογικό υπόβαθρο. Η μεταπολιτευτική Ελλάδα έμαθε αγγλικά, βύζαξε αμερικάνικα και έζησε ευρωπαϊκά. Τράφηκε από την... Υψηλή Κουλτούρα της Αμερικής και της Ευρώπης και το κυριότερο: από την καθημερινότητα του υλικού πολιτισμού. Γαλουχήθηκε με τη λογική του κέρδους και της απάτης.
Είναι δύσκολο να πει κανείς αν μας φταίνε οι ξένοι ή ο εαυτός μας. Η Μέρκελ, οι Γερμανοί, οι Αμερικάνοι ή η απληστία μας και τα πολιτικά μας λάθη.
Τελικά όλη αυτή η ιστορία της κρίσης, τουλάχιστον όσον αφορά στην Ελλάδα, δεν έχει να κάνει ούτε με τα δάνεια που θα πάρουμε, ούτε με την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, ούτε με την είσπραξη των φόρων, ούτε τελικά με τον περιορισμό της σπατάλης. Η χώρα μας ζούσε, ζει και θα ζει πάντα με δάνεια και χάρη στον ξένο παράγοντα. Οι φοροφυγάδες ζουν και βασιλεύουν, γιατί η φοροδιαφυγή είναι στη φύση του φορολογούμενου και ευνοήθηκε από πολιτικές ρυθμίσεις. Η είσπραξη των φόρων δεν πρόκειται να επιτευχθεί όσο δεν υφίσταται ικανός φοροεισπρακτικός μηχανισμός και όσο οι νόμοι που θεσπίζονται δεν μπορούν να εφαρμοσθούν γιατί δεν υπάρχει δυνατότητα ελέγχου και επιβολής της εφαρμογής τους. Όσο για τη σπατάλη, αυτή πέρασε στο DNA των νεοελλήνων και θα είναι δύσκολο να περιοριστεί. Ο Ρωμιός θα καταντήσει κλέφτης, αλλά σπάταλος δεν θα πάψει να είναι.
Το καθεστώς της υποδούλωσής μας περνάει σήμερα σε μια νέα φάση με στόχο την πλήρη και ολοκληρωτική αφαίρεση των κατακτήσεων των εργαζομένων, αλλά και την απεμπόληση ακόμα και των στοιχειωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων τους. Αυτός είναι ο τελικός στόχος κι εκεί – και μόνον εκεί – αποσκοπούν οι «κρίσεις» και τα «μέτρα». Υπόδουλοι, «μοιραίοι και άβουλοι αντάμα», αποκλείεται να μας σώσει κάποιο θαύμα, εκτός κι αν το καταφέρουμε μόνοι μας.
