Οι ηγεσίες της εγχώριας πολιτικής, μεταπολιτευτικής, τάξεως, δηλαδή κυρίως οι αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, αλλά του ΛΑΟΣ (αλλά, όσο κι αν δεν θέλουν να το δείξουν, αυτό αφορά, εν μέρει και στο μέτρο που τους αναλογεί και τις ηγεσίες της Αριστεράς) έντρομες διαπιστώνουν ότι κινδυνεύουν να σαρωθούν από τη λαϊκή οργή και πανικόβλητες προσπαθούν να περισώσουν ό,τι είναι δυνατόν να περισωθεί από το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα.
Μοιάζουν με τον Ιταλό πρίγκιπα του 19ου αιώνα Φαμπρίτσιο Σαλίνα, στην αριστουργηματική ταινία «Γατόπαρδος» του Λουκίνο Βισκόντι, ο οποίος έβλεπε ότι πλησίαζε στο τέλος της ζωής του, αλλά και της παντοδυναμίας της τάξεως και του συστήματος εξουσίας που εκπροσωπούσε. Βίωνε θλιμμένος τις αλλαγές των καιρών και τη μετάβαση σε μια νέα εποχή, στην οποία δεν θα μπορούσε να διαδραματίζει, αυτός και η τάξη που εκπροσωπούσε, τον καθοριστικό και πρωταγωνιστικό ρόλο που είχαν στο παρελθόν.
Και έτσι, κάποια στιγμή στην ταινία, ο μέγας ηθοποιός Μπαρτ Λάνγκαστερ (που ενσάρκωνε το ρόλο του πρίγκιπα Σαλίνα) ακούστηκε να λέει πως «για να μείνουν τα πράγματα όπως έχουν, πρέπει να γίνουν αλλαγές».
...ΚΑΙ ΞΕΡΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ
Αυτήν ακριβώς τη συμπεριφορά, τηρουμένων των αναλογιών, έχουν, ή επιδιώκουν να αποκτήσουν, οι ηγέτες του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΛΑΟΣ, δηλαδή να περισώσουν, μέσω κάποιων αλλαγών που, όμως, δεν θα αλλάζουν την ουσία των πραγμάτων, το πολιτικό σύστημα της μεταπολιτεύσεως, προκειμένου, όπως θέλουν να πιστεύουν, να ξεπεραστεί η σημερινή του κρίση.
Μια κρίση που αφορά και την κοινωνία, κρίση όχι μόνο οικονομική, αλλά βαθύτατα πολιτική (το παραδέχθηκε, άλλωστε και ο Πρόεδρος Παπούλιας - «ο πολιτικός κόσμος αποδοκιμάζεται και ξέρουμε γιατί», είπε ) και αξιακή, μια κρίση, η οποία θα προκαλέσει, προϊόντος του χρόνου και των επιπτώσεων των βάρβαρων μέτρων που έχουν ληφθεί από την τρόικα (ΕΕ – ΕΚΤ και ΔΝΤ) με την σύμφωνη γνώμη της κυβερνήσεως Παπανδρέου, κοινωνικές εκρήξεις, οι οποίες ίσως καταστούν ανεξέλεγκτες, όπως φάνηκε με τους τρείς νεκρούς (η μία εκ των οποίων ήταν έγκυος) που θρήνησε, προ ημερών, η χώρα, κατά τη μεγάλη διαδήλωση εναντίων των οικονομικών μέτρων που ελήφθησαν.
Δεν είναι δε τυχαίο πως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μιλώντας στη σύσκεψη των τριών πολιτικών αρχηγών τόνισε μεν πως οι νεκροί «έπεσαν θύματα αποκρουστικής βίας», πλην, όμως, έσπευσε να σημειώσει πως «οι διαδηλώσεις δεν μπορεί να χρησιμοποιούνται για την τέλεση παράνομων πράξεων: Η ελευθερία της διαμαρτυρίας καθενός, σταματά εκεί που αρχίζει το δικαίωμα της ζωής, της ελευθερίας και της εργασίας του άλλου. Πρέπει να βάλουμε ένα τέλος τώρα».
