Παρακολουθούσα το δελτίο ειδήσεων των 8 στην τηλεόραση όταν άκουσα τον πρωθυπουργό να λέει ότι «η Κυβέρνηση ανέλαβε το μέρος της ευθύνης που της αναλογεί». Μετά την απίθανη εκείνη δήλωση στο υπουργικό συμβούλιο, πρόσφατα ότι «το κράτος σέβεται τον πολίτη» και «πρώτη προτεραιότητα ο πολίτης» και άλλα εντυπωσιακά, ακούγεται τώρα «εν αιθρία», από στόματος πρωθυπουργού ότι η κυβέρνηση αναλαμβάνει μέρος της ευθύνης για τα όσα μας συμβαίνουν τελευταίως. Μόνο που τις ευθύνες που αναλαμβάνουν οι πολιτικοί τις πληρώνει πάντα ο πολίτης. Εκείνοι μόνο τις «αναλαμβάνουν».
Κι όμως δεν θύμωσα όταν τ΄άκουσα. Η οργή είναι εκτονωμένο συναίσθημα σ΄αυτόν τον τόπο των εύκολων παπαρδελών και λύσεων που τις πληρώνουν πάντα οι ίδιοι. Άλλωστε όπως ξέρουμε η αποθάρρυνση παράγει αδράνεια. Ένιωσα μόνο σαν να μου περιέχυσαν έναν κουβά ζεματιστό νερό στο κεφάλι. Κι από κείνη τη στιγμή το φυσάω και δεν κρυώνω.
Στήνομαι απέναντι στην τηλεόραση και λέω, δεν μπορεί κάτι καλό θα δω και θ΄ακούσω. Τόσοι καλοντυμένοι και μορφωμένοι άνθρωποι συγκεντρώνονται για να μας πατρονάρουν το σφυγμό των δύσκολων ημερών που περνάμε. Και κει με περιχύνουν με παγωμένο νερό.
Πρόκειται για «σκοτσέζικο ντους» που μας προκαλεί περίεργες αντιδράσεις. Ακούς, για παράδειγμα, καθημερινά «τι μας περιμένει» από κάποιους, ενώ κάποιοι άλλοι τα διαψεύδουν ισχυριζόμενοι ότι μ΄αυτά και με άλλα «φτιάχνουμε το μέλλον μας». Μόνο που δεν μας εξηγούν ποιο μέλλον. Αυτό που φτιάχνουμε με τα ασφαλιστικά νομοσχέδια; Αυτό που μας περιμένει με την περικοπή των αποδοχών μας; Μήπως εκείνο της ανεργίας και της φτώχειας; Ή μήπως το άλλο των φόρων, της ακρίβειας και της επιτήρησής μας από το ξένο τραπεζικό κεφάλαιο; Ίσως το καλύτερο μέλλον είναι η επιστροφή στο παρελθόν, στον εργασιακό μεσαίωνα και στην ανασφάλεια;
Οι «τρομοκράτες» του «Επαναστατικού Αγώνα» και της «17 Ν» είναι στη φυλακή. Κάποιοι άλλοι όμως που μας τρομοκρατούν καθημερινά παραμένουν δυστυχώς ελεύθεροι.
Πόσα πράγματα και θάματα λέγονται στην TV! Πανηγύρια λόγων και αντιλόγων με στόχο την αλήθεια. Ποια όμως αλήθεια; Κάθε εκπρόσωπος παράταξης προτείνει αυτιστικά και με τα μάτια κλειστά, μόνο τα στενά συμφέροντα του κύκλου του, κάνοντας κατάχρηση ήπιας επιθετικότητας αρκεί να βγει η θέση του στον αφρό. Και το επικίνδυνο είναι ότι βγαίνουν όλες οι θέσεις στον αφρό. Ένας αχταρμάς από δίκαια και ορθά και λογικά από τα οποία όμως απουσιάζει απόλυτα η αλήθεια. Η αντικειμενική αλήθεια που στηρίζεται στην ουσιαστική πραγματικότητα των πολιτικών και κοινωνικών πράξεων.
