«Η πρώτη κραυγή του ανθρώπου είναι κλάμα. Από κει και πέρα οι άνθρωποι ή παραμένουν άνθρωποι και κλαίνε, ή γίνονται τέρατα και κάνουν τους άλλους να κλαίνε» από το βιβλίο: «Οι κερασιές θ’ ανθίσουν και φέτος», του Μενέλαου Λουντέμη. Επίκαιρη είναι η ανθρωπολογική του διάσταση. Ο δε τίτλος είναι παράφραση από άλλο βιβλίο του προφητικού συγγραφέα.
Άνθρωποι - τέρατα βούλιαξαν την ελληνική οικονομία. Ανθρωπόμορφα τέρατα ρήμαξαν και έκλεψαν τον εθνικό πλούτο. Τέρατα είναι αυτοί που οδήγησαν την Ελλάδα στη χρεοκοπία. Από τη μια η κλοπή στο χρηματιστήριο και οι σπατάλες, από την άλλη οι προμήθειες στα όπλα, οι μίζες, η απάτη με τα δομημένα ομόλογα…η φοροδιαφυγή, η φοροκλοπή, η φοροαπάτη! Τέρατα είναι κι αυτοί που δολοφόνησαν τους τρεις εργαζόμενους στην τράπεζα της Μαρφίν. Είναι τα σύγχρονα τέρατα που εξακολουθούν να καίνε δημόσια κτίρια, αυτοκίνητα, καταστήματα, να ρημάζουν περιουσίες που έγιναν με κόπο. Δούλεψαν ποτέ αυτοί οι ψευτοεπαναστάτες να δουν πώς βγαίνει το μεροκάματο;
Τα κατάφεραν! Μας έκαναν επαίτες οι «εθνοσωτήρες» μας. Αχ! και να ζούσε η Μελίνα! Να έβλεπε την Αφροδίτη της Μήλου, ζητιάνα; Θα τους έπαιρνε και θα τους σήκωνε! Πώς καταντήσαμε έτσι τη χώρα του ήλιου, του αρχιπελάγους, του απέραντου γαλάζιου, του πολιτισμού, του φυσικού πλούτου, τη χώρα των μεγάλων και ωραίων αγώνων;
Η πυραμίδα της κατάντιας μας χωράει όλους. Όλοι φταίξαμε! Όλοι βολευτήκαμε με τα ρουσφέτια, με την απαξίωση της δουλειάς μας. Διογκώθηκε το δημόσιο με τις ρουσφετολογικές προσλήψεις (οι αγροφύλακες μας έλειπαν), δεκαετίες τώρα, με ανθρώπους που δεν σπούδασαν, δεν ξόδεψαν, δεν βίωσαν το μαρτύριο των πολυετών σπουδών. Άνεργοι είναι σήμερα οι νέοι των πανεπιστημιακών σχολών.
Το φακελάκι για τα αυτονόητα το διεκδίκησαν και το τσέπωσαν πολλοί. Ήταν πολίτες αυτοί και εργαζόμενοι. Το δάχτυλο στο «μέλι» το έβαλαν πολλοί. Το αποτέλεσμα; Η συγκάλυψη! Η σαπίλα, η διαφθορά και η λαμογιά διέβρωσε και δηλητηρίασε τη ζωή μας. Δεν έκαναν τίποτα οι πολιτικοί να αλλάξουν τον προσανατολισμό της κοινωνίας, να οργανώσουν το κράτος με διαφάνεια. Μας υποσχέθηκαν επανίδρυση του κράτους και το διέλυσαν. Δεν έκαναν τίποτα για να περιφρουρήσουν την περηφάνια μας. Τη χάσαμε κι αυτή, μας είπαν τελευταία οι ξένοι άσπονδοι φίλοι μας! Τι ταπείνωση κι αυτή;
Ερμηνεύοντας το λαϊκό αίσθημα ο σεμνός Πρόεδρος της Δημοκρατίας μας με μια φράση τα είπε όλα: «Να παταχθούν όσοι οδήγησαν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού». Η δήλωση αυτή είναι πια εθνική απαίτηση και πρέπει να γίνει πράξη τώρα. Γι’ αυτό πρέπει να μας πεις, πολιτικέ, πώς έφτιαξες τις βίλες σου, τις πισίνες σου, τα αναψυκτήριά σου, πώς πήρες τα κότερά σου, πώς έκανες το γάμο σου στις πολυτελείς ευρωπαϊκές σουίτες.
Πρέπει, πολιτικέ, να μας πεις, γιατί έλεγες πάντα «ναι», όποιο χρώμα κι αν έχεις, στις παχυλές αυξήσεις των μισθών σου, όταν στους πολίτες σου η λιτότητα ήταν και είναι ένας μακρόχρονος βραχνάς! Γι’ αυτό πρέπει να επιστρέψεις, πολιτικέ πράσινε, γαλάζιε, και κόκκινε το δέκατο πέμπτο και δέκατο έκτο μισθό σου που σου χορηγεί η Βουλή των Ελλήνων! Είναι πρόκληση πια να συνεχίζεις να αμείβεσαι παχυλά. Μη μας πεις ότι δεν... βγαίνεις. Κάνε τότε άλλη δουλειά.
Ο ψηφοφόρος σου έχασε τώρα αυτό που δεν του περίσσευε ποτέ. Τι θα πεις, πολιτικέ, στον προδομένο ψηφοφόρο σου για τη χλιδάτη ζωή σου που συνοδεύεται με τα ταξίδια της αναψυχής σου και τα πολυτελή αυτοκίνητα; Φέρτε πίσω τα κλεμμένα. Οι πολίτες πλέον τα ξέρουν όλα. Τα βλέπουν, τα νιώθουν όλα. Οι πολιτικές σου ρητορείες δεν πείθουν πια, απλά προκαλούν. Συμμαζέψτε το κράτος και τα λαμόγια. Κάντε καθαρό το παιχνίδι σε όλους τους τομείς. Η φτώχεια και η πείνα θα γίνει ποταμός και μη μας πείτε πως η κρίση είναι παγκόσμια αρρώστια, γιατί τότε:
«Μα τι έτρεξε και γέμισε ο κόσμος νηστικούς; Η κρίσις λένε. «Ένεκα η κρίσις, κύριε...». Μα τι ήταν η «κρίσις»; Αρρώστια; Κι αν ήταν έτσι, γιατί δεν κολλούσαν όλοι;». Μενέλαος Λουντέμης από το: «Καληνύχτα ζωή»! Καληνύχτα πατρίδα!