Ο δε αρχηγός της ΝΔ δεν απέκρυψε το φόβο του για το μέλλον του πολιτικού συστήματος, αλλά και των οικονομικών μέτρων (τα οποία καταψήφισε μεν, αλλά διαβεβαίωσε πως θα τα εφαρμόσει...) και προς τούτο μιλώντας ενώπιον του ΣΕΒ σημείωσε – θέλοντας να αναδείξει τη ΝΔ σε αμορτισέρ για την απορρόφηση των κοινωνικών αντιδράσεων – ότι «η χώρα χρειάζεται αξιόπιστη αντιπολίτευση και δεν μπορεί να ακούγεται ως μοναδική αντιπολίτευση η φωνή των διαδηλωτών στο πεζοδρόμιο».
ΝΑΙ ΜΕΝ ΑΛΛΑ...
Υπό το φόβο αυτών των εκρήξεων οι κύριοι εκπρόσωποι της μεταπολιτευτικής πολιτικής τάξεως «ομονόησαν» και συμφώνησαν – εκόντες άκοντες – σε μια σύσκεψη αρχηγών, σύσκεψη στην οποία, όμως, δεν έλαβαν μέρος οι ηγεσίες του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ Αλέκα Παπαρήγα και Αλέξης Τσίπρας.
Ωστόσο, παρά το καλό κλίμα που επικράτησε στη συνάντηση του Προέδρου Παπούλια με τους κ.κ. Παπανδρέου, Σαμαρά και Καρατζαφέρη, δεν υπήρξαν - τουλάχιστον ορατά, προσώρας - συγκεκριμένα αποτελέσματα, ικανά να ενισχύσουν την αξιοπιστία του προβληματικού πολιτικού μας συστήματος.
Οι κ.κ. Παπανδρέου και Σαμαράς επί της ουσίας συμφώνησαν να αλλάξουν τους κανόνες του παιχνιδιού ώστε να σταματήσει η ασυλία των βουλευτών και των κυβερνητικών στελεχών και να επιβληθεί κάποιου είδους διαφάνεια στη διαχείριση του δημόσιου χρήματος, πλην, όμως, η κοινωνία έχει διαμορφωμένη άλλη γνώμη και βλέποντας μάλιστα τις τσέπες της να αδειάζουν περιμένει να δει κάθαρση.
Κάθαρση για τα σκάνδαλα στα οποία φέρονται εμπλεκόμενες κυβερνήσεις και στελέχη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Κάθαρση η οποία, όμως, περνά υποχρεωτικά από την αποκάλυψη της αλήθειας σε τέτοιου είδους υποθέσεις και όχι μέσα από ένα ατελείωτο, εκατέρωθεν, κατηγορητήριο μεταξύ της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Υπό το πρίσμα δε αυτό, λίγο ενδιαφέρουν την κοινωνία λύσεις – μπαλώματα για την προστασία της αξιοπιστίας του υφισταμένου πολιτικού συστήματος.
Παρά ταύτα, θα πρέπει να σημειωθεί πως η Αλέκα Παπαρήγα δεν απέκλεισε την εκδοχή τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας «να στείλουν στη φυλακή ακόμα και επώνυμα στελέχη και υπουργούς τους, να δημιουργήσουν νέα κόμματα ή να αλλάξουν τους τίτλους των υπαρχόντων κομμάτων», προκειμένου να περισωθούν.
Αξίζει δε να επαναληφθεί πως η χώρα έφτασε στη χρεοκοπία, με ευθύνη κυρίως των κυβερνήσεων των τελευταίων δεκαετιών, αλλά ακόμη και σήμερα το πολιτικό σύστημα αρνείται να προσαρμόσει τη συμπεριφορά του στη δύσκολη οικονομική πραγματικότητα που το ίδιο διαμόρφωσε.
Όμως, επί της ουσίας, πέρα από τα ασαφή μέτρα για την προστασία του συστήματος, οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί διαπίστωσαν «οικουμενική συνεννόηση» ως προς την «ανάγκη» να προχωρήσουν τα μέτρα και τα πακέτα που ελήφθησαν (και όσα μέλλει να ληφθούν) και τα οποία καθιστούν δυσβάσταχτη τη ζωή στα λαϊκά στρώματα.
