Και ξαφνικά ένα πρωί η ελληνική κοινωνία ξύπνησε γεμάτη θλίψη και οργή για τον άδικο χαμό των τριών υπαλλήλων της Marfin Bank, αλήθεια πόσο υποκριτές μπορεί να είμαστε ως κοινωνία και ως μεμονωμένα άτομα; Εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε αυτοί που τόσα χρόνια ανεχόμαστε αυτού του είδους εγκληματικές συμπεριφορές; Που βλέπαμε τις μολότοφ να πέφτουν βροχή σε κτίρια, αυτοκίνητα ακόμη και σε ανθρώπους και μέναμε απαθείς; Που το ψιλοευχαριστιόμασταν κιόλας εάν καιγόταν ένα ακριβό όχημα, μια τράπεζα ή ένας «μπάτσος». Που ανεχόμασταν να καταστρέφονται περιουσίες και δημόσια κτίρια, λες και τον λογαριασμό θα τον πληρώνανε άλλοι .Που θεωρούσαμε και θεωρούμε ότι στη δημοκρατία μπορεί ο καθένας να κάνει ό,τι του κατέβει αδιαφορώντας για τις συνέπειες των πράξεών του. Που κάθε φορά που συλλαμβανόταν κάποιος ήμασταν σίγουροι ότι ήτανε αθώος και ότι κάποιο λάθος θα έγινε .Αλήθεια έχει καταδικαστεί ποτέ κανείς για ρίψη μολότοφ και αν ναι με ποια ποινή;
Ας μην περιοριστούμε όμως μόνο στον συγκεκριμένο χώρο, εξάλλου η ανοχή του Έλληνα στις μορφές βίας και εγκληματικότητας δεν έχει όρια. Εμείς δεν είμαστε αυτοί που όταν ακούμε για ληστεία σε τράπεζα χαιρόμαστε; Λες και ο ληστής πυροβόλησε την τράπεζα και όχι τον ταμία που δουλεύει για το μεροκάματο! Ακόμη και τώρα που η εγκληματικότητα έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις σπεύδουμε να τα φορτώσουμε στην οικονομική κρίση, λες και την δεκαετία του΄50 οι Έλληνες ήτανε ζάμπλουτοι και δεν έκλεβαν! Παραδώσαμε αμαχητί τα γήπεδά μας στους χούλιγκαν, φτάσαμε σε τέτοιο σημείο ώστε για να πραγματοποιηθεί ένας αγώνας βόλεϊ γυναικών να χρειάζονται δεκάδες αστυνομικοί, ένα ντέρμπι ποδοσφαίρου τρείς εισαγγελείς! Αλήθεια πότε θα απαιτήσουμε ως κοινωνία να μπει ένα τέλος σε όλα αυτά; Μήπως θα πρέπει πρώτα να δούμε στους τηλεοπτικούς μας δέκτες να φλέγεται το κεφάλι κανενός πιτσιρικά από φωτοβολίδα;
Στην καθημερινότητά μας πάλι τι γίνεται; Μήπως και εδώ είμαστε αθώοι; Σκεφτήκαμε ποτέ πόση βία ασκούμε στον συνάνθρωπό μας, λεκτική, ψυχολογική, ενδοοικογενειακή; Που κάθε φορά που πιάνουμε τιμόνι στα χέρια μας γινόμαστε εν δυνάμει τρομοκράτες .Λες και οι υπόλοιποι που χρησιμοποιούν τον δρόμο δεν είναι άνθρωποι, λες και τα παιδιά στο πεζοδρόμιο δεν είναι κανενός !Θα μπορούσαμε να πoύμε και άλλα πολλά, άλλα ποιος ο λόγος; Σάμπως θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, μήπως θα αλλάξει η κοινωνία μας;
Ας χύσουμε λοιπόν τα κροκοδείλια δάκρυα και ας περιμένουμε για τα επόμενα θύματα. Σαν κοινωνία έχουμε χρεοκοπήσει εδώ και χρόνια!
ΜΕ ΕΚΤΙΜΙΣΗ
ΑΡΓΥΡΗΣ ΠΕΡΡΑΙΒΟΣ