Τι μας λένε δηλαδή; Ότι πρέπει να υποβληθούμε σε θυσίες και να στρωθούμε στη δουλειά. Και μέχρι τώρα τι κάναμε; Ίσως όμως όταν τα λένε αυτά έχουν υπόψη τους το κρατικοδίαιτο παρασιτικό τεμπελχανιό και τα σαπρόφυτα της εξουσίας του φαυλοκρατιστάν που αποκαλούν Ελλάδα. Τους βολεμένους με μηνιαίους μισθούς που ισοδυναμούν στις αποδοχές πέντε ετών ενός μέσου εργαζομένου. Εκείνους που ζουν χρόνια τώρα με το δόγμα, κλέψε να φας και άρπαξε νάχεις. Ποιος θα τους πει ότι ο Έλληνας εργαζόμενος, συνταξιούχος ή άνεργος, κουράστηκε να υποβάλλεται σε θυσίες για να κερδίζουν άλλοι. Κουράστηκε να δουλεύει για να τρώνε κάποιοι άλλοι, γνωστοί άγνωστοι.
Ήδη κυριαρχεί η απεχθής ιδέα της ιδιωτικοποίησης των κερδών και της κοινωνικοποίησης των ζημιών. Κάποτε όμως θα το πληρώσουμε ακριβά το χάσμα ανάμεσα σ΄εκείνους που τα έχουν όλα και σ΄εκείνους που δεν έχουν τίποτα.
Να όμως που η κυβέρνηση έβγαλε το αλάθητο συμπέρασμα ότι για το οικονομικό μας χάλι φταίνε πρωτίστως οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, αλλά και η εγκληματική εξάπλωση των μικρομεσαίων. Και αποφάσισε να απονείμει... κοινωνική δικαιοσύνη με μέτρα που της υπαγορεύουν οι ξένοι τραπεζίτες και οι κερδοσκόποι.
Για όλα φταίει ο μισθωτός και ο συνταξιούχος λοιπόν. Εδώ φάνηκε ότι η σημασία της ζωής ενός απλού ανθρώπου δεν μετράει και πολύ στους πολιτικούς ντορβάδες των κάθε είδους πολιτικών της εξουσίας, γιατί αυτοί οι κύριοι έπαιξαν και συνεχίζουν να παίζουν το επικίνδυνο παιχνίδι του Προκρούστη σε βάρος του ανυπεράσπιστου πολίτη, υπακούοντας πειθήνια στις επιταγές του Δ.Ν.Τ. και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γελαστήκαμε αν πιστέψαμε ότι παρήλθε εκείνη η εποχή του κατάπτυστου «γιές μεν» στους Αμερικανούς και στο ξένο κεφάλαιο γενικότερα. Τώρα τα δίνουμε όλα και πάλι.
Από τη στιγμή που το κόλπο έχει πάρει τη θέση της ντόμπρας πράξης, το παιχνίδι για τον πολίτη αυτής της χώρας είναι χαμένο ό,τι και να λέμε. Αυτός φταίει για όλα...
«Δεν με ενδιαφέρει το πολιτικό κόστος», λέει ωστόσο ο πρωθυπουργός. Γιατί να τον ενδιαφέρει άλλωστε αφού είναι σίγουρος ότι θα επανεκλεγεί. Αν όχι ο ίδιος τότε ο έτερος εναλλακτικός Καπαδόκης, διότι το σύστημα που τους στηρίζει είναι ικανοποιημένο από τις αποδόσεις τους και θα καταφέρει πάλι με λίγα ψίχουλα παροχών και υποσχέσεων, που δεν υλοποιούνται ποτέ, να υφαρπάσσει την πολύτιμη ψήφο των αποπροσανατολισμένων και παραζαλισμένων πολιτών.
Αυτό που ζούμε σήμερα, στην καλύτερη των περιπτώσεων, είναι μια ολιγαρχία – κατά Καστοριάδη – με τέσσερις πυλώνες: τους κατέχοντες, που συνήθως δεν φαίνονται, τους διαχειριστές του χρήματος, που φαίνονται, τους πολιτικούς που πληρώνονται από τους μάνατζερ για να νομοθετούν υπέρ του χρήματος και τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης που στηρίζουν το σύστημα αυτό. Οι τελευταίοι έχουν αναλάβει να διαμορφώνουν μια συλλογική αντίληψη ώστε να πειστούμε ότι έτσι έχουν τα πράγματα και δεν αλλάζουν.
Αν καταφέρουμε ωστόσο, κάτω από μια αδήριτη ανάγκη, να περάσουμε από τις «πλασματικές ανάγκες» στις «πραγματικές ανάγκες», όπως λέει ο Έριχ Φρομ, τότε υπάρχει ελπίδα να συνειδητοποιήσουμε τι μας συμβαίνει, να εμπεδώσουμε την έννοια του μέτρου και να βγούμε απ΄τα αδιέξοδά μας.