ΟΙ ... «ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΟΙ»
Στη σύσκεψη των τριών αρχηγών με τον Πρόεδρο Παπούλια δεν έλαβαν μέρος το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ, ίσως γιατί θέλουν να πιστεύουν πως δεν αποτελούν μέρος του εγχώριου πολιτικού συστήματος ή γιατί θέλουν να πιστεύουν ότι δεν φέρουν ευθύνη για τα όσα συνέβησαν στη χώρα τα τελευταία 35 χρόνια.
Δηλαδή, οι δύο συνιστώσες της εγχώριας Αριστεράς (έστω κι αν το ΚΚΕ δεν θεωρεί το ΣΥΡΙΖΑ αριστερή δύναμη, αλλά δεκανίκι του συστήματος) επέλεξαν να μην συνυπάρξουν στο «κάδρο της συναίνεσης» με τους κ.κ. Γ. Παπανδρέου, Α. Σαμαρά και Γ. Καρατζαφέρη, ώστε (έτσι τουλάχιστον ελπίζουν) να μην θεωρηθούν συνυπεύθυνοι στην εξαπάτηση των λαϊκών μαζών, που θα συνεχίζουν να πιέζονται και επί της ουσίας να τρομοκρατούνται από τα μέτρα που ελήφθησαν και από αυτά που θα ληφθούν μέσα στην επόμενη τριετία.
Το ΚΚΕ, το οποίο βρέθηκε τώρα (όπως το Δεκέμβριο του 2008 ο ΣΥΡΙΖΑ) στο στόχαστρο επιθέσεων – και με ιδεολογικό περιεχόμενο – από την κυβέρνηση και τον ΛΑΟΣ και δεν αποκλείει νέες, εις βάρος του, «αντικομμουνιστικές προβοκάτσιες», χαρακτήρισε τη σύσκεψη των τριών αρχηγών ως «πανηγύρι» και τόνισε πως «τώρα είναι ώρα ευθύνης και επιλογής και η ζωή του λαού δεν μπορεί να αφεθεί στα χέρια αυτών που ευθύνονται για την οικονομική κρίση, την πλουτοκρατία και τα κόμματα που υπηρετούν τα συμφέροντά της».
Ο δε ΣΥΡΙΖΑ (που έχει τα δικά του εσωτερικά προβλήματα, αφού η δεξιά του πτέρυγα, η Ανανεωτική, θεώρησε λάθος τη μη συμμετοχή του Αλέξη Τσίπρα στη σύσκεψη των 3 αρχηγών, ενώ η αριστερή του πτέρυγα, δια του Αλέκου Αλαβάνου μαξιμαλίζοντας ζήτησε να μην μετέχει η παράταξη στις εργασίες της Βουλής) έκανε λόγο για «σύσκεψη παρωδία» και επεσήμανε πως επρόκειτο για «μια συνάντηση της εγχώριας τρόικα (ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ) που είναι έτοιμη να θυσιάσει και την κοινωνική συνοχή, αλλά και κατακτήσεις δεκαετιών».
«Η ζωή θα δείξει» (όπως θα έλεγε ο Χαρίλαος Φλωράκης) αν ήταν σώφρων επιλογή των ηγεσιών της Αριστεράς να μποϋκοτάρουν τη σύσκεψη στο Προεδρικό Μέγαρο, αν και η ιστορική πείρα έχει δείξει πως τέτοιες επιλογές της ηγεσίας της Αριστεράς της κόστισαν.
