«Και πάλιν πλοία και δίκτυα και άγρα ουδαμού»
(Εωθινόν Ι’)
Η οικονομική τρομοκρατία στις μέρες μας οπωσδήποτε μας επηρεάζει. Σκεφτόμαστε με ανησυχία τη ζωή τη δική μας και των παιδιών μας. Η χώρα μας έπεσε θύμα διεθνούς οικονομικής τρομοκρατίας. «Αλλά δε φοβούμαστε και δεν τα χάνουμε. Όχι επειδή είμαστε δυνατοί, αλλ' επειδή είναι δυνατός Αυτός που μας αγαπάει».
Ο λαός πιστεύει πως στις δύσκολες περιστάσεις, σ΄ αυτές που είμαστε εντελώς αποθαρρυμένοι, ο Θεός δίνει δύναμη. Ο Ιησούς συμβαδίζει στην αποθάρρυνση και προκαλεί την ανατροπή της. Αν δεν έχεις την αίσθηση της παρουσίας του Θεού πίσω από τα πράγματα και τα γεγονότα νομίζεις ότι η ίδια η αποθάρρυνση προκαλεί την ανατροπή της. Τελικά το αίσθημα που σε ακινητοποιεί δεν μένει αν ο ίδιος δεν ενδώσεις στην απελπισία και στην απόγνωση.
Δυο σημαντικά γεγονότα που συνέβησαν, μετά τον επονείδιστο σταυρικό θάνατο του Ιησού, (αυτό που συνέβη στους μαθητές του Ιησού στο δρόμο προς Εμμαούς και αυτό με τις μυροφόρες γυναίκες το πρωί του Σαββάτου) μετατρέπουν την αποθάρρυνση σε ανείπωτη χαρά. Οι μυροφόρες αντί μνήματα και πτώματα που περίμεναν να συναντήσουν δέχτηκαν το χαρμόσυνο μήνυμα της Αναστάσεως και οι δυο μαθητές στο δρόμο προς Εμμαούς, αντί ερημιά και απελπισία χωρίς το Διδάσκαλο περπάτησαν μαζί Του στο δρόμο, Τον δέχτηκαν στο σπίτι τους και τον φίλεψαν και ήταν τόσο μεγάλη η χαρά τους που εύχονταν να καιγόταν η καρδιά τους για να καταλάβουν την παρουσία Του από την αρχή που τον συνάντησαν στο δρόμο, ώστε να μη χάσουν ούτε λεπτό από την αίσθηση της αγαπημένης παρουσίας Του. «Δεν καιγόταν μέσα μας η καρδιά μας, όταν μας μιλούσε καθ΄ οδόν και μας εξηγούσε τις Γραφές;» (Κατά Λουκάν, ΚΔ, 32).
«Η πιο εντυπωσιακή περίπτωση» γράφει ο Ρενέ Ζιράρ «είναι εκείνη των μυροφόρων γυναικών το πρωί της Αναστάσεως. Δεν σκέφτονται παρά νεκρά σώματα, ταριχεύσεις και τάφους. Έχουν κυριευθεί από άγχος ότι ο λίθος που σφραγίζει τον τάφο θα τις εμποδίσει να φθάσουν στο τέρμα όλων των προσπαθειών τους - στο σώμα του Ιησού. Πίσω από τα εμπόδια δεν υπάρχουν παρά νεκρά σώματα. Κάθε μπόδιο είναι ένα είδος τάφου. Όταν οι γυναίκες φθάνουν στον τάφο, τίποτε από όλα εκείνα που ανέμεναν και φοβόντουσαν δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει πλέον εμπόδιο, δεν υπάρχει πλέον σώμα: «Διαγενομένου του Σαββάτου Μαρία η Μαγδαληνή και Μαρία η του Ιακώβου και Σαλώμη ηγόρασαν αρώματα ίνα ελθούσαι αλείψωσιν αυτόν. Και λίαν πρωί τη μια των Σαββάτων έρχονται επί το μνημείον ανατείλαντος του ηλίου. Και έλεγον προς εαυτάς, τίς αποκυλίσει ημίν τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου; Και αναβλέψασαι θεωρούσιν ότι αποκεκύλισται ο λίθος. Ήν γαρ μέγας σφόδρα.»
(Μάρκ. Ις΄1-4).
Όντως είμαστε παντελώς ανυπεράσπιστοι. Ο εχθρός διαθέτει όλα τα μέσα για να μας πολεμήσει. Δεν διαθέτει όμως τη δύναμη να μας αναγκάσει να παραδοθούμε με τη θέλησή μας. Ο Σατανάς γνωρίζει καλύτερα από εμάς, ότι κανένας δεν γίνεται δούλος, εάν έχει το πνεύμα του ελεύθερο.
Τα λόγια του Ιησού, «είδα το Σατανά να πέφτει σαν αστραπή στη γη» σημαίνουν ότι όλος ο κόσμος μπορεί να δει ότι η «νίκη» του εχθρού είναι πρόσκαιρη και ότι ο εχθρός κι αυτοί που γίνονται με τη θέλησή τους δούλοι του, δεν θα προλάβουν να τη χαρούν; Εκατόν σαράντα πόλεμοι έγιναν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Όσο υπάρχουν άνθρωποι, παρά την έσχατη φτώχεια και την ανέχεια δεν θα πάψουν να αγωνίζονται για την ανθρώπινη ελευθερία και αξιοπρέπεια.
«Και βέβαια θα πεθάνουμε. Μα όχι τώρα ακριβώς», λέει ο άγιος Αυγουστίνος. Η ζωή μας είναι αυτό το «τώρα ακριβώς». Και ως προς αυτό το «τώρα ακριβώς» είμαστε ελεύθεροι. Η εποχή μας είναι κρίσιμη, άρα είναι καλή. Αν δεν είχαμε προβλήματα ή νομίζαμε ότι δεν είχαμε θα ήμασταν σε κατάσταση επικίνδυνης νάρκης, ύπνου και ψευδαισθήσεως. Δεν αμυνόμαστε. Κάνουμε επίθεση για να μετατρέψουμε την ήττα σε νίκη.
«Μη φοβάστε» λέει ο Κύριος Ιησούς «εγώ νίκησα τον κόσμο».