Είναι δε εμφανές (υπάρχει, ήδη, όπως προαναφέραμε, σχετική πολιτική και ιδεολογική πίεση σε βάρος τους, είτε από τις ηγεσίες της εγχώριας πολιτικής τάξεως, είτε από μερίδα ΜΜΕ) πως αν δεν καταστεί δυνατή η εκμαίευση της συναινέσεώς τους (δηλαδή της συνενοχής τους στη βάρβαρη προοπτική που χαράσσεται για την ελληνική κοινωνία) θα επιχειρηθεί και η δική τους απαξίωση, στη βάση της λογικής του Μεγάλου Αλεξάνδρου - μετά τη μάχη του Γρανικού ποταμού - ο οποίος συνόδευσε την αποστολή των τριακοσίων ασπίδων, που, ως τρόπαιο νίκης τοποθετήθηκαν στην Ακρόπολη των Αθηνών, με την ακόλουθη, μειωτική για τους σπαρτιάτες επιγραφή: «Αλέξανδρος ο Φιλίππου και οι Έλληνες πλην Λακεδαιμονίων».
Εν προκειμένω, το ΚΚΕ υπογραμμίζει ότι είναι ανάγκη να συνεχιστούν οι κινητοποιήσεις και να ενταθούν «σε πείσμα και εναντίον της ιδεολογικής τρομοκρατίας, της προβοκάτσιας και των εκβιασμών», ο δε Αλέξης Τσίπρας εξέφρασε την βεβαιότητα ότι η Αριστερά δεν πρόκειται να περιθωριοποιηθεί και πρόσθεσε λέγοντας ότι «ας μην επιχειρήσουν κάποιοι αυτόν τον ολισθηρό δρόμο να ενοχοποιηθεί η αριστερά φορτώνοντας ευθύνες που δεν έχει».
Η Αριστερά φαίνεται πως έκανε την επιλογή της (σωστή ή λάθος μένει να αποδειχθεί) αλλά παραμένει και αυτή διχασμένη, αφού ο Α. Τσίπρας προτείνει μεν συνεννόηση με τον Περισσό, αλλά το ΚΚΕ επιμένει να αρνείται οποιανδήποτε (έστω και στα ελάχιστα) συνεννόηση με τον ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο μάλιστα το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ χαρακτηρίζει «αφερέγγυο και φορέα σύγχυσης και υπονόμευσης της ταξικής συσπείρωσης και ενότητας του εργατικού - λαϊκού κινήματος», μια συνεννόηση, όμως, την οποία επιζητεί ο κόσμος της ευρύτερης αριστεράς.
Οι εκπρόσωποι της εγχώριας, ηγεμονεύουσας, πολιτικής τάξεως επέλεξαν τη μεταξύ τους συνεννόηση (έστω με φραστικές διαφωνίες και αντιπαραθέσεις) και στην ουσία επιδιώκουν κάποιες εμβαλωματικές αλλαγές, σε μια προσπάθεια να μην καταρρεύσουν «και να μείνουν τα πράγματα όπως έχουν», όπως έλεγε και ο «Γατόπαρδος».
Άλλωστε, γνωρίζουν πως αυτοί είναι οι υπαίτιοι για το σημερινό κατάντημα της χώρας, έστω κι αν συχνά καταλογίζουν στην Αριστερά μόνιμο αρνητισμό. Εν προκειμένω δε, δεν έχουν ολότελα άδικο, αν ληφθεί υπόψη η διαχρονική εμμονή ελεγχομένων από την αριστερά συνδικαλιστικών ηγεσιών σε αλλαγές που ήταν αυτονόητο πως ήταν απαραίτητες για να προχωρήσει η κοινωνία, αλλά και αρνητισμός σε κεκτημένα ομάδων, που ήταν άνισα σε σχέση με αυτά που είχαν άλλες κοινωνικές ομάδες.
Εκφράζοντας δε το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα – άλλωστε υπήρξε από τους στυλοβάτες του, τουλάχιστον ως Υπουργός των Εξωτερικών, προς τούτο δε έκανε προ ημερών και τη δική του αυτοκριτική, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες που του αναλογούν – και κάνοντας αυτοκριτική για λογαριασμό του, προκειμένου να προετοιμάσει τις όποιες απαραίτητες αλλαγές στη δομή του, ο Πρόεδρος Κάρολος Παπούλιας τόνισε πως «πολλοί αμφιβάλλουν ότι θα τα καταφέρουμε. Πρέπει να τους διαψεύσουμε. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να δημιουργήσουμε τους κατάλληλους πολιτικούς όρους».
